Rumelia Lindore
| Rumelia Lindore | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Provincë autonome e Perandorisë Osmane (në bashkim personal me Bullgarinë nga viti 1886) | |||||||||
| 1878–1885 | |||||||||
.svg) Principata e Bullgarisë (gjelbër e errët) dhe Rumelia Lindore (gjelbër e hapur) pas Kongresit të Berlinit më 1878, zyrtarisht në bashkim personal nga viti 1885.
| |||||||||
| Qendra | Plovdiv | ||||||||
| Popullsia | |||||||||
• 1884 | 975,030 | ||||||||
| Historia | |||||||||
| Qeveria | |||||||||
| • Tipi | Provincë autonome | ||||||||
| Guvernatori i Përgjithshëm | |||||||||
• 1879–1884 | Alexander Bogoridi | ||||||||
• 1884–1885 | Gavril Krastevich | ||||||||
• 1886 | Aleksandar I | ||||||||
• 1887–1908 | Ferdinand I | ||||||||
| Historia | |||||||||
• Themeluar më | 1878 | ||||||||
| 13 July 1878 | |||||||||
| 6 shtator 1885 | |||||||||
| |||||||||
| Sot pjesë e | Bullgaria | ||||||||
Rumelia Lindore (bullgarisht: Източна Румелия, romanizuar: Iztochna Rumeliya; turqishtja osmane: روم الی شرقى, romanizuar: Rumeli-i Şarkî; greqisht: Ανατολική Ρωμυλία, romanizuar: Anatoliki Romylia) ishte një provincë autonome (oblast në bullgarisht, vilayet në turqisht) të Perandorisë Osmane me një sipërfaqe gjithsej prej 32.978 km2, e cila u krijua në vitin 1878 në bazë të Traktatit të Berlinit dhe de facto pushoi së ekzistuari në vitin 1885, kur u bashkua me Principatën e Bullgarisë, gjithashtu nën suzerainty nominal osman.[1] Vazhdoi të ishte një provincë osmane de jure deri në vitin 1908, kur Bullgaria shpalli pavarësinë. Bullgarët etnikë përbënin shumicën e popullsisë në Rumelinë Lindore, por kishte pakica të konsiderueshme turke dhe greke. Kryeqyteti i saj ishte Plovdiv (Filibe osmane, Philippoupoli grek). Gjuhët zyrtare të Rumelisë Lindore ishin bullgarishtja, greqishtja dhe turqishtja osmane.[2]
Historia[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Rumelia Lindore u krijua si një provincë autonome brenda Perandorisë Osmane me Traktatin e Berlinit më 1878. Rajoni përafërsisht korrespondonte me Bullgarinë Jugore të sotme, që ishte edhe emri që rusët propozuan për të; ky propozim u refuzua nga britanikët.[3] Ai përfshinte territorin midis maleve të Ballkanit, maleve Rodope dhe Strandzha, një rajon i njohur për të gjithë banorët e tij - bullgarët, turqit osmanë, grekët, romët, armenët dhe hebrenjtë - si Trakia e Veriut. Emri artificialref>Balkan studies: biannual publication of the Institute for Balkan Studies, Volume 19, 1978, p.235</ref>, Rumelia Lindore, iu dha provincës me këmbënguljen e delegatëve britanikë në Kongresin e Berlinit: nocioni osman i Rumelisë i referohet të gjitha rajoneve evropiane të perandorisë, d.m.th. ato që ishin në antikitet nën Perandorinë Romake. Rreth njëzet fshatra pomake (myslimanët bullgarë) në malet Rodop refuzuan të njohin autoritetin rumelian lindor dhe formuan të ashtuquajturën Republikën e Tamrashit.
Bashkimi me Bullgarinë[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Pas një revolucioni pa gjak më 6 shtator 1885, provinca u aneksua nga Principata e Bullgarisë, e cila ishte de jure një shtet tribut osman, por de facto funksiononte si i pavarur. Pas fitores bullgare në luftën serbo-bullgare të mëvonshme, status quo-ja u njoh nga Porta me Marrëveshjen e Tophanes më 24 mars 1886. Me Aktin Tophane, Sulltan Abdul Hamid II emëroi Princin e Bullgarisë (pa përmendur emrin e princi aktual Aleksandër i Bullgarisë) si Guvernator i Përgjithshëm i Rumelisë Lindore, duke ruajtur kështu dallimin formal midis Principatës së Bullgarisë dhe Rumelisë Lindore[4] dhe duke ruajtur letrën e Traktatit të Berlinit.[5] Megjithatë, për Fuqitë e Mëdha ishte e qartë se bashkimi midis Principatës së Bullgarisë dhe Rumelisë Lindore ishte i përhershëm dhe nuk do të shpërbëhej.[6] Republika e Tamrashit dhe rajoni i Kardzhalit u riintegruan në Perandorinë Osmane. Provinca ishte nominalisht nën sundimin osman derisa Bullgaria u bë de jure e pavarur në vitin 1908. 6 shtatori, Dita e Bashkimit, është një festë kombëtare në Bullgari.
Qeveria[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Sipas Traktatit të Berlinit, Rumelia Lindore do të mbetej nën juridiksionin politik dhe ushtarak të Perandorisë Osmane me autonomi të konsiderueshme administrative (neni 13). Korniza ligjore e Rumelisë Lindore u përcaktua me Statutin Organik i cili u miratua më 14 prill 1879 dhe ishte në fuqi deri në bashkimin me Bullgarinë në vitin 1885.[7] Sipas Statutit Organik kreu i provincës ishte një Guvernator i Përgjithshëm i krishterë i emëruar nga Porta e Lartë me miratimin e Fuqive të Mëdha. Organi legjislativ ishte Këshilli Krahinor i cili përbëhej nga 56 persona, nga të cilët 10 emëroheshin nga guvernatori i përgjithshëm, 10 ishin të përhershëm dhe 36 zgjidheshin drejtpërdrejt nga populli.
.jpg)
Arkadi Stolypin ishte administratori civil rus nga 9 tetori 1878 deri më 18 maj 1879. Guvernatori i parë i Përgjithshëm ishte Princi Alexander Bogoridi (1879–1884), një aristokrat bullgar, i cili ishte i pranueshëm si nga bullgarët ashtu edhe nga grekët në provincë. Guvernatori i dytë i Përgjithshëm ishte Gavril Krastevich (1884–1885), një historian bullgar.
Gjatë periudhës së aneksimit bullgar, Georgi Stranski u emërua komisar për Bullgarinë Jugore (9 shtator 1885 – 5 prill 1886), dhe kur krahina iu rikthye sovranitetit nominal osman, por ende nën kontrollin bullgar, princi i Bullgarisë u njoh nga Porta e Lartë si guvernator i përgjithshëm në Marrëveshjen Tophane të vitit 1886.
Guvernatorët e Përgjithshëm[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
| No. | Portreti | Emri (Lindja–Vdekja) |
Mandati i detyrës | ||
|---|---|---|---|---|---|
| Mori detyrën | U largua nga detyra | Kohëzgjatja | |||
| 1 | 
|
Knyaz Alexander Bogoridi (1822–1910) |
18 maj 1879 | 26 prill 1884 | 4 vjet, 344 ditë |
| 2 | 
|
Gavril Krastevich (1813–1898) |
26 prill 1884 | 18 shtator 1885 | 1 vit, 145 ditë |
| 3 | 
|
Knyaz Aleksandar I i Bullgarisë (1857–1893) |
17 prill 1886 | 7 shtator 1886 | 143 ditë |
| 4 | 
|
Knyaz Ferdinand I of Bulgaria (1861–1948) |
7 July 1887 | 5 October 1908 | 21 vjet, 90 ditë |
Administrative divisions[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Rumelia Lindore përbëhej nga departamentet (e quajtur në bullgarisht окръзи okrazi, në terminologjinë osmane sanxhakët) e Plovdivit (Пловдив, Filibe), Tatarpazardzhik (Татарпазарджик, Tatarpazarcığı), Haskovo (Хасково, Hasköy), Stara Zagora (Стара Загора, Eski Zağra), Sliven (Сливен, İslimye) dhe Burgas (Бургас, Burgaz), nga ana tjetër e ndarë në 28 kantone (e barabartë me околии okolii bullgare, kazas osmane).[8]
Kantonet ishin:
- Departamenti i Plovdivit: Plovdiv, Konush (selia e kantonit ishte në Stanimaka), Ovchi Halm (selia në Golyamo Konare), Stryama (selia në Karlovo), Sarnena Gora (selia në Brezovo) dhe Rupchos (selia në Chepelare)[a]
- Departamenti i Pazarxhikut: Pazarxhiku, Peshtera, Panagyurishte dhe Ihtiman
- Departamenti i Haskovës: Haskovë, Hadzhi Eles, Harmanli dhe Kardzhali[b]
- Departamenti i Stara Zagora: Stara Zagora, Kazanlak, Chirpan, Nova Zagora dhe Tarnovo Seymen
- Departamenti i Slivenit: Sliven, Yambol, Kazalagach, Kavakli dhe Kotel
- Departamenti i Burgas: Burgas, Anhialo, Karnobat dhe Aytos
Shënime[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
- ^ Pjesa perëndimore e këtij kantoni refuzoi të njohë autoritetin e Rumelisë Lindore, formoi të ashtuquajturën Republikën e Tamrashit dhe në vitin 1886 iu dorëzua Perandorisë Osmane me Marrëveshjen e Tophanes.
- ^ Kantoni i Kardzhalit iu dorëzua Perandorisë Osmane me Marrëveshjen e Tophanes.
Referime[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
- ^ Statelova, Elena (1999). История на България. Том 3 [History of Bulgaria. Volume 3] (në bullgarisht). София: Издателска къща „Анубис“. fq. 16. ISBN 954-426-206-7.
- ^ "Art 22 in The Organic Statute of Eastern Rumelia, promulgated in the three equally valid language versions: Bulgarian, Greek and Osmanlica (Ottoman Turkish)". Saedinenieto.bg (në bullgarisht). 1879. Marrë më 2022-04-08.
- ^ Luigi Albertini (1952), The Origins of the War of 1914, volume I (Oxford University Press), 20.
- ^ Emerson M. S. Niou, Peter C. Ordeshook, Gregory F. Rose. The balance of power: stability in international systems, 1989, p. 279.
- ^ Stanley Leathes, G. W. (George Walter) Prothero, Sir Adolphus William Ward. The Cambridge Modern History, Volume 2, 1908, p. 408.
- ^ Charles Jelavich, Barbara Jelavich. The establishment of the Balkan national states, 1804–1920, 2000, p. 167.
- ^ See Hertslet, Edward (1891), "Organic Statute of Eastern Roumelia", The Map of Europe by Treaty; which have taken place since the general peace of 1814. With numerous maps and notes (në anglisht) (bot. First), London: Her Majesty's Stationery Office, fq. 2860–2865, marrë më 2012-12-28
- ^ "Historical data about administrative-territorial structure of Bulgaria after 1878" (në anglisht). National Statistical Institute of the Republic of Bulgaria.