Metodika
Metodika në pedagogji dhe në filozofinë e shkencës është tërësia e të gjitha qasjeve sistematike për të përfituar njohuri brenda kornizës së një qëllimi të caktuar.
Etimologjia[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Fjala metodë përbëhet nga "pas, me, ndërmjet" (greqishtja e lashtë: μετα - metá) dhe "rruga" (greqishtja e lashtë: ὁδός - hodós), që do të thotë "rruga drejt diçkaje". Për teknikën e aplikimit të metodave përdoret fjala metodë që rrjedh nga greqishtja e lashtë: μεϑοδική (τέχνη) metodikḗ (téchnē) "arti i veprimit të planifikuar".
Metoda "është një procedurë e trajtuar mirë në atë që bën, e rregulluar sipas koncepteve të menduara qartë dhe të mbajtura fort". [1] Metoda është mjeti i veprimtarisë për të gjithë shkencëtarët. [2] Prandaj, fjala metodë, që rrjedh nga metoda, është "arti i të mësuarit të një shkence, veçanërisht arti i mësimdhënies". [3]
Metodika si shkencë[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Metodikia është "shkenca e procedurës", që rrjedh nga fjala e greqishtes së vjetër: μεθοδικός "duke ecur sipas rregullave të caktuara". [4] Metodika është ajo shkencë individuale që e sheh veten si teori dhe praktikë e metodave të mësimdhënies. [5] Në pedagogji bëhet dallimi ndërmjet metodikës dhe didaktikës. Wolfgang Klafki e ndan rreptësisht didaktikën si shkencë teorike nga metodika, e cila merret me procedurat praktike të mësimdhënies dhe të të nxënit (si). [6] Nga pikëpamja metodike, kemi edhe metodika të fushave tjera si p.sh. metodika juridike merret me justifikimin e vendimeve ligjore .
Historiku[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Pararendësit e metodologjisë mund të shihen në Dialogun Menon të Platonit, në të cilin Sokrati, përmes pyetjeve të qarta, e çon robin analfabetë drejt dijes së vërtetë matematikore ( majeutika ). Fillimet e didaktikës dhe metodikës, shpjegimi i parë teorik i problemit të ndërmjetësimit, mund t'i gjejmë në veprën e Komenskit dhe W. Ratkes në kohën e barokut. Johann Heinrich Pestalozzi dhe Johann Friedrich Herbarti i vunë bazat e metodikës të cilën herbartianët në shekullin XIX e transformuan në një skemë të rreptë të nivelit formal. Pedagogjia progresive e shekullit XX u përpoqë të jepte një liri të re për metoda më humane (miqësore) ndaj fëmijëve.
Metodika dhe didaktika[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Wolfgang Clauss bën dallimin midis didaktikës dhe metodikës së mësimdhënies. Ai mes tjerash thotë:
Metodika jep përgjigje në pyetjen Si? ,
Didaktika jep përgjigje në pyetjen Çfarë? .
Që të dyja - Çfarë? dhe Si? - duhet të kenë një bazë. Në thelb Si? buron nga Çfarë?, e cila shpjegon edhe pse metodika mund të konsiderohet një degë e didaktikës. Kjo vlen edhe kur Si? është në varësi të Çfarë?, në këtë rast perceptohet ndërvarësia (shiko modelin e Berlinit nga Paul Heyman ).
Secili person mëson në mënyrën e tij individuale. Ndërsa një nxënës ose student mund të ruajë gjithçka në kujtesën e tij / saj afatgjatë vetëm duke dëgjuar, një tjetër duhet të shikojë (shoh) se çfarë bëhet. Së treti, në kuptimin e vërtetë të fjalës, duhet të "kapë", domethënë prekë, gjë e cila do t'i mundësojë këtij lloji të nxënësit ose studentit të arrijë efektin më të qëndrueshëm të të mësuarit . Në këtë drejtim, ne mund të flasim për rrugë të ndryshme ose kanale hyrëse. Ekzistojnë lloje të ndryshme të të mësuarit që duhet të merren parasysh me metodat e mësimdhënies .
Prandaj, metodika paraqet një koncept të transferimit të kurrikulës e cila përfshin sa më shumë rrugë hyrëse për nxënësi dhe studentët. Kjo është mënyra e vetme për të arritur një efekt të qëndrueshëm të të nxënit që është përtej kontrollit afatshkurtër të të mësuarit (shiko Mësimin shumëdimensional ).
Reflektimi metodik dhe përdorimi i sa më shumë metodave të ndryshme të mësimdhënies që është e mundur (ndryshueshmëria metodike) janë parakushte të rëndësishme për aftësimin dhe trajnimin profesional të mësuesve në përgatitjen e mësimdhënies.
Sipas Wolfgang Claussit, pasi të përcaktohen qëllimet arsimore dhe përmbajtja, duhet të përdoren hapat e mëposhtëm të planifikimit metodik:
- Sigurimi i kushteve organizative për mësimdhënie;
- Strukturimi i mësimit në njësi kohore ose faza të mësimit, të tilla si fillimi i një ore mësimore, zhvillimi, mbështetja, e njohur gjithashtu edhe si forma artikuluese;
- Përzgjedhja e formave mësimore didaktike, punës, lojës, ushtrimit ose përsëritjes;
- Përdorimi i mjeteve dhe burimeve mësimore, media mësimore .
Pasqyrimi i metodave të mësimdhënies çon në zhvillimin e:
- Parimeve të përgjithshme didaktike (parimi i qartësisë, drejtimit të nxënësve ose studentëve, etj.). );
- Rekomandime për punë dhe teknika mësimore (për shembull, nga e njohur drejtë të panjohurës, duke ndryshuar çdo 15 minuta);
- Konceptet që bazohen në teori duhet edhe të praktikohen (metodat në kuptimin e ngushtë).
Shih edhe[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Referimet[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
- ^ J A Schlosser Buchhandlung (Hrsg.), Allgemeines deutsches encyclopädisches Handwörterbuch oder wohlfeilstes Taschen-Conversations-Lexikon für alle Stände, Band 23, 1829, S. 3561
- ^ Franz Bydlinski/Peter Bydlinski, Grundzüge der juristischen Methodenlehre, 2018, S. 17
- ^ J A Schlosser Buchhandlung (Hrsg.), Allgemeines deutsches encyclopädisches Handwörterbuch oder wohlfeilstes Taschen-Conversations-Lexikon für alle Stände, Band 23, 1829, S. 3562
- ^ Gerhard Köbler, Etymologisches Rechtswörterbuch, 1995, S. 268
- ^ Johannes Schilling, Didaktik/Methodik Sozialer Arbeit, 2020, S. 134
- ^ Wolfgang Klafki, Zum Verhältnis von Didaktik und Methodik, in: Zeitschrift für Pädagogik 22, 1976, S. 84 ff.