Beteja e Modricës
Beteja e Modricës (1452) u zhvillua ndërmjet forcave shqiptare të drejtuara nga Skënderbeu kundër forcave osmane të drejtuara nga Hamza Kastrioti. Skënderbeu mblodhi 14.000 burra [1] dhe marshuan kundër ushtrisë Tahip Pashës. Skënderbeu e planifikoi që së pari të mposh Hamzën dhe pastaj të lëviz përreth Tahipit dhe të rrethojnë atë [2]. Hamza kishte 10,000[2]-12,000[3] burra nën komandën e tij personale dhe ka qenë në kampin pranë kështjellës së re të Modricës. Skënderbeu nuk i dha Hamzës shumë kohë për të përgatitur dhe, më 21 korrik, ai sulmoi menjëherë. Sulmi i ashpër bëri punën e shkurtër për forcat osmane, duke rezultuar që ato ikin pothuajse menjëherë. Pjesa më e madhe e forcës ra në fushë dhe pjesa tjetër që u largua është ndjekur në mënyrë të pashmangshme [3].
Ngjarja
[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]Pas vdekjes së Muratit II në fronin osman hypi i biri i tij, Mehmedi II (fushata në vitet 1451-1481), i cili nuk do të vononte të dërgonte forcat e tij kundër viseve të lira shqiptare. Kështu, më 1452, një ushtri osmane prej 12 mijë vetash iu drejtua kështjellës së Modricës, në brigjet e Drinit të Zi, të cilën Skënderbeu sapo e kishte ngritur. Kur trupat osmane po i ngjiteshin kodrës për në kështjellën e Modricës, u sulmua n nga lart poshtë nga shqiptarët, dhe shumica u vranë e ranë robër së bashku me komandantin e tyre, Hamza Beun [4].
Hamzës dhe stafi i tij u kapën në betejë. Nga frika e masave ndëshkuese, Hamzës kërkoi për mëshirë, duke argumentuar se ai kishte luftuar vetëm kundër Skënderbeut pasi ai kishte qenë urdhëruar [2]. Skënderbeu u përgjigj në mënyrë të tillë që oficerët osmane filluan të qajnë dhe ai ofroi që të ketë një darkë me ta [3]. Pas kësaj, ai urdhëroi për të burgosurit e tij ta vënë nën roje dhe që do të trajtohen siç duhet. Burrat ishin liruar në fund, por Hamza dhe stafi i tij ishin shpenguar për 13.000 dukat [3]. Zemërgjerësia e Skënderbeut u bë i njohur në të gjithë Shqipërinë dhe Perandorinë Osmane deri në pikën ku shumë nga njerëzit e tij i fitoi më shumë respekt për të si një luftëtar. Qëllimi i Skënderbeut në këtë mënyrë ishte për të treguar se ai nuk do të përfitojnë nga fatkeqësitë dhe se ai kishte besim të mjaftueshëm në aftësinë e tij për të lënë armiqtë e tij luftojnë atë përsëri një ditë tjetër.
Burimi
[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
|
Ky artikull nga Historia është një faqe cung. Mund të ndihmoni Wikipedian duke e përmirësuar. |