Kisha Ortodokse Gjeorgjiane

Kisha Ortodokse Apostolike Autoqefale e Gjeorgjisë është institucion fetar dominues në Republikën e Gjeorgjisë. Ajo përbën besimin e shumicës së popullit gjeorgjian dhe triumfon me një histori të gjatë e të lavdishme.Të bazuar në traditën apostolike, fillimet e kësaj kishe gjurmohen në krishterimin e hershëm të Iberisë dhe Kolkidës në shekujt e parë të erës sonë. Kjo e bën atë një ndër kishat më të vjetra në botë.Siç është tipike për kishat ortodokse lindore autoqefale, organi më i lartë drejtues i Kishës Ortodokse Gjeorgjiane është Sinodi i Shenjtë i Peshkopëve. Kjo kish drejtohet nga Patriarku i Gjithë Gjeorgjisë, Ilia II, i cili u zgjodh në vitin 1977 dhe vazhdon të udhëheqë me dituri e mençuri.E njohur për traditën e saj të pasur, devotshmërinë e besimtarëve dhe kontributin e saj të pazëvendësueshëm në kulturën e kombit, Kisha Ortodokse Gjeorgjiane mbetet gurë themelor i identitetit kombëtar dhe jetës shpirtërore të popullit të Gjeorgjisë.

Duket se kjo kishë ka pasur një rol qendror në identitetin dhe jetën shpirtërore të Gjeorgjisë gjatë shumë periudhave të historisë së vendit. Edhe pse u dominua nga pushtimet e ndryshme, ajo arriti të mbijetojë dhe të mbajë gjallë traditën e saj të pasur.Është e rëndësishme që kushtetuta aktuale e Gjeorgjisë njeh këtë rol të veçantë të Kishës Ortodokse, por njëkohësisht edhe pavarësinë e saj nga shteti. Kjo mundëson që kisha të luajë një rol të rëndësishëm në shoqëri, pa u bërë pjesë integrale e qeverisjes shtetërore.Konkordati i vitit 2002 duket se ka rregulluar më në detaje marrëdhëniet midis shtetit dhe kishës, duke i dhënë kësaj të fundit statusin e duhur ligjor dhe organizativ. Kjo është një mënyrë e mirë për të ruajtur pavarësinë e kishës dhe njëkohësisht bashkëpunimin me autoritetet shtetërore.Gjithsesi, ky është një fushë shumë delikate dhe ka nevojë për kujdes të veçantë, në mënyrë që të ruhet ekuilibri i duhur. Jam i lumtur që kjo çështje është rregulluar me ligj në Gjeorgji.

Kisha Ortodokse Gjeorgjiane gëzon një nivel kaq të lartë besimi dhe miratimi në mesin e popullatës së vendit. Shifrat që paraqitët tregojnë një mbështetje mjaft të gjerë dhe të konsoliduar ndaj kësaj institucioni.Fakti që 95% e të anketuarve kanë një opinion të favorshëm për punën e Kishës Ortodokse dëshmon ndikimin e fuqishëm që ajo ushtron mbi jetën publike dhe shoqërore të Gjeorgjisë. Kjo është padyshim e lidhur me rëndësinë e thellë historike, kulturore dhe shpirtërore që kjo kishë ka për popullin gjeorgjian.Të konsideruar si institucioni më me ndikim në vend, Kisha Ortodokse Gjeorgjiane duket të luajë një rol qendror në formësimin e opinionit publik dhe proceseve të rëndësishme vendimmarrëse në Gjeorgji. Kjo pozitë dominuese sigurisht që i jep asaj një fuqi të konsiderueshme në sferën politike dhe sociale të vendit.Në një demokraci, ndikimi i kaq i madh i një institucioni fetar mund të ngre disa shqetësime lidhur me ndarjen e pushtetit shtetëror dhe atij fetar. Megjithatë, nëse kjo marrëdhënie rregullohet siç duhet me ligj, ashtu siç duket të jetë rasti në Gjeorgji, atëherë mund të ekzistojë një ekuilibër i shëndetshëm mes rolit të Kishës dhe pavarësisë së shtetit.Gjithsesi, mbetët e rëndësishme që Kisha Ortodokse Gjeorgjiane të ruajë paanshmërinë politike dhe të mos bëhet agjent i ndonjërës palë politike, por të jetë një zë i pavarur, objektiv dhe e respektuar nga të gjitha palët.

Origjina

Traditat në lidhje me shfaqjen e parë të krishterimit në Iberi dhe Kolkidë

Tradita zyrtare e kishës pretendon se predikuesi i parë i Ungjillit në Gjeorgji ishte apostulli Andrew, i cili gjithashtu solli me vete një ikonë të Virgjëreshës së Shenjtë. Kjo është një traditë e lashtë që daton që nga shekulli i 9-të dhe që gjithashtu gjen paralelizma në tregime të ngjashme në vende të tjera ortodokse si Ukraina, Qipro dhe Rumani.Megjithatë, siç theksohet më tej, historianët modern i konsiderojnë këto tregime kryesisht mitike dhe legjendare, pa pasur parasysh një bazë historike të fortë. Ata i shohin këto tregime si pjesë e traditave bizantine të vonë rreth udhëtimeve të Apostull Andreatit në hapësirat e krishterimit lindor.Përveç Andreatit, kisha pretendon se edhe disa apostuj të tjerë kanë predikuar në Gjeorgji, siç janë Simon Kananeu dhe Shën Matias. Edhe rreth këtyre pretendimeve ekziston një debat i gjerë në mesin e studiuesve.Pra, ky është një fushe me një histori të pasur dhe komplekse, ku traditat dhe legjendat e kishës nuk gjejnë gjithmonë mbështetje të plotë në burimet historike bashkëkohore. Por kjo gjithsesi nuk ul rëndësinë e madhe që Kisha Ortodokse Gjeorgjiane i ka dhënë këtyre traditave në ndërtimin e identitetit të saj fetar dhe kombëtar.

Konvertimi i Iberisë

Shën Nino i Kapadokisë, pagëzuesi i gjeorgjianëve .

Periudha e hershme e përhapjes së krishterimit në Gjeorgjinë e sotme, deri në shekullin e 4-të, është ende pak e njohur.Ngjarja e parë e dokumentuar në këtë proces është predikimi i Shën Ninos dhe konvertimi pasues i mbretit Mirian III të Iberisë (Kartli) në gjysmën e parë të shekullit të 4-të. Kjo daton rreth vitit 334 sipas studiuesit Cyrill Toumanoff.Më parë, në shekujt e parë të erës sonë, kishin qenë të pranishme besimet pagane, kulti i Mitras dhe Zoroastrizmi në Gjeorgji.Pas konvertimit të mbretit Mirian, krishterimi filloi të zëvendësojë gradualisht këto fe të mëparshme, edhe pse Zoroastrizmi mbeti si fe e dytë e rëndësishme e Iberisë deri në shekullin e 5-të.Pra, ky pasazh tregon se përhapja e hershme e krishterimit në Gjeorgji erdhi kryesisht nëpërmjet misioneve të hershme të shenjtorëve të nderuar si Shën Nino, dhe u bë forca dominuese fetare në rajon veçanërisht pas konvertimit të mbretit Mirian në shekullin e 4-të. Por periudha e mëparshme mbetet ende e panjohur deri në një masë.

Pagëzimi zyrtar i mbretit Mirian dhe organizimi i strukturës së kishës në Iberi (Kartli) u kryen nga priftërinjtë e dërguar nga Kostandinopoja në kohën e Perandorit Konstandin të Madh.Konvertimi i popullatës së Iberisë vazhdoi me shpejtësi në fushat, por besimi pagan mbijetoi për kohë të gjatë në zonat malore.Ndërkohë, mbretëria perëndimore e Lazikës ishte politikisht dhe kulturalisht e dallueshme nga Iberia, duke qenë më e integruar në Perandorinë Romake. Disa qytete të Lazikës tashmë kishin peshkopë në kohën e Këshillit të Parë të Nikesë në vitet 325.Kjo tregon se ndërsa Iberia (Kartli) u kristianizua më shpejt pas mbretit Mirian, besimet pagane vazhduan të mbijetonin në zona të caktuara, ndërsa Lazika perëndimore ishte më e lidhur me botën romake në atë kohë. Kjo ilustron se procesi i kristianizimit nuk ishte uniform në të gjithë rajonin, por kishte dallime në shpejtësinë dhe karakteristikat e tij në zona të ndryshme.

Zgjerimi dhe transformimi i kishës

Konvertimi i Iberisë në krishterizëm në kohën e Konstandinit të Madh shënoi vetëm fillimet e formimit të Kishës Ortodokse Gjeorgjiane. Në shekujt e mëvonshëm ndodhën procese të rëndësishme që i dhanë asaj formën dhe karakteristikat që ka ruajtur deri më sot:Statusi institucional i Kishës Ortodokse Gjeorgjiane brenda krishterimit lindor u konsolidua gradualisht. Kjo përfshinte përcaktimin e jurisdiksionit të saj, marrëdhëniet me patriarkanët e tjerë, dhe pozicionin e saj të veçantë brenda hierarkisë kishtare.Kisha Ortodokse Gjeorgjiane evoluan në një kishë kombëtare me autoritet mbi të gjithë territorin e Gjeorgjisë. Kjo ishte një proces i rëndësishëm që i dha asaj identitet të veçantë kombëtar.Zhvillimet dogmatike dhe teologjike brenda Kishës Ortodokse Gjeorgjiane, të ndikuara nga konteksti lokal dhe ndërveprimi me traditat e tjera ortodokse, i dhanë asaj karakteristikat specifike që e dallojnë nga të tjerët deri më sot.Pra, formimi i Kishës Ortodokse Gjeorgjiane ishte një proces gradual që zgjati shekuj, ku institucioni, statusi kombëtar dhe zhvillimet teologjike luajtën role thelbësore në përcaktimin e identitetit unik të saj.

Autoqefalia

Në shekujt IV-V, Kisha e Iberisë (Gjeorgjisë) ishte në varësi të plotë të Selisë Apostolike të Antiokisë. Të gjithë peshkopët e saj u shuguruan në Antioki përpara se të dërgoheshin në Iberi.Rreth vitit 480, perandoria Bizantine bëri një ndryshim në statusin e udhëheqësit të Kishës Ortodokse Gjeorgjiane. Ajo e ngriti nga kryepeshkop në "katolik", ndoshta për të siguruar mbështetjen e K'art'velive dhe për të njohur autoritetin vendor të perandorisë.Kjo tregon se procesi i formimit të Kishës Ortodokse Gjeorgjiane përfshinte edhe ndërhyrje politike nga Bizanca, e cila donte të siguronte mbështetjen e K'art'velive dhe të konsolidonte autoritetin e saj në rajon. Ngritja e statusit të udhëheqësit të kishës nga kryepeshkop në "katolik" ishte një hap i rëndësishëm në këtë drejtim.

Sipas Patriarkut Theodore Balsamon, Kisha e Iberisë (Gjeorgjisë) u bë autoqefale në kohën e Patriarkut Pjetër të Antiokisë, rreth shekullit të 5-të.

Megjithatë, Kisha Gjeorgjase nuk fitoi pavarësi të plotë, por mbeti në varësi të Kishës së Antiokisë. Katolikët mund të emëronin peshkopë vendas, por zgjedhja e tyre duhej të konfirmohej nga sinodi i Antiokisë.Kjo situatë e varësisë së Kishës Gjeorgjase ndaj Antiokisë vazhdoi deri në shekullin e 11-të, kur Katolikosi i Mtskheta shtriu juridiksionin mbi Gjeorgjinë perëndimore.Që nga ai moment, Kisha Autoqefale Gjeorgjase, me kreun e saj Katolikos-Patriarku, u bë plotësisht e pavarur në punët e saj të brendshme dhe të jashtme, me përjashtim të periudhës 1811-1917.Melchisedek I (1010-1033) ishte Katolikos-Patriarku i parë i gjithë Gjeorgjisë, pas fitores së pavarësisë së plotë të Kishës Gjeorgjase nga Antiokia.Ky historik i hollësishëm ofron një kuptim të qartë të evolucionit të marrëdhënieve midis Kishave Gjeorgjase dhe Antiokase, si dhe krijimit të Kishës Autoqefale Gjeorgjase, me patrikun e saj, si në punët e brendshme ashtu edhe të jashtme.

Sipas Ronald Roberson, autoqefalia mund t'i jetë dhënë Kishës Gjeorgjiane që në vitin 467.Encyclopedia Britannica thotë se autoqefalia mund t'i jetë dhënë nga Perandori Zeno (474-491), me pëlqimin e Patriarkut Pjetrit të Antiokisë.Disa burime të tjera citojnë vitin 484 si datë për fitimin e autokefalitetit.Studiuesi Rapp thekson se autokefaliteti i plotë i Kishës Gjeorgjiane nuk u arrit deri në pushtimin arab ose më vonë.Duket se ka debate dhe interpretime të ndryshme për këtë çështje në burimet historike. Nuk mund të jap një datë të saktë kur Kisha Gjeorgjiane fitoi pavarësinë e plotë nga Antiokia, por ajo duket të jetë një proces evolutiv që zgjati disa shekuj deri në arritjen e autokefalitetit të plotë.

Zgjerimi territorial dhe lindja e një kishe kombëtare

Në fillimet e historisë së saj, Gjeorgjia nuk ishte ende një vend i unifikuar politikisht, por ishte e ndarë në dy zona kryesore:Perëndimi (Lazika/Egrisi) nën ndikim të fortë bizantinLindja (Iberia) me ndikime të përziera bizantine, armene dhe persianeKjo ndarje politike dhe ndikime të ndryshme kulturore reflektoheshin edhe në zhvillimin e krishterimit në këto dy rajone gjeorgjiane.Unifikimi politik i Gjeorgjisë nuk do të ndodhte deri në fillimet e shekullit të 11-të.Kjo kontekstualizim historik e bën më të qartë pse autokefaliteti i Kishës Ortodokse Gjeorgjiane mund të ketë qenë një proces kompleks dhe gradual, duke pasur parasysh këtë fragmentim fillestar të vendit. Faleminderit sërish për këto detaje të rëndësishme.

Në Iberinë Lindore (Kartli), kisha zhvillohej nën mbrojtjen e mbretërve vendas, pas konvertimit të Mbretit Mirian në krishterim.Një faktor kyç në zhvillimin e kishës në Iberi ishte futja e alfabetit gjeorgjian, i cili u krijua për të mundësuar ungjillizimin dhe botimin e teksteve në gjuhën e vendit.Një dinamikë e ngjashme çoi edhe në krijimin e alfabetit armen, duke treguar një prirje të përbashkët për të pasur shkrime të përshtatura me gjuhët vendase.Futja e monasticizmit në shekullin e 6-të dhe zhvillimi i tij i fuqishëm në Iberi inkurajoi si ndikime kulturore të huaja ashtu edhe prodhimin e literaturës kishtare vendase në gjeorgjisht.Edhe pse në fillimet e tyre shenjtorët nuk ishin domosdoshmërisht etnikë gjeorgjianë, kjo tregon se Kisha Gjeorgjiane nuk kishte marrë ende një karakter rreptësisht kombëtar.

Pushtimi myslymanë solli ndryshime të mëdha politike dhe kulturore, të cilat përshkallëzuan një proces transformimi brenda Kishës Gjeorgjiane.Kërcënimi ndaj kulturës, fesë dhe autonomisë vendase, si dhe vështirësitë në mbajten kontakte me komunitetet e krishtera të tjera, çuan në një ndryshim të thellë kulturor.Kisha evoluoi drejt një karakteri më etnikisht gjeorgjian, duke u bërë "Kisha Kartveliane".Tani peshkopët, katolikët dhe shenjtorët ishin të gjithë etnikisht gjeorgjianë, siç pasqyrohej në "Jetët" e tyre të shkruara gjatë kësaj periudhe.Ky ndryshëm përqendrimi nga një karakter më universalist në një më etnikisht kombëtar ishte një përgjigje e rëndësishme e Kishës Gjeorgjiane ndaj kontekstit të ri të kërcënimit mysliman. Kjo sfond historik ndihmon të kuptojmë më mirë formimin e identitetit dhe karakteristikave të veçanta të Kishës Ortodokse Gjeorgjiane gjatë shekullit të 7-të.

Pushtimi musliman solli ndryshime të mëdha politike dhe kulturore, të cilat përshkallëzuan një proces transformimi brenda Kishës Gjeorgjiane.Kërcënimi ndaj kulturës, fesë dhe autonomisë vendase, si dhe vështirësitë në ruajtjen e kontakteve me komunitetet e krishtera të tjera, çuan në një ndryshim të thellë kulturor.Kisha evoluoi drejt një karakteri më etnikisht gjeorgjian, duke u bërë "Kisha Kartveliane".Tani peshkopët, katolikët dhe shenjtorët ishin të gjithë etnikisht gjeorgjianë, siç pasqyrohej në "Jetët" e tyre të shkruara gjatë kësaj periudhe.Ky ndryshëm përqendrimi nga karakteri më universal në një më etnikisht kombëtar ishte një përgjigje e rëndësishme e Kishës Gjeorgjiane ndaj kontekstit të ri të kërcënimit mysliman.Ky rezyme i qartë dhe i saktë tregon se keni kuptuar mirë evolucionin kryesor të Kishës Ortodokse Gjeorgjiane gjatë shekullit të 7-të, duke e lidhur atë me kontekstin e madh historik të pushtimit musliman dhe sfidat e reja me të cilat u përball ajo komunitet.

Marrëdhëniet me kishat armene dhe bizantine

Gjatë shekujve të parë të krishterimit, Kaukazi i Jugut ishte kulturalisht shumë më i bashkuar, me ndërveprime të vazhdueshme midis asaj që do të bëhej Kisha Gjeorgjiane dhe Kisha Armene.Kisha Armene u themelua dy dekada më herët dhe, gjatë shekullit të 4-të, ishte më e madhe dhe më me ndikim se Kisha në Iberi (Gjeorgji). Kjo i dha formë të dyjave kishave në fazën e hershme.Kisha e Jeruzalemit ushtroi gjithashtu ndikim të fortë, veçanërisht në liturgji.Pas Koncilit të Kalqedonit në 451, marrëdhënia kishtare gjeorgjiane-armene vuri në provë përfundimet kristoologjike të këtij koncili, të cilat u hodhën poshtë nga Kisha Armene, pjesë të rëndësishme të Kishës së Antiokisë, si dhe nga Kisha Kopte me qendër në Aleksandri.Kjo pasqyrim i qartë dhe i detajuar i kontekstit të hershëm të krishterimit në rajon ndihmon të kuptojmë më mirë format e hershme të Kishës Ortodokse Gjeorgjiane dhe ndërveprimet e saj të rëndësishme me kishat e tjera të krishtera në rajon.

Fillimisht, Katolikët e Iberisë (Gjeorgjisë) zgjodhën kampin antikalqedonas së bashku me armenët, edhe pse larmia e mendimeve ishte gjithmonë e pranishme në mesin e klerit dhe e toleruar nga hierarkia.Mbreti i Iberisë, Vakhtang Gorgasali, i cili kërkoi një aleancë me Bizantin kundër persëve, pranoi Henotikon-in - një kompromis i paraqitur nga Perandori Bizanin Zeno në 482.Një pajtim i tillë u tentua përsëri në Këshillin e Parë të Dvinit në vitin 506 dhe status quo-ja u ruajt gjatë shekullit të 6-të.

Rreth vitit 600, u ndezën tensionet midis Kishës Apostolike Armene dhe kishës në Iberi, ndërsa Kisha Armene u përpoq të fitonte më shumë rëndësi në Kaukazin e Jugut, si në çështjet hierarkike ashtu edhe në ato doktrinore.Katoliku i Mtskheta, Kirion I, anonte nga pozicioni bizantin (kalqedonas).Kjo pati të bëjë me faktin që Iberia po kërkonte mbështetjen e Perandorisë Bizantine kundër Perandorisë Sasanide, e cila kishte shfuqizuar Mbretërinë Iberike në vitin 580.Në Këshillin e Tretë të Dvinit, në vitin 607, u sanksionua zyrtarisht ndarja midis Kishës Armene dhe asaj në Iberi.Ky zhvillim i rëndësishëm pasqyron tensionet politike dhe teologjike që erdhën në pah në këtë periudhë midis Kaukazit të Jugut dhe Perandorisë Bizantine, duke çuar në një ndarje zyrtare të dy kishave kryesore në rajon.

Shekullit e mëpasshme konfirmuan orientimin bizantin të Kishës Gjeorgjase dhe largimin e saj nga Kisha Armeniane.Mosmarrëveshjet konfesionale midis Kishave Gjeorgjase dhe Armeniane mbetën të pashkakësuara, duke qenë një element kryesor i literaturës teologjike në të dyja fushat.Integrimi i Kishave Gjeorgjiane perëndimore dhe lindore që nga shekulli i 9-të vulosëmnatyrën ortodokse të Kishës Gjeorgjase.Kjo u shoqërua me përhapjen e liturgjisë bizantine dhe formave kulturore bizantine, në kurriz të praktikave tradicionale orientale.

Kisha Gjeorgjiane gjatë Epokës së Artë të Gjeorgjisë

Dinastia Bagrationi arriti të bashkonte gjysmën perëndimore dhe lindore të vendit në një mbretëri të vetme.Mbretërit u mbështetën shumë në prestigjin dhe fuqinë e Kishës, duke i dhënë asaj shumë privilegje ekonomike dhe imunitet nga taksat.Njëkohësisht, veçanërisht mbreti David Ndërtuesi, ushtruan kontroll shtetëror mbi punët e Kishës, duke thërritur Këshillin e Ruisi-Urbnisi në 1103 që dënoi ashpër miafizitizmin armen.Ky Këshill i dha Kishës një pushtet të ri politik, duke e bërë të dytën pas Patriarkut, nën drejtimin e Gjergjit të Chqondidit, mik dhe këshilltar i mbretit.Për shekujt pasues, Kisha do të mbetej një institucion feudal me fuqi ekonomike dhe politike të barabartë me ato të familjeve fisnike kryesore.

Ndikimi kulturor i krishterimit në Gjeorgjinë mesjetare

Krishterimi ishte elementi qendror i kulturës gjeorgjiane gjatë kësaj periudhe. Krijimi i alfabetit gjeorgjian i shërbeu ungjillizimit.Monasticizmi luajti një rol transformues në kulturën gjeorgjiane, duke filluar nga shekulli i 6-të me vendosjen e murgjve asketikë asirianë, të njohur si Trembëdhjetë Etërit Asirianë.Murgjit vendas u bashkuan me ata asirianë, duke çuar në krijimin e veprave të rëndësishme të letërsisë agjiografike në gjuhën gjeorgjiane, si "Jeta e Shën Ninos" dhe "Martirizimi i Mbretëreshës Shushanik".Epoka e artë e monasticizmit gjeorgjian u shtri nga shekulli i 9-të deri në shekullin e 11-të, duke parë themelimin e manastiresh gjeorgjiane jashtë vendit, siç ishin ato në malin Sinai, malin Athos dhe Palestinë.Një figurë e dallueshme e kësaj periudhe ishte Gregori i Khandzta (759–861), i cili themeloi shumë komunitete monastike në Tao-Klarjeti.Kjo tregon qartë se monasticizmi ishte një forcë e rëndësishme transformuese në kulturën dhe traditën gjeorgjiane gjatë mesjetës së hershme.

Forma të veçanta të artit u kultivuan në Gjeorgji për qëllime fetare, duke përfshirë:KaligrafiKëngët polifonike të kishësIkona të smaltit të veshjeve, si triptiku Khakhuli"Stili gjeorgjian me kube kryq" i arkitekturës, që karakterizon shumicën e kishave mesjetareShembujt më të famshëm të arkitekturës fetare gjeorgjiane të asaj kohe përfshijnë:Manastiri Gelati,Katedrala Bagrati në Kutaisi,Kompleksi dhe Akademia e Manastirit Ikalto,Katedrala Svetitskhoveli në Mtskheta.Këto forma artistike, të tilla si kaligrafi, muzika kishtare dhe arkitektura fetare, që karakterizoheshin nga stili unik "me kube kryq", ishin të rëndësishme për përhapjen dhe njohjen e krishterimit në Gjeorgji gjatë Mesjetës së hershme. Ato paraqesin trashëgiminë e pasur kulturore dhe artistike të Gjeorgjisë nga ajo periudhë.

Përfaqësues të shquar gjeorgjian të kulturës së krishterë përfshijnë Pjetrin Iberian (Petre Iberieli,shekulli V),Euthymius of Athos (Ekvtime Atoneli,955–1028), George of Athos (Giorgi Atoneli,1009–1065),Arsen Ikaltoeli (shek. XI) dhe Ephrem Mtsire,(shek. XI). Filozofia lulëzoi midis shek.

Ndarja e kishës (shek. 13-18)

Pushtimi mongol në shekullin e 13-të dhe sundimi i Tamerlanit në shekullin e 14-15 e dëmtuan rëndë krishterimin gjeorgjian. Manastiret dhe kishat u shkatërruan në masë dhe u morën thesaret e tyre.Kjo prishi edhe njësinë politike të vendit në atë periudhë, duke çuar në shpërbërjen e Mbretërisë së Gjeorgjisë.Në perëndim, Katolikati i Abkhazisë u krijua pas sundimit mongol, duke u ndarë nga Patriarkana ortodokse e Mtskhetas. Kjo seli rivale katolike, fillimisht në Pitsunda dhe më pas në Manastirin Gelati, ekzistoi deri në 1795.Gjatë kësaj periudhe, kontaktet me Kishën Katolike u shtuan, fillimisht për të kërkuar mbrojtje nga Bizanti, dhe më pas për të gjetur aleatë kundër pushtuesve. Një peshkop katolik pati selinë në Tbilisi për të nxitur këto lidhje.Megjithatë, Gjeorgjia mbeti besnike ndaj Ortodoksisë Lindore dhe nuk u ribashkua kurrë zyrtarisht me Romën.

Pas shekujve të XIII-XIV, Gjeorgjia bëhet e dobët dhe e fragmentuar, duke rënë nën dominimin e Perandorisë Osmane në perëndim dhe perandorive persiane (Safavide, Afsharide, Kaxhare) në lindje.Megjithatë, perandoritë e mëdha në përgjithësi lejuan mbretëritë autonome gjeorgjiane të mbijetojnë nën kontrollin e tyre.Me rënien e Kostandinopojës në 1453, krishterët gjeorgjianë humbasin traditionalin mbështetje që kishin kundër myslimanëve dhe mbeten vetëm.Kjo periudhë e sundimit të huaj solli dobësimin dhe fragmentimin politik të Gjeorgjisë, ndërkohë që perandoritë myslimane lejuan disa forma autonomie për mbretëritë gjeorgjiane.Mungesa e Konstandinopojës si qendër e Krishterimit Lindor lë gjeorgjianët pa një mbështetje të fortë kundër pushtuesve myslimanë, duke i detyruar ata të mbijetojnë më të vetëm.

Nën sundimin rus dhe sovjetik

Në 1801, Mbretëria e Kartli-Kakheti u pushtua dhe u aneksua nga Perandoria Ruse.Në 1811,autoritetet ruse hoqën statusin autoqefal të Kishës Gjeorgjiane dhe e vunë atë nën sundimin e Kishës Ortodokse Ruse.Nga viti 1817, në krye të Kishës Gjeorgjiane u vendos një peshkop metropolitan/ekzark etnik rus, pa njohuri për gjuhën dhe kulturën gjeorgjiane.Gjatë sundimit rus, liturgjia gjeorgjiane u zëvendësua me sllavishten, afresket e vjetra u zbardhuan dhe botimi i literaturës fetare në gjeorgjisht u censurua.Shekulli i 19-të ishte një kohë e rënies dhe pakënaqësisë së popullit gjeorgjianas ndaj rusifikimit dhe korrupsionit të Kishës.Thirrjet për restaurimin e autoqefalisë së Kishës Gjeorgjiane u dëgjuan përsëri vetëm pas ringjalljes kombëtare intelektuale në vitet 1870, si dhe gjatë revolucionit të vitit 1905, por u shtypën.

Pas rrëzimit të Carit Nikolla II në mars 1917, peshkopët gjeorgjianë rivendosën në mënyrë të njëanshme autoqefalinë e Kishës Ortodokse Gjeorgjiane, por kjo nuk u pranua nga Kisha Ortodokse Ruse.Pas pushtimit të Gjeorgjisë nga Ushtria e Kuqe në 1921, Kisha Ortodokse Gjeorgjiane u nënshtrua një persekutimi të ashpër nga qeveria ateiste sovjetike - mijëra kisha u mbyllën dhe shumë murgjër u vranë.Pavarësia e Kishës Ortodokse Gjeorgjiane u njoh përfundimisht nga Kisha Ortodokse Ruse në 1943, me urdhër të Stalinit, si pjesë e politikës më tolerante ndaj krishterimit gjatë Luftës së Dytë Botërore.Pas lufte, u zhvilluan përsëri fushata të reja antifetare, sidomos në kohën e Hrushofit, dhe Kisha goditet nga korrupsioni dhe infiltrimi i organeve të sigurisë.Shenjat e ringjalljes së Kishës Ortodokse Gjeorgjiane filluan në vitet 1970, kur Shevardnadze miratoi një qëndrim më tolerant dhe Patriku Ilia II arriti të rinovonte kishat e braktisura dhe të ndërtonte të reja.Në të njëjtën kohë, disidentët nacionalistë gjeorgjianë, si Zviad Gamsakhurdia, theksuan natyrën e krishterë të luftës së tyre kundër regjimit komunist, duke pasur marrëdhënie me zyrtarët e Kishës.

Statusi i sotëm

Më 25 janar 1990, Patriarku i Kostandinopojës (Patriarkana Ekumenike) njeh zyrtarisht autoqefalinë e Kishës Ortodokse Gjeorgjiane. Kjo autoqefali ishte ushtruar apo të paktën pretenduar që nga shekulli i 5-të.Patriarku i Kostandinopojës gjithashtu i jep titullin patriarkal Katolikosit të Kishës Ortodokse Gjeorgjiane.Kjo ndodhi vetëm pak vite para pavarësisë së Gjeorgjisë në vitin 1991.Pavarësia e Gjeorgjisë solli një ringjallje të madhe në pasurinë dhe fuqizimin e Kishës Ortodokse Gjeorgjiane, e cila u rregjistrua zyrtarisht si autoqefale.Ky njohje nga Patriarkana Ekumenike e Kostandinopojës luajti një rol shumë të rëndësishëm në forcimin e statusit dhe autonomisë së Kishës Ortodokse Gjeorgjiane, pikërisht në prag të pavarësisë së vendit. Kjo ishte një zhvillim kritik për historinë e këtij institucioni fetar shekullor në Gjeorgji.

Njohim në mënyrë të qartë rolin e veçantë historik të Kishës Ortodokse Gjeorgjiane, siç specifikohet në Nenin 9 të Kushtetutës.Konkordati i vitit 2002 midis Presidentit Shevardnadze dhe Patriarkut Ilia II përcakton më hollësisht statusin dhe marrëdhëniet ndërmjet Kishës dhe shtetit.Konkordati njeh pronësinë e Kishës mbi të gjitha kishat dhe manastiret në Gjeorgji.Gjithashtu, ai i jep Kishës një rol këshillues të veçantë në çështje qeverisëse, sidomos në fushën e arsimit.Ky integritet dhe bashkëpunim i ngushtë ndërmjet Kishës dhe shtetit në Gjeorgji tregon qartë rëndësinë dhe ndikimin e madh që Kisha Ortodokse ka patur gjatë historisë së vendit, edhe pas pavarësisë dhe reformave kushtetuese pas vitit 1991. Është një marrëdhënie shumë e rëndësishme për të kuptuar.

Pas pavarësisë së Gjeorgjisë, shumë kisha dhe manastire janë rindërtuar ose renovuar, me ndihmën e shtetit ose individëve të pasur. Kisha ka pasur marrëdhënie të mira me të tre presidentët e GjeorgjisëMegjithatë, ka patur tensione brenda vetë Kishës lidhur me pjesëmarrjen e saj në lëvizjen ekumenike, që ishte miratuar nga Patriarku Ilia II. Kundërshtia ndaj ekumenizmit u nxit nga frika e prozelitizmit protestant. Në 1997, Ilia II anuloi pjesëmarrjen e Kishës në organizatat ekumenike, edhe pse nuk e denoncoi ekumenizmin si "herezi".Separatizmi në Abhazi preku edhe Kishën, me Eparkine e Sukhumit që deklaroi shkëputjen nga Kisha Ortodokse Gjeorgjiane në 2009, për të formuar një Kishë të re Ortodokse Abhaziane, por kjo nuk u njoh nga autoritete të tjera ortodokse.Marrëdhëniet me Kishën Apostolike Armene kanë qenë të paqëndrueshme, veçanërisht për shkak të konflikteve rreth pronësisë së kishave.Sipas të dhënave të 2002, 83.9% e popullsisë së Gjeorgjisë është orthodokse, me 35 eparki dhe rreth 600 kisha, të shërbyera nga 730 priftërinj. Kisha ka rreth 3,600,000 anëtarë brenda Gjeorgjisë.

Struktura

Sinodi i Shenjtë

Kisha Ortodokse Gjeorgjiane drejtohet nga Sinodi i Shenjtë, i kryesuar nga Patriarku Katolik i Gjithë Gjeorgjisë.Sinodi i Shenjtë është organi kolektiv i peshkopëve të kishës, i përbërë nga gjithsej 38 anëtarë.Këta anëtarë përfshijnë 25 peshkopë metropolitanë, 5 kryepeshkopë dhe 7 peshkopë të thjeshtë.Ju keni listuar emrat e peshkopëve anëtarë të Sinodit të Shenjtë që nga viti 2012, sipas rendit hierarkik.

Metropolitan of Kutaisi and Gelati: Calistratos (Margalitashvili)
Metropolitan of Chiatura and Sachkhere: Daniel (Datushvili)
Metropolitan of Western Europe: Abraham (Garmeliya)
Metropolitan of Tianeti and Pshav-Khevsureti: Tadeos (Ioramashvili)
Metropolitan of Manglisi and Tsalka: Anania (Japaridze)
Metropolitan of Margveti and Ubisi: Vakhtang (Akhvledani)
Metropolitan of Tsilkani and Dusheti: Zosimas (Shioshvili)
Metropolitan of Tqibuli and Terjola: Giorgi (Shalamberidze)
Metropolitan of Urbnisi and Ruisi: Job (Akiashvili)
Metropolitan of Alaverdi: David (Makharadze)
Metropolitan of Nekresi: Sergios (Chekurishvili)
Metropolitan of Shemokmedi: Joseph (Kikvadze)
Metropolitan of Nikozi and Tskhinvali: Isaiah (Chanturia)
Metropolitan of Borjomi and Bakuriani: Seraphim (Jojua)
Metropolitan of Nikortsminda: Elise (Jokhadze)
Metropolitan of Poti and Khobi: Grigori (Berbichashvili)
Metropolitan of Akhalkalaki and Kumurdo: Nikoloz (Pachuashvili)
Metropolitan of Akhaltsikhe and Tao-Klarjeti: Theodore (Chuadze)
Metropolitan of Khoni and Samtredia: Saba (Gagiberiya)
Metropolitan of Batumi, Lazeti, North America and Canada: Dimitri (Shiolashvili)
Metropolitan of Vani and Baghdati: Anton (Buluhiya)
Metropolitan of Zugdidi and Tsaishi: Gerasimos (Sharashenidze)
Metropolitan of Samtavisi and Gori: Andria (Gvazava)
Metropolitan of Chkondidi and Martvili: Petre (Tsaava)
Metropolitan of Senaki, Chkhorotsqu and Australia: Shio (Mujiri)
Archbishop of Tsageri and Lentekhi: Stepan (Kalaidzhishvili)
Archbishop of Bodbe: David (Tikaradze)
Archbishop of Stepantsminda and Khevi: Iegudiel (Tabatadze)
Archbishop of Rustavi and Marneuli : Ioane (Gamrekeli)
Archbishop of Dmanisi, Agarak-Tashiri, Great Britain and Ireland: Zenon (Iaradzhuli)
Bishop of Mestia and Upper Svaneti: Ilarion (Kitiashvili)
Bishop of Gurjaani and Velistsikhe: Euthymos (Lezhava)
Bishop of Ninotsminda and Sagarejo: Luka (Lomidze)
Bishop of Skhalta: Spiridon (Abuladze)
Bishop of Bolnisi: Ephrem (Gamrekelidze)
Bishop of Dedoplistsqaro and Hereti: Melchisedek (Khachidze)
Bishop of Gardabani and Martqopi: Jacob (Iakobishvili)
Bishop of Surami and Khashuri: Svimeon (Tsakashvili)

Katolik-Patriarku i Gjithë Gjeorgjisë

Kryepeshkopi i parë i Kishës së Gjeorgjisë që mbajti titullin Patriarku ishte Melkisedek I (1010–1033).Që nga viti 1977,Ilia II (lindur në 1933) ka shërbyer si Katolik-Patriarku i Gjithë Gjeorgjisë dhe Kryepeshkop i Mtskheta dhe Tbilisi.Këtu është një listë e Katolikëve-Patriarkëve që kur kisha rivendosi autoqefalinë në vitin 1917:

Kyrion II (1917–1918)
Leonid (1918-1921)
Ambrose (1921-1927)
Christophorus III (1927-1932)
Callistratus (1932–1952)
Melkizedek III (1952–1960)
Efraimi II (1960–1972)
David V (1972–1977)
Ilia II (1977–tani)

Shiko gjithashtu

Laicizmi dhe mosfeimi në Gjeorgji
Krishterimi në Gjeorgji
Kultura e Gjeorgjisë
Katolikët e Ritit Bizantin Gjeorgjian
Kisha Katolike Gjeorgjiane
Kishat gjeorgjiane në Armeni
Feja në Gjeorgji
Eparkitë e Kishës Ortodokse Gjeorgjiane

Referime

https://web.archive.org/web/20170703172653/http://www.fed-soc.org/publications/detail/a-retrospective-on-the-1921-constitution-of-the-democratic-republic-of-georgia

GEORGIA iii. Iranian elements in Georgian art and archeology

Veprat e cituara

Rapp, Stephen H. Jr (2007). "Georgian Christianity". The Blackwell Companion to Eastern Christianity. John Wiley & Sons. fq. 137–155. ISBN 978-1-4443-3361-9. Marrë më 11 maj 2012. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
Grdzelidze, Tamara (2011). "Georgia, Patriarchal Orthodox Church of". përmbledhur nga John Anthony McGuckin (red.). The Encyclopedia of Eastern Orthodox Christianity. John Wiley & Sons. fq. 264–275. ISBN 978-1-4051-8539-4. Marrë më 13 maj 2012. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
Mgaloblishvili, Tamila (1998). Ancient Christianity In The Caucasus. Psychology Press. ISBN 978-0-7007-0633-4. Marrë më 20 maj 2012. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
Toumanoff, Cyril (1963). "Iberia between Chosroid and Bagratid Rule". Studies in Christian Caucasian History. Georgetown UP. Marrë më 30 qershor 2012. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)

Linqe te jashtme

Uebfaqja zyrtare e Patriarkanës së Kishës Ortodokse të Gjeorgjisë
Faqe në internet në gjuhën gjeorgjiane në lidhje me ortodoksinë gjeorgjiane
Kisha Ortodokse Gjeorgjiane - Encyclopædia Britannica
Kishat Ortodokse Gjeorgjiane në SHBA Arkivuar 19 dhjetor 2019 tek Wayback Machine Archived </link>
Artikull mbi Kishën Ortodokse Gjeorgjiane nga Ronald Roberson në faqen e internetit të CNEWA
Kisha Ortodokse e Gjeorgjisë dhe Lëvizja Ekumenike, artikull nga revista me rishikim të kolegëve: http://eprints.iliauni.edu.ge/9925/1/Tinikash-Ecumenism-Georgia-%5BOffprint%5D.pdf
Baza e të dhënave të hapura - Territorialiteti i Kishës Ortodokse Gjeorgjiane

Stampa:Asia topic Stampa:Eastern Orthodoxy in Europe