Kryqëzata Albigensiane

Nga Wikipedia, enciklopedia e lirë
Kryqëzata Albigensiane
Pjesë e Kryqëzatave

Masakra e kryqëtarëve ndaj albigensianëve
DataKorrik 1209 – 12 Prill 1229
Vendodhja
Languedoc, Francë
Pasoja Fitorja e kryqtarëve
Palët pjesëmarrëse
Komandantët dhe udhëheqësit
Viktimat dhe humbjet
Të paktën 200,000[1] deri në e shumta 1,000,000[2] Cathars të vrarë
E konsideruar nga disa studiues si akt gjenocidi ndaj Katarëve, duke përfshirë vetë krijuesin e termit gjenocid, Raphael Lemkin.[3][4]

Kryqëzata Albigensian ose Kryqëzata Katare ( Frëngjisht: Croisade des albigeois ; Ocitanisht: Crosada dels albigeses ; 1209–1229) ishte një fushatë ushtarake dhe ideologjike e nisur nga Papa Inoçenti III për të eliminuar katarizmin në Languedoc, atë që tani është Franca jugore. Kryqëzata u ndërmorr kryesisht nga kurora franceze dhe fitoi menjëherë një aspekt politik. Ajo rezultoi në një zvogëlim të ndjeshëm të praktikuesve katarë dhe një ridrejtim të Kontesë së Tuluzës me kurorën franceze. Kultura e veçantë rajonale e Languedoc u zvogëlua gjithashtu.

Katarët e patën zanafillën nga një lëvizje reformash antimaterialiste brenda kishave bogomile të Ballkanit, duke bërë thirrje për atë që ata e shihnin si një kthim tek mesazhi i krishterë i përsosmërisë, varfërisë dhe predikimit, të kombinuar me një refuzim të fizikes. Reformat ishin një reagim kundër stilit të jetesës së perceptuar shpesh skandaloze dhe të shthurur të klerit katolik. Teologjia e tyre, gnostike në shumë mënyra, ishte në thelb dualiste . Disa nga praktikat e tyre, veçanërisht besimi i tyre në të keqen e natyrshme të botës fizike, binin ndesh me doktrinat e Mishërimit të Krishtit dhe sakramentet katolike . Kjo çoi në akuza për gnosticizëm dhe tërhoqi zemërimin e institucionit katolik. Ata u bënë të njohur si albigensianët sepse shumë ishin adhurues nga qyteti i Albit dhe zona përreth në shekujt 12 dhe 13.

Midis viteve 1022 dhe 1163, katarët u dënuan nga tetë këshilla të kishës vendore, i fundit prej të cilëve, i mbajtur në Tours, deklaroi se të gjithë Albigenët duhet të futeshin në burg dhe t'u konfiskohej prona. Këshilli i Tretë Lateran i 1179 e përsëriti dënimin. Përpjekjet diplomatike të Inoçentit të III për të zhbërë katarizmin patën pak sukses. Pas vrasjes së legatit të tij Pierre de Castelnau në 1208, dhe duke dyshuar se Rajmondi i VI, Konti i Tuluzës ishte përgjegjës, Inoçenti i III shpalli një kryqëzatë kundër katarëve. Ai i ofroi tokat e heretikëve katarë për çdo fisnik francez që dëshironte të merrte armët.

Nga viti 1209 deri në 1215, kryqtarët patën sukses të madh, duke kapur tokat katare dhe duke shtypur sistematikisht lëvizjen. Nga viti 1215 deri në 1225, një sërë revoltash bënë që shumë prej tokave të rifitoheshin nga katarët. Një kryqëzatë e ripërtërirë rezultoi në rimarrjen e territorit dhe efektivisht e dëboi katarizmin duke e bërë një lëvizje të nëndheshme në 1244. Kryqëzata albigensiane pati një rol në krijimin dhe institucionalizimin e Urdhrit Dominikan dhe Inkuizicionit Mesjetar . Dominikanët e shpallën mesazhin e Kishës dhe e përhapën atë duke predikuar mësimet e Kishës në qytete dhe fshatra për të ndaluar përhapjen e herezive, ndërsa Inkuizicioni hetoi njerëzit që akuzoheshin për mësimin e herezive. Për shkak të këtyre përpjekjeve, të gjitha gjurmët e dallueshme të lëvizjes katare u zhdukën nga mesi i shekullit të 14-të. Disa historianë e konsiderojnë kryqëzatën Albigensiane kundër katarëve një akt gjenocidi . [5] [6]

Besimet dhe praktikat katare[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Fjala "Katar" rrjedh nga fjala greke katharos, që do të thotë "i pastër" ose "i dëlirë". [7] E nxjerrë pjesërisht nga format e mëparshme të gnosticizmit, teologjia e katarëve ishte dualiste, një besim në dy parime të barabarta dhe të krahasueshme transcendentale: Zotin, forca e së mirës dhe demiurgu, forca e së keqes. Katarët besonin se bota fizike ishte e keqe dhe u krijua nga ky demiurg, të cilin ata e quanin Rex Mundi (latinisht, "Mbreti i Botës"). Rex Mundi përfshinte gjithçka që ishte trupore, kaotike dhe e fuqishme. Kuptimi katar i Zotit ishte krejtësisht jomishëror: ata e shihnin Zotin si një qenie ose parim të shpirtit të pastër krejtësisht të panjollosur nga njolla e materies. Ai ishte Perëndia i dashurisë, rendit dhe paqes. Jezusi ishte një engjëll me vetëm një trup fantazmë dhe tregimet për të në Dhiatën e Re duheshin kuptuar në mënyrë alegorike. [8] [9] [10] Sipas mësimeve katare, njerëzit fillimisht nuk kishin shpirt. Ata predikonin se Zoti i keq, ose Satani në një version tjetër, ose u dha shpirtra të rinj njerëzve ose përdori shpirtrat e engjëjve të rënë. Kështu, Perëndia u mëshiroi njerëzve dhe u dha atyre shpirtra. Disa katarë besonin në shpërnguljen e shpirtrave, në të cilën shpirti kalonte nga një trup në tjetrin. Pavarësisht nëse ata e bënin këtë apo jo, marrëdhënia seksuale në të gjitha rrethanat ishte një mëkat i rëndë, sepse ajo ose sillte një shpirt të ri në botën e keqe ose përjetësonte ciklin e shpirtrave të bllokuar në trupa të këqij. [11] [10] Autoriteti civil nuk njihej nga katarët, pasi ky ishte sundimi i botës fizike. Prandaj, katarët refuzonin të bënin betimin për besnikëri ose vullnetarisht për shërbimin ushtarak. [10] Doktrina katare kundërshtonte vrasjen e kafshëve dhe konsumimin e mishit. [12] [13]

Katarët hodhën poshtë priftërinë katolike, duke i etiketuar anëtarët e saj, përfshirë edhe papën, të padenjë dhe të korruptuar. [14] Duke mos u pajtuar me konceptin katolik të rolit unik të priftërisë, ata mësonin se kushdo, jo vetëm prifti, mund të shenjtëronte pritësin eukaristik ose të dëgjonte një rrëfim . [14] Megjithatë, kishte burra të zgjedhur midis katarëve për të shërbyer si peshkopë ose dhjakë. Katarët hodhën poshtë dogmën e pranisë së vërtetë të Krishtit në Eukaristi dhe mësimet katolike mbi ekzistencën e Purgatorit . [15]

Sfondi[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Sfondi politik dhe kulturor[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Teologjia katare e gjeti suksesin e saj më të madh në Languedoc, një që iu dha më vonë një rajoni të përfshirë më vonë në kombin francez. [16] [11] Një emër alternativ për rajonin është "Occitania". [11] Në Languedoc, kontrolli politik dhe pronësia e tokës u nda midis shumë lordëve dhe trashëgimtarëve vendas. [14] [17] Para kryqëzatës, kishte pak luftime në zonë. [18] [7] Rajonet në veri u ndanë në entitete të veçanta, por të gjitha ato përgjithësisht e njihnin veten si pjesë e Mbretërisë së Francës . Ata flisnin dialekte të ndryshme, por këto mund të klasifikoheshin gjerësisht nën gjuhën frënge. Në të kundërt, rajonet e Languedoc-ut nuk e konsideronin veten franceze. Gjuha e tyre, oksitane, nuk ishte ndërsjellazi e kuptueshme me frëngjishten. Në vend të kësaj, ishte më afër katalanishtes . [11] Konteja e Tuluzës, entiteti politik mbizotërues në rajon, ishte një feud i Perandorisë Anzhuine, e cila kontrollonte Dukatin e Akuitanisë në perëndim. Në shumë zona në jug dhe në lindje të Tuluzës, Kurora e Aragonit dhe Principata e Katalonjës ishin të dyja më me ndikim se mbretëria franceze apo edhe Languedoc-u verior. [18] [7] [11]

Nga fillimi i shekullit të 13-të, fuqia e qyteteve në Languedoc po rritej me shpejtësi. Qyteti i Tuluzës ishte qendra kryesore urbane në rajon. Deri në vitin 1209, ajo kishte një popullsi prej 30,000–35,000 njerëzish dhe gëzonte madhësi, pasuri dhe ndikim më të madh se kudo tjetër në Languedoc. Konti i Tuluzës banonte në Château Narbonnais brenda qytetit, por kishte pak kontroll real mbi të. Qytetet e vogla ndërtoheshin duke pasur parasysh mbrojtjen, përgjithësisht me mure të trasha dhe mbi male të larta, shpesh pranë shkëmbinjve. [19] Karakteri i urbanizuar i Languedoc-ut e dallonte atë nga veriu më rural, dhe lejonte më lehtë përzierjen e grupeve të ndryshme të njerëzve. Kjo nxiti një atmosferë të tolerancës krahasuese fetare. Hebrenjtë në Languedoc përjetuan pak diskriminim, siç ishte rasti me disidentët fetarë që u shfaqën në këtë zonë në shekullin e 12-të. Muslimanëve nuk njohën të njëjtin nivel tolerance, por literatura dhe dituria islame u respektuan. [11]

Historiani Joseph Strayer përmbledh ndryshimet kulturore midis Veriut dhe Jugut si më poshtë:

Jugu dhe Veriu i asaj të cilën sot e quajmë Francë, ishin dy shtete të ndyshme në fillim të shekullit të 13-të, po aq të ndryshme sa edhe Franca e Spanja sot. Njerëzit e secilit vend i mospëlqenin dhe mosbesonin njerëzit e tjetrit. Veriorët mendonin se jugorët ishin të padisiplinuar, të përkëdhelur nga luksi, pak të butë, shumë të interesuar në ngjarje sociale, shumë të ndikuar nga njerëz të përbuzshëm si biznesmenët, avokatët dhe çifutët. Jugorët mendonin se veriorët ishin të parafinuar, arrogantë, të pasjellshëm, të pakulturuar dhe agresivë. Klima ishte e tillë sa nëse do të shpërthente një luftë mes dy vendeve ishte e sigurt se do të ishte e gjatë dhe e egër.

Trashëgimia[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Ndikimi[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Sipas Eduard Peters, dhuna e Kryqëzatës Albigensiane nuk ishte në përputhje me reformat dhe planet e Inoçentit, i cili theksonte rrëfimin, reformën e klerit dhe të thjeshtëve dhe mësimet baritore për të kundërshtuar herezinë. [20] Peters pohon se dhuna ishte për shkak se kryqëzata ishte nën kontrollin e turmave, sundimtarëve të vegjël dhe peshkopëve vendorë që nuk i mbështetën idetë e Inoçentit. Pasioni i pakontrollueshëm, paragjykues i turmave vendase dhe gjuetarëve të herezive, dhuna e gjykatave laike dhe gjakderdhja e Kryqëzatës Albigensiane ndezën një dëshirë brenda papatit për të zbatuar një kontroll më të madh mbi ndjekjen penale të herezisë. Kjo dëshirë çoi në zhvillimin e procedurave të organizuara ligjore për trajtimin e heretikëve. [20]

Si rezultat i Kryqëzatës Albigensiane, kishte vetëm një numër të vogël të rekrutëve francezë për kryqëzatën e Pestë dhe të Gjashtë. [15] Strayer argumenton se Kryqëzata Albigensiane rriti fuqinë e monarkisë franceze dhe e bëri papatin më të varur prej saj. Kjo përfundimisht do të çonte në Papatin e Avignonit . [11]

  1. ^ Tatz & Higgins 2016, f. 214.
  2. ^ Robertson 1902, f. 254.
  3. ^ Lemkin 2012, f. 71.
  4. ^ Pegg 2008, f. 195.
  5. ^ Lemkin 2012.
  6. ^ Pegg 2008.
  7. ^ a b c Tyerman 2006.
  8. ^ Cross & Livingstone 2005.
  9. ^ Lock 2006.
  10. ^ a b c Nicholson 2004.
  11. ^ a b c d e f g Strayer 1971.
  12. ^ Gui 2006.
  13. ^ Le Roy Ladurie 1978.
  14. ^ a b c Costen 1997.
  15. ^ a b Madden 2005.
  16. ^ Mosheim 1867.
  17. ^ Graham-Leigh 2005.
  18. ^ a b Falk 2010.
  19. ^ Marvin 2008.
  20. ^ a b Peters 1988.
Marrë nga "https://sq.wikipedia.org/w/index.php?title=Kryqëzata_Albigensiane&oldid=2568335"