Publius Papinius Statius

Nga Wikipedia, enciklopedia e lirë

Publius Papinius Statius (greqisht : Πόπλιος Παπίνιος Στάτιος; rr. 45 – rr. 96) ishte një poet greko-romak i shekullit të parë të erës sonë. Poezia e tij latine e mbijetuar përfshin një epos në dymbëdhjetë libra, Thebaid ; një përmbledhje me poezi të rastësishme, Silvae ; dhe një epikë të papërfunduar, Akilidi. Ai njihet gjithashtu për paraqitjen e tij si udhërrëfyes në seksionin e Purgatorit të poemës epike të Dantes, Komedia Hyjnore. Disa studiues shqiptarë e konsiderojnë me prejardhje ilire.[1]

Sfondi familjar[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Informacioni për jetën e Statius-it është nxjerrë pothuajse tërësisht nga Silvae e tij dhe një përmendje nga satiristi Juvenal. Ai lindi në një familje me origjinë greke - Kampaniane ; Njohja e tij romake sugjeron se në njëfarë kohe një paraardhës i tij u lirua dhe mori emrin e zotërisë së tij të mëparshme, megjithëse as Statius dhe as babai i tij nuk ishin skllevër. Babai i poetit (emri i të cilit nuk dihet) ishte me origjinë nga Velia, por më vonë u zhvendos në Napoli dhe kaloi kohë në Romë, ku dha mësim me sukses të dukshëm. Nga fëmijëria deri në moshën madhore, babai i Statius-it u tregua kampion në garat poetike në Napoli në Augustalia dhe në lojërat Nemean, Pythian dhe Isthmian, të cilat shërbyen si ngjarje të rëndësishme për të shfaqur aftësitë poetike gjatë perandorisë së hershme. Statius deklaron në vajtimin e tij për të atin (Silv. 5.3) se babai i tij në kohën e tij ishte i barabartë me çdo detyrë letrare, qoftë në prozë apo në vargje. Ai përmendi Mevania, dhe mund të ketë kaluar kohë atje, ose ka qenë i impresionuar nga konfrontimi i Vitellius dhe Vespasian në 69. Babai i Statius ishte një kalorës romak, por mund të ketë humbur statusin e tij për shkak të problemeve me paratë. Në Napoli, ai ishte një mësues i letërsisë greke dhe romake, i cili tërhoqi shumë nxënës që ishin të destinuar për zyra fetare në Romë. Ai vdiq në vitin 79 pas Krishtit. Nga Letrat e Plinit të Riut, kohët e fundit është konstatuar se Statius ka shkruar edhe me pseudonimin Propertius.

Lindja dhe karriera[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Dihet më pak për ngjarjet e jetës së Statius. Ai lindi vitin 45 e.s., u rrit në mjedisin kulturor grek të Gjirit të Napolit dhe edukimi i tij letrar grek i jep një rimeso të sofistikuar vargut të tij zbukurues. [2] Që nga fëmijëria e tij ai doli shumë herë fitues në konkurset poetike në Napolin e tij të lindjes dhe tri herë në Festivalin e Albanit, ku mori kurorën e artë nga dora e perandorit Domitian që kishte krijuar konkursin. Për Festivalin e Albanit, Statius shkroi një poemë mbi fushatat gjermane dhe dake të Domitianit, të cilën Juvenali e vë në dukje në satirën e tij të shtatë. Statius mendohet të jetë zhvendosur në Romë në vitin 90 të erës sonë, vdekjes së babait të tij, ku botoi poemën e tij të mirënjohur epike Thebaid në vitin 92. Në kryeqytet, Statius duket se ka krijuar shumë lidhje mes aristokracisë dhe oborrit romak, dhe ai ndoshta është mbështetur nga patronazhi i tyre. Statius prodhoi tre librat e parë me poezi të rastësishme, Silvae e tij, të cilat u botuan në vitin 93, të cilat skicojnë klientët dhe të njohurit e tij të kësaj periudhe dhe përmendin pjesëmarrjen e tij në një nga banketet e Domitianit në Saturnalia. Ai mori pjesë në konkursin e madh të Kapitolinës, megjithëse nuk dihet se në cilin vit, megjithëse është sugjeruar 94. Statius nuk arriti të fitonte çmimin e lakmuar, një humbje që e mori shumë rëndë. Zhgënjimi mund të ketë nxitur kthimin e tij në Napoli rreth vitit 94, shtëpia e rinisë së tij. Ekziston një poezi që ai ia drejtoi gruas së tij, Klaudias, e veja e një këngëtareje të famshme, e cila kishte një vajzë të talentuar muzikore nga burri i saj i parë, me këtë rast (Silv. 3.5).

Vitet e mëvonshme në Napoli[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Tre librat e parë të Statius për Silvae duket se kanë marrë disa kritika, dhe si përgjigje ai kompozoi një libër të katërt në Napoli, i cili u botua në 95. Gjatë kësaj periudhe, Statius mbajti marrëdhëniet e tij me oborrin dhe klientët e tij, duke fituar një ftesë tjetër për një banket në pallat (Silv. 4.2). Ai duket se është interesuar për martesën dhe karrierën e njerkës së tij dhe gjithashtu ka marrë nën krah një djalë të ri skllav, pasi ishte pa fëmijë, i cili vdiq shek. 95. Në të njëjtin vit, Statius filloi një epik të ri, Akilidi, duke dhënë recitime popullore të veprës së tij (Juv. 7.83) vetëm për të përfunduar një libër e gjysmë përpara se të vdiste në vitin 95, duke e lënë poemën të papërfunduar. Libri i tij i pestë i Silvae u botua pas vdekjes së tij shek. 96.

Shkrimet[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Si poet, Statius ishte i gjithanshëm në aftësitë e tij dhe ishte krijuar për të përfaqësuar veprën e tij si otium. I mësuar nga babai i tij i arsimuar, Statius ishte i njohur me gjerësinë e letërsisë klasike dhe e shfaqi mësimin e tij në poezinë e tij, e cila është dendur aluzive dhe është përshkruar si e përpunuar dhe manieriste. Ai ishte në gjendje të kompozonte në metra heksametër, hendekasilik, alkaik dhe safik, të prodhonte pjesë të improvizuara epike dhe të lëmuara thellësisht të hulumtuara dhe shumë të rafinuara, dhe të trajtonte një sërë temash me aftësitë verbuese retorike dhe poetike që frymëzuan mbështetjen e klientëve të tij dhe perandorit. Disa nga veprat e Statius, si poezitë e tij për konkurset e tij, kanë humbur; ai është regjistruar se ka shkruar një mime Agave dhe një fragment me katër rreshta ka mbetur nga poema e tij mbi fushatat ushtarake të Domitianit, De Bello Germanico i kompozuar për Lojërat Alban në scholia deri në Juvenal 4.94. [3]

Thebaid[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Bazuar në dëshminë e vetë Statiusit, Thebaid u shkrua midis shek. 80 dhe 92, duke filluar kur poeti ishte rreth të 35-tave dhe vepra mendohet të jetë botuar në vitin 91 ose 92. [4] Poema është e ndarë në dymbëdhjetë libra në imitim të Eneidit të Virgjilit dhe është kompozuar me hekzametër daktilik. [5] Në Silvae, Statius flet për punën e tij të gjerë në lustrimin dhe rishikimin e Thebaidit dhe recitimet e tij publike të poemës. [6] Nga epilogu duket qartë se Statius e konsideronte Thebaidin si opusin e tij magnum dhe besonte se do t'i siguronte atij famë për të ardhmen. Në poemë, Statius e ndjek Virgjilin nga afër si model (në epilog [7] ai e pranon borxhin e tij ndaj Virgjilit), por ai gjithashtu i referohet një gamë të gjerë burimesh në trajtimin e metrit dhe episodeve.

Tema e poemës është miti i të shtatëve kundër Tebës, historia e betejës mes bijve të Edipit për fronin e Tebës. Poema hapet (Libri 1) me mallkimin e turpëruar të Edipit ndaj dy djemve të tij, Eteoklit dhe Polineikes, të cilët kanë vendosur të mbajnë fronin e Tebës në vite alternative, njëri në pushtet, tjetri në mërgim. Jupiteri planifikon një luftë midis Tebës dhe Argos, megjithëse Juno i lutet të mos e nxisë atë. Polineikes në mërgim lufton me Tydeusin, një tjetër mërgim në pallatin e Adrastit ; të dy argëtohen dhe martohen me vajzat e Adrastit. Në Librin 2, Tydeus shkon te Eteocles për t'i kërkuar që të lëshojë fronin dhe të japë pushtetin, por ai refuzon dhe përpiqet të vrasë Tydeus me një pritë. Tydeus ther thebanët dhe arratiset në Argos, duke bërë që Adrastus dhe Polyneices t'i shpallin luftë Tebës (Libri 3). Në librin e katërt forcat argjive mblidhen, të komanduara nga shtatë kampionët Adrastus, Polyneices, Amfiaraus, Capaneus, Parthenopaeus, Hippomedon dhe Tydeus, dhe marshojnë në Tebë, por në Nemea, Bacchus shkakton një thatësirë. Ushtria takohet me Hipsipilën, e cila u tregon atyre një pranverë dhe më pas u tregon historinë e Grave të Lemnosit (Libri 5). Ndërsa ajo po flet, reparti i saj, Opheltes, vritet nga një gjarpër; në Librin 6, Argjivët kryejnë lojëra për fëmijën e vdekur, duke krijuar lojërat Nemeane . Në 7, Jupiteri i nxit Argjivët të marshojnë në Tebë ku shpërthen beteja gjatë së cilës Amfiaraus gëlltitet në tokë. Në vitin 8, Tydeus, i plagosur dhe duke vdekur, vret Melanippus dhe i ha kokën; një betejë për trupin e tij çon në vdekjen e Hipomedonit dhe Parthenopeut (Libri 9). Në vitin 10, Juno bën që gjumi të kapërcejë Tebanët dhe Argjivët masakrojnë shumë në kamp; Menoeceus sakrifikon veten për të shpëtuar Tebën dhe Jupiteri vret Capaneusin e lig me një rrufe. Në 11, Polyneices dhe Eteokles bashkohen në luftime të vetme dhe vrasin njëri-tjetrin; Jokasta vret veten dhe Kreoni merr pushtetin, duke ndaluar varrimin e të vdekurve argjivë. Në librin e fundit, të vejat argjive shkojnë në Athinë për t'i kërkuar Tezeut që ta detyrojë Kreonin të lejojë varrimin e burrave të tyre, ndërsa Argia, gruaja e Polineikes, e djeg atë në mënyrë të paligjshme. Tezeu mbledh një ushtri dhe vret Kreonin. Thebaid përfundon me një epilog në të cilin poeti lutet që poema e tij të jetë e suksesshme, e paralajmëron atë të mos rivalizojë Eneidën dhe shpreson që fama e tij do t'i mbijetojë atij.

Kritikët modernë të Thebaidit kanë qenë të ndarë në interpretimet e tonit të eposit. Kritikët e mëparshëm në shekullin e 19-të dhe të 20-të e konsideruan poemën një lajka të stërholluar që shfajësonte regjimin e Domitianit; megjithatë, studiuesit më të fundit e kanë parë poemën si një vepër subversive që kritikon autoritarizmin dhe dhunën e flavianëve duke u fokusuar në dhunën ekstreme dhe kaosin shoqëror. [8] Përdorimi i alegorisë nga Statius në Thebaid dhe trajtimi i tij abstrakt i perëndive është parë si një risi e rëndësishme në traditën e poezisë klasike e cila solli konventat mesjetare. [9] Së fundi, megjithëse studiuesit e mëparshëm e kritikuan stilin e poemës si episodik, studiuesit aktualë kanë vënë re hollësinë dhe aftësinë me të cilën Statius organizon dhe kontrollon rrëfimin dhe përshkrimin e tij. [10] Tema të tjera të diskutuara në bursën për Thebaid janë roli i përhapur i çmendurisë (furorit), kohës ose familjes. [11]

Silvae[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Silvae ndoshta u kompozuan nga Statius midis viteve 89 dhe 96. Tre librat e parë duket se janë botuar së bashku pas vitit 93, Libri 4 u botua ndoshta në 95, dhe Libri 5 mendohet të jetë botuar pas vdekjes në shek. 96. [12] Titulli i koleksionit ( silvae që do të thotë "pyll" ose "lëndë e parë") u përdor për të përshkruar draftin e veprës së një poeti, i cili ishte kompozuar në mënyrë të improvizuar në një moment frymëzimi të fortë dhe i cili më pas u rishikua në një poezi të lëmuar, metrike. [13] Kjo sugjeron që Silvae janë pjesë të rishikuara, të improvizuara të poezisë së rastit, të cilat janë kompozuar në hapësirën e disa ditëve. Në përmbledhje ka tridhjetë e dy poezi (pothuajse të gjitha me një kushtues), të ndara në pesë libra, secili me një letër kushtuese. Nga gati katër mijë rreshta që përmbajnë librat, më shumë se pesë të gjashtat janë hekzametra . Katër nga pjesët janë të shkruara me metër hendekasilabike dhe ka një odë alkaike dhe një safike .

Subjektet e Silvae ndryshojnë shumë. Pesë poezi i kushtohen perandorit dhe të preferuarave të tij, duke përfshirë një përshkrim të statujës së kalorësisë së Domitianit në Forum (1.1), lavdërime për ndërtimin e tij të Via Domitiana (4.3) dhe një poemë mbi përkushtimin e flokëve të Earinusit., një eunuk i preferuar i Domitianit, në një faltore të Eskulapius (3.4). Gjashtë janë vajtime për vdekje ose ngushëllime për të mbijetuarit, duke përfshirë poezitë shumë personale për vdekjen e babait të Statius dhe birës së tij (5.3,5). Poezitë mbi humbjen janë veçanërisht të dukshme në koleksion dhe variojnë nga ngushëllimet për vdekjen e grave (3.3) deri te pjesët për vdekjen e një papagalli të preferuar (2.4) dhe një luani në arenë (2.5). Një grup tjetër i Silvae jep përshkrime piktoreske të vilave, kopshteve dhe veprave artistike të miqve të poetit. Në këto kemi një përfaqësim më të gjallë se kudo tjetër të rrethinave që jetonin në vend aristokratë romakë të perandorisë. Shembuj të rëndësishëm përfshijnë një pjesë në tempullin e Pollius për Herkulin (3.1), etiologjinë e pemës në vilën e Atedius (2.3), një statujë antike të Lysippus 'Heracles (4,6) dhe një përshkrim të vilës së Pollius në Surrentum (2,2) . Pjesa tjetër e Silvae përbëhet nga fjalime urimi për miqtë dhe poezi për raste të veçanta, si poezia e dasmës për Stellën dhe Violentilën (2.2), poezia që përkujton ditëlindjen e poetit Lucan (2.7) dhe një pjesë shaka për Plotius Grypus mbi një dhuratë Saturnalia (4.9).

Ashtu si me Thebaid, marrëdhënia e Statius me Domician dhe oborrin e tij bëri që ai të binte në favor të kritikëve dhe lexuesve, por kohët e fundit, Silvae janë rehabilituar nga studiuesit. [14] Domitiani është një prani e rëndësishme në Silvae, dhe shumë nga poemat duket se kënaqin perandorin dhe oborrin. p ë r m b a j t j a Përmbajtja e Silvae diktohet kryesisht nga nevojat e klientëve të Statius-it dhe shumë prej adresuesve vijnë nga klasa e pasur, e privilegjuar e pronarëve dhe politikanëve. [15] Lajkat e Statius-it ndaj këtyre elitave janë interpretuar në dy mënyra nga studiuesit; disa pohojnë se koleksioni është shumë subversiv dhe është një kritikë delikate ndaj Domitianit dhe aristokracisë romake. [16] Të tjerë nxisin leximin e Silvae si pjesë individuale që u përgjigjen rrethanave specifike me pikëpamjet e tyre unike. [17]

Akilidi[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Ekziston gjithashtu një fragment i poemës së tij epike mbi jetën e Akilit - Akileidit - i përbërë nga një libër dhe disa qindra rreshta të sekondës. [18] Ajo që u plotësua nga kjo poezi u kompozua midis viteve 94 dhe 95 bazuar në Silvae 4.7.21ff. Statius shënon se ka pasur recitime të poezisë. [19] Mendohet se vdekja e Statiusit në vitin 95 është arsyeja që poema mbetet e papërfunduar. Në librin e parë, Thetis, duke pasur njohuri paraprake për vdekjen e djalit të saj në Luftën e Trojës, përpiqet të fshehë Akilin në ishullin Scyros duke e veshur atë si një vajzë. Në ishull, Akili bie në dashuri me Deidamia dhe e detyron atë të bëjë seks me të. Uliksi mbërrin për të rekrutuar Akilin për përpjekjet e luftës dhe zbulon identitetin e tij. Në librin e dytë, Uliksi dhe Akili largohen dhe Akili jep një rrëfim të jetës së tij të hershme dhe tutelës nga centauri Chiron . Poema ndërpritet në fund të fjalës së tij. Në përgjithësi, studiuesit kanë vërejtur tonin dukshëm të ndryshëm të Akilit në krahasim me Thebaidin, duke e barazuar atë më shumë me stilin e Ovidit sesa me Virgjilin. [20] Disa kanë vënë re gjithashtu mbizotërimin e temave femërore dhe fuqisë femërore në fragment dhe fokusohen në këndvështrimet e poemës për marrëdhëniet gjinore. [21]

Prejardhja ilire[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Publius Papinius Statius kishte një talent dhe fantazi të pasur, të cilat së bashku me kulturën ilire të transmetuar nga i ati, i nxitën pasionin t’i dedikohet kryesisht poezisë, me krijime me motive mitologjike dhe për heronjt mitikë. Motivet mitologjike i shtjelloi dhe i zbukuroi me hire të rralla, sa pak poetë te asaj kohe, ishin në gjendje ta bëjnë.[22]

Poema epike “Thebais – Thebaide”, vepra më e mirë e Stacio, e hartuar në 12 libra, e botuar në vitin 92 pas K. Në këtë poemë tregon historinë e luftës të të shtatëve kundër Tebës dhe konfiktinmes dy vellezerve Eteokle dhe Poliniçe, për të hypur në fronin e të atit Edipit. Në pjesë të veçantë të librave, Publio Staci permend ilirët dhe Ilirinë. Thebaide u përkthye në frengjisht nga Cormilliole në vitin 1783.

Origjinën ilire të poetit Publius Papinius Statius i Riu, e deklaroi studiuesi francez P. L. Cormiliolle, i cili ka përkthyer në frëngjisht “Thebaide”, të botuar në ”Oeuvres de Stace – Veprat e Stasit”, Société Libre des Sciences, Lettres et Arts de Paris. Tome 1, 1783. (Ribotuar në vitin 1820).[22]

L. Cormiliolle, në parathënien e botimit frengjisht shkruan “Në shekullin I pas Krishtit, u shquan poetët ilirë Publius Papinus Statius – Plaku, i cili njihej si mjeshtër i retorikës si gramatikan dhe poet, si dhe i biri Publius Papinus Statius i Riu dhe ai poet i shquar, eksponent i poezisë epike në periudhën flavia”.[9]Për këtë zbulim i jemi mirënjohës studjuesit francez P.L. Cormiliolle, i cili hapi një dritare të re të historisë së letërsisë dhe të kulturës ilire.

Në ndryshim me të gjithë historianët, shkrimtarët dhe poetët e antikitetit romak, të cilët e përmendin Ilirinë vetem për rrethana lufte, apo si rrugëkalimi, Publio Papini Staci nëveprat e tij, e trajton Ilirinë si vendin e tij dhe ilirët si njerëzit e tij. Në Tebaide ai shkruan:

Illiricus …

Nunc gentem immeritam (origjinali ne latinisht)[1]

Ed ora la gente mia (perkthimi ne italisht nga Erasmo di Valvasone [2])

Dhe tani njerezit e mi.

Si shihet, Publio Papini Staci, i referohet ilirëve, duke përdorur të njejtën shprehje si themi ne sot për familjarët dhe kushërinjtë: “këta janë njerëzit e mi”.

Në veprat e tij Staci shpesh përmend vende dhe emra ilire si Shpella e Syrras (Syrras mbreti i parë i mbretërisë ilire), lisat e Kaonisë, tempulline Dodonës, Lisat e Dodonës, lisat e Selles, fiset ilire Mollose, fushat e Ilirisë, ashtu si tregon dhemitet e lashta për genezën e ilirëve. Në poemën epike Tebaide, Publio Papini Staci shkruan: “Le fatidiche piante di Dodona in Epiro, eravi un bosco di querce, entro la quale si dice fossevi un tempio dedicato a Giove. Le piante di questo bosco davano le risposte a chi domandava quasi fossero tanti oracoli”, (Perkthimi ne italishten e vjeter” [5,6,7] – Pemët fatdhënëse të Dodonës në Epir, ishin në një pyll dushku, në brendësi të cilit dikur ishte një tempull i dedikuar Zeusit. Pemët e këtij pylli iu jepnin përgjigjie atyre që i bënin pyetje dhe aty ishin shumë orakuj”.[22]

Në poemën epike Tebaide, Publius Papini Stacipërmend shpesh tempullin e Dodonës, vende dhe fise ilir dhe natyrisht kjo nuk është rastësi, por ishte thirrja e gjakut, e origjinës së tij nga këto troje.

Nëvargjet në vazhdim shprehet qartë terreni, bota ilire, fiset ilire, shpirti ilir.

O Jupiter i fuqishëm!

Ti i dhe zogjeve fluturues privilegjin

të drejtojnë pa mëdyshje veprimet tona,

të parashikojnë të ardhmen,

nga ata marrim orakuj të sigurtë.

Jeta e ka përligjur besimin e etërve tanë!

Shpella e Syrrhas,

Lisat e Kaonisë,

që si thonë, profetizojnë në emrin tënd,

në vendin ku banojnë Mollosët.

Një aspekt i veçantë, që evokon përkatësinë genike ilire të Publio Papini Staci,është fakti i trajtimit të origjinës të ilirëve, të cilët i quan “njerëzit e mi”. Origjinën e ilirëve e trajton me legjendën të lidhur me mitin e Kadmo dhe Harmonisë (Kandavia). Në Tebaide, nëlibrinVIII, duke filluar nga faqia 1824,Staci trajton mitin e shndërrimit në gjarpërinj të Kadmit dhe Harmonisë:[22]

Divae Veneris quod figlia longum reptat,

et Illiricus ejectat virus in herbas

Nunc gentem immeritam

Shih edhe[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Referime[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

  1. ^ "Poeti ilir Publius Papinius Statius(45-96) – nga Lutfi Alia". Radi and Radi. 2020-04-04. Marrë më 2023-04-24.
  2. ^ Papinius, Statius, Publius (2003). Thebaid. Harvard University Press. OCLC 475361782. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)Mirëmbajtja CS1: Emra të shumëfishtë: lista e autorëve (lidhja)
  3. ^ lumina; Nestorei mitis prudentia Crispi/et Fabius Veiento (potentem signat utrumque/purpura, ter memores implerunt nomine fastos)/et prope Caesareae confinis Acilius aulae) ("lights/eyes; the gentle wisdom of Nestor-like Crispinus, and Fabius Veiento, the purple marks each as eminent, three times have they filled the recording annals with their names--and Acilius, near neighbour of Caesar's palace." trans. Braund, S. M. Juvenal Satires Book 1 (Cambridge, 1996) pg. 251
  4. ^ Feeney, Dennis The Oxford Classical Dictionary (Oxford, 1996) pg.1439
  5. ^ Shackleton Bailey, D.R. Statius' Thebaid 1–7 (Cambridge, 2003) pg.3
  6. ^ Silv. 5.2.161
  7. ^ Theb. 12.810-19.
  8. ^ Hardie, P. The Epic Successors of Virgil: A Study in the Dynamics of a Tradition (Cambridge, 1993).
  9. ^ Lewis, C. S. The Allegory of Love (1936) pp.48–56
  10. ^ Coleman in Bailey, pg.13–18
  11. ^ Venini 1964; Hershkowitz 1994; Hershkowitz 1995; Simms 2020; e.g. Bernstein 2003.
  12. ^ Shackleton Bailey, D. R. Statius Silvae (Cambridge, 2003) pg.5
  13. ^ Quintilian 10.3.17
  14. ^ Coleman in Bailey, pp.11–17
  15. ^ Nooter, Sarah, red. (korrik 2021). "Statius' Silvae 4.8 and 4.9: The Poet's Anger and Patronage". Classical Philology. University of Chicago Press for the Department of Classics, Division of the Humanities, University of Chicago. 116 (3): 445–455. doi:10.1086/714432. eISSN 1546-072X. ISSN 0009-837X. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  16. ^ Newlands, C. E. Statius' Silvae and the Poetics of Empire (Cambridge, 2002)
  17. ^ Nauta, R. R. Poetry for Patrons: Literary Communication in the Age of Domitian (Leiden, 2002)
  18. ^ The best text for both epics is provided by the ninth-century Codex Puteaneus, from the Abbey of Corbie, a manuscript in the Bibliothèque Nationale (BN 8051) that was once the property of the humanist Claude Dupuy. The best recent edition is O.A.W. Dilke, (Cambridge 1954), which has more recently been reprinted with a new introduction (Bristol 2005). A new translation in the Loeb Classical Library is by D. R. Shackleton Bailey.
  19. ^ Silv. 5.2.161ff.
  20. ^ Elaine Fantham in "Statius' Achilles and His Trojan Model" The Classical Quarterly New Series, 29.2 (1979, pp. 457–462) p 457 describes it as "a more varied and charming work than readers of the Thebaid could ever have imagined and is perhaps the most attractive approach to the imitative and professional poet.".
  21. ^ Shackleton Bailey, D. R. Statius' Thebaid 1–7 (Cambridge, 2003) pg.7, 26–8
  22. ^ a b c d "Lutfi Alia: Poeti ilir Publius Papinius Statius". Albspirit (në anglishte amerikane). 2021-03-16. Marrë më 2023-04-24.
Marrë nga "https://sq.wikipedia.org/w/index.php?title=Publius_Papinius_Statius&oldid=2580008"