Ylli dhe gjysmëhëna

Ylli dhe gjysmëhëna paraqesin një simbol ikonografik të përdorur në kontekste të ndryshme historike dhe kulturore përfshirë këtu edhe paraqitjen si një simbol i spikatur i Perandorisë Osmane, e po ashtu edhe shumë vende moderne që ende e përdorin atë si një simbol kombëtar. Ai fillimisht u paraqit në koloninë greke të Bizantit rreth vitit 300 pes, megjithëse u përdor më gjerësisht si emblemë mbretërore e Mithridatit VI Eupator pasi ai përfshiu Bizantin në mbretërinë e tij për një periudhë të shkurtër. ^[1] Gjatë shekullit V, ai ishte i pranishëm në monedha të prera nga Perandoria Sasiane Persiane, simboli u përfaqësua në monedhat e prera në të gjithë perandorinë në të gjithë Lindjen e Mesme për më shumë se 400 vjet nga shekulli III deri në rënien e Sasanianëve pas pas pushtimit myslimanë të Persisë në shekullin VII. ^[2] Sundimtarët myslimanë pushtues e mbajtën simbolin në monedhën e tyre gjatë viteve të para të hilafetit pasi monedhat ishin kopje të sakta të monedhave sasaniane. Simboli është përfaqësimi i bashkuar i një gjysmëhëne dhe një ylli, ku të dy elementët kanë një histori të gjatë të mëparshme në ikonografinë e Lindjes së Afërt të Lashtë, duke përfaqësuar ose Diellin dhe Hënën, ose Hënën dhe Yllin e Mëngjesit (ose personifikimet e tyre hyjnore). Monedhat me simbolet e gjysmëhënës dhe yjeve të përfaqësuara veçmas kanë një histori më të gjatë, me lidhje të mundshme me ikonografinë më të vjetër mesopotamiane. Ylli, ose Dielli, shpesh shfaqet brenda harkut të gjysmëhënës (i quajtur edhe ylli në gjysmëhënë, ose yll brenda gjysmëhënës, për zbardhjen e përshkrimeve të një ylli dhe një gjysmëhëne krah për krah); ^[3] Në numizmatikë në veçanti, termi gjysmëhëna dhe peleti përdoret në rastet kur ylli thjeshtohet në një pikë të vetme. ^[4]

Përmbledhje

Kombinimi gjendet relativisht rrallë në heraldikën e vonë mesjetare dhe atë të hershme moderne. Ajo u bë e famshme me miratimin e saj si flamur dhe simbol kombëtar i Perandorisë Osmane dhe disa nga ndarjet e saj administrative (ejalet dhe vilajetet) dhe më vonë në tanzimat (reformat) perëndimore të shekullit XIX. Flamuri osman i vitit 1844, me një ay-yıldız të bardhë (turqisht për "ylli i gjysmëhënës") në një sfond të kuq, vazhdon të përdoret si flamur i Republikës së Turqisë, me modifikime të vogla. Shtete të tjera që më parë ishin pjesë e Perandorisë Osmane gjithashtu e përdorën këtë simbol, përfshirë Libinë (1951–1969 dhe pas 2011), Tunizinë (1831) dhe Algjerinë (1958). I njëjti simbol u përdor në flamujt e tjerë kombëtarë të futur gjatë shekullit XX, përfshirë flamujt e Azerbajxhanit (1918), Pakistanit (1947), Malajzisë (1948), Singaporit (1959), Mauritanisë (1959), Uzbekistanit (1991), Turkmenistanit (1991), dhe Komoret (2001). Në fund të shekullit XX, ylli dhe gjysmëhëna kanë fituar një interpretim popullor si një "simbol Islami", ^[5] përqafohet herë pas here nga nacionalizmi arab ose islamizmi në vitet 1970-1980, por shpesh refuzohet si i gabuar ose i pabazuar nga komentuesit myslimanë të kohëve të fundit ^[6] Ndryshe nga kryqi i cili është simbol i kryqëzimit të Jezusit në Krishterizëm, nuk ka asnjë lidhje të fortë që lidh yllin dhe simbolin e gjysmëhënës me konceptin e Islamit. Konotacioni besohet gjerësisht se ka ardhur nga flamuri i Perandorisë Osmane i cili ishte një nga perandoritë më të mëdha të periudhës së hershme moderne. Unicode prezantoi një karakter me "yll dhe gjysmëhëne" në bllokun e tij të Simboleve të Ndryshme, në U+262A ().

Nga periudha e vonë helenistike ose e hershme romake, motivi i yllit dhe gjysmëhënës ishin lidhur me Bizantin. Nëse ndonjë perëndeshë antike kishte lidhje me muret me Kostandinopojës, atëhere kjo ishte Hekata e cila kishte një kult në Bizant që nga koha e themelimit të tij. Ashtu si Bizasi në një legjendë antike, ajo e kishte origjinën e saj në Traki. Hekata konsiderohej perëndeshë mbrojtëse e Bizantit sepse thuhej se ajo e shpëtoi qytetin nga një sulm i Filipit të Maqedonisë në vitin 340 pes nga shfaqja e një dritë shkëlqyese në qiell. Për të përkujtuar ngjarjen, Bizantinët ngritën një statujë të perëndeshës të njohur si Lampadephoros ("pishtari-mbajtës"). ^[7]

Disa monedha bizantine të shekullit I pes dhe të mëvonshme tregojnë kokën e Artemisit me hark dhe shfaqin një gjysmëhëne me atë që duket të jetë një yll me gjashtë rreze në pjesën e pasme.

Përdorimi i yllit brenda simbolit të gjysmëhënës u përdor gjerësisht nga Bizantinët, duke vazhduar nga përdorimi i tij nga epoka klasike brenda qytetit të Kostandinopojës dhe më gjerë. ^[8]

Përveç shenjave perandorake osmane, simbolet shfaqen në flamurin e Bosnjës Eyalet (1580-1867) dhe Vilajetit të Bosnjës (1867-1908), si dhe flamurit të revoltës boshnjake të vitit 1831, ndërsa simbolet u shfaqën në disa përfaqësime të stemës mesjetare boshnjake gjithashtu.

Në fund të shekullit XIX, "Ylli dhe Gjysmëhëna" u përdorën si një metaforë për sundimin osman në letërsinë britanike. ^[9] Moda gjithnjë e më e kudondodhur e përdorimit të simbolit të yllit dhe gjysmëhënës në zbukurimin e xhamive dhe minareve osmane çoi në një lidhje graduale të simbolit me Islamin në përgjithësi në orientalizmin perëndimor. ^[10] Stema "Gjysmëhëna e Kuqe" u përdor nga vullnetarët e Komitetit Ndërkombëtar të Kryqit të Kuq (ICRC) qysh në vitin 1877 gjatë Luftës Ruso-Turke ; dhe që u miratua zyrtarisht në 1929.

Pas themelimit të Republikës së Turqisë në 1923, shteti i ri turk ruajti flamurin e fundit të Perandorisë Osmane. Standardizimet proporcionale u futën në Ligjin e Flamurit Turk) të 29 majit 1936. Përveç shembullit më të spikatur të Turqisë (shiko Flamurin e Turqisë), një numër shtetesh të tjera pasardhëse osmane miratuan modelin gjatë shekullit XX, duke përfshirë Emiratin Cyrenaica dhe Mbretërinë e Libisë, Algjerinë, Tunizinë dhe Republikën Islamike Arabe.

Ylli dhe gjysmëhëna si një paraqitje tradicionale heraldike është në përdorim të vazhdueshëm në stemat e shumta komunale (veçanërisht të bazuara në stemën Leliwa (Tarnowski) në rastin e komunave polake).

Galeria

Stema e Halle an der Saale, Gjermani (1327).
Stema e Mińsk Mazowiecki, Poloni.
Coat of arms of Przeworsk, Poloni.
Coat of arms of Tarnobrzeg, Poloni.
Stema e Tarnów, Poloni.
Stema e Varazhdinit, Kroaci
Stema e Zagrebiit, Kroaci.
Flamuri i Portsmouth, Angli (shek. XVIII)^[11]
Stema e Mattighofen, Austria (1781)
Stema e Oelde, Gjermani (1910).
Stema e Niederglatt, Zvicër (1928)^[12]
Stema e Oberglatt, Zvicër (1928)^[12]
Stema e Niederweningen, Zvicër (1928)^[12]
Stema e Drogheda, Irlandë
Stema e Algueirão-Mem Martins parish, Portugali
Stema e Aljezur, Portugali
Stema e Casal de Cambra, Portugali
Stema e Celorico da Beira municipality, Portugali
Stema e Nisa, Portugali
Stema e Nossa Senhora das Misericórdias, Portugali
Stema e Oliveira do Bairro, Portugali
Stema e Penacova, Portugali
Stema e São Brás de Alportel, Portugali
Stema e Sintra, Portugali
Stema e Sobreda, Portugali
Stema e Vouzela, Portugali

Shih edhe

Referime

^ Andrew G. Traver, From Polis to Empire, The Ancient World, c. 800 B.C.–A.D. 500, Greenwood Publishing Group, 2002, p. 257
^ "The star and crescent are common Persian symbols, being a regular feature of the borders of Sassanian dirhems." Philip Grierson, Byzantine Coins, Taylor & Francis, 1982, p118
^ "There are also three cases [... viz., associated with the "Danubian Rider Religion"] where the star, figured as a radiate disc 'balancing the crescent moon', must represent Sol, balancing Luna who is represented as a crescent instead of in bust. The 'star in crescent' theme itself appears only once, on an engraved gem, accompanied by the lion and an indecipherable inscription [...] This theme is connected with the Orient and has a long history behind it in the Hittite, Babylonian, Assyrian, Sassanid and Iranian worlds. Campbell gives us valuable particulars. The heavenly bodies thus symbolized were seen as the powerful influence of cosmic fatalism guiding the destinies of men." Dumitru Tudor, Christopher Holme (trans.), Corpus Monumentorum Religionis Equitum Danuvinorum (CMRED) (1976), p. 192 (referencing Leroy A. Campbell, Mithraic Iconography and Ideology' '(1969), 93f.
^ e.g. Catalogue of the Greek coins in The British Museum (2005), p. 311 (index).
^ Cyril Glassé, The New Encyclopedia of Islam (revised ed. 2001), s.v. "Moon" (p. 314).
^ "Many Muslim scholars reject using the crescent moon as a symbol of Islam. The faith of Islam historically had no symbol, and many refuse to accept it." Fiaz Fazli, Crescent magazine, Srinagar, September 2009, p. 42.
^ "Devotion to Hecate was especially favored by the Byzantines for her aid in having protected them from the incursions of Philip of Macedon. Her symbols were the crescent and star, and the walls of her city were her provenance." Vasiliki Limberis, Divine Heiress, Routledge, 1994, p 15. "In 340 B.C., however, the Byzantines, with the aid of the Athenians, withstood a siege successfully, an occurrence the more remarkable as they were attacked by the greatest general of the age, Philip of Macedon. In the course of this beleaguerment, it is related, on a certain wet and moonless night the enemy attempted a surprise, but were foiled by reason of a bright light which, appearing suddenly in the heavens, startled all the dogs in the town and thus roused the garrison to a sense of their danger. To commemorate this timely phenomenon, which was attributed to Hecate, they erected a public statue to that goddess [...]" William Gordon Holmes, The Age of Justinian and Theodora, 2003 p 5-6; "If any goddess had a connection with the walls in Constantinople, it was Hecate. Hecate had a cult in Byzantium from the time of its founding. Like Byzas in one legend, she had her origins in Thrace. Since Hecate was the guardian of "liminal places", in Byzantium small temples in her honor were placed close to the gates of the city. Hecate's importance to Byzantium was above all as deity of protection. When Philip of Macedon was about to attack the city, according to the legend she alerted the townspeople with her ever-present torches, and with her pack of dogs, which served as her constant companions. Her mythic qualities thenceforth forever entered the fabric of Byzantine history. A statue known as the 'Lampadephoros' was erected on the hill above the Bosphorous to commemorate Hecate's defensive aid." Vasiliki Limberis, Divine Heiress, Routledge, 1994, p 126-127. This story survived in the works, who in all probability lived in the time of Justinian I. His works survive only in fragments preserved in Photius and the 10th century lexicographer Suidas. The tale is also related by Stephanus of Byzantium, and Eustathius.
^ "Post-Classical star and crescent". 10 prill 2019. Arkivuar nga origjinali më 10 tetor 2021. Marrë më 10 tetor 2021. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
^ e.g. A. Locher, "With Star and Crescent: A Full and Authentic Account of a Recent Journey with a Caravan from Bombay to Constantinope"; Andrew Haggard, "Under Crescent and Star" (1895).
^ "Mosque and minaret are surmounted by crescents; the air glowing over the Golden Horn is, as it were, full of moons." Hezekiah Butterworth, Zigzag journeys in the Orient vol. 3 (1882), p. 481.
^ The blazon of the coat of arms is attested in the 19th century, as Azure a crescent or, surmounted by an estoile of eight points of the last (William Berry, Robert Glover, Encyclopædia Heraldica, 1828). This is apparently based on minor seals used by Portsmouth mayors in the 18th century (Robert East H. Lewis, Extracts from Records in the Possession of the Municipal Corporation of the Borough of Portsmouth and from Other Documents Relating Thereto, 1891, p. 656). The medieval seal showed no such design (Henry Press Wright, The Story of the 'Domus Dei' of Portsmouth: Commonly Called the Royal Garrison Church, 1873, p. 12). The claim connecting the star and crescent design to the Great Seal of Richard I originates in the mid 20th century (Valentine Dyall, Unsolved Mysteries: A Collection of Weird Problems from the Past, 1954, p. 14).
^ ^a ^b ^c Peter Ziegler (ed.), Die Gemeindewappen des Kantons Zürich (1977), 74–77.

[1] Andrew G. Traver, From Polis to Empire, The Ancient World, c. 800 B.C.–A.D. 500, Greenwood Publishing Group, 2002, p. 257

[2] "The star and crescent are common Persian symbols, being a regular feature of the borders of Sassanian dirhems." Philip Grierson, Byzantine Coins, Taylor & Francis, 1982, p118

[3] "There are also three cases [... viz., associated with the "Danubian Rider Religion"] where the star, figured as a radiate disc 'balancing the crescent moon', must represent Sol, balancing Luna who is represented as a crescent instead of in bust. The 'star in crescent' theme itself appears only once, on an engraved gem, accompanied by the lion and an indecipherable inscription [...] This theme is connected with the Orient and has a long history behind it in the Hittite, Babylonian, Assyrian, Sassanid and Iranian worlds. Campbell gives us valuable particulars. The heavenly bodies thus symbolized were seen as the powerful influence of cosmic fatalism guiding the destinies of men." Dumitru Tudor, Christopher Holme (trans.), Corpus Monumentorum Religionis Equitum Danuvinorum (CMRED) (1976), p. 192 (referencing Leroy A. Campbell, Mithraic Iconography and Ideology' '(1969), 93f.

[4] .g. Catalogue of the Greek coins in The British Museum (2005), p. 311 (index).

[Glasse314-5] Cyril Glassé, The New Encyclopedia of Islam (revised ed. 2001), s.v. "Moon" (p. 314).

[Fazli2009-6] "Many Muslim scholars reject using the crescent moon as a symbol of Islam. The faith of Islam historically had no symbol, and many refuse to accept it." Fiaz Fazli, Crescent magazine, Srinagar, September 2009, p. 42.

[7] "Devotion to Hecate was especially favored by the Byzantines for her aid in having protected them from the incursions of Philip of Macedon. Her symbols were the crescent and star, and the walls of her city were her provenance." Vasiliki Limberis, Divine Heiress, Routledge, 1994, p 15. "In 340 B.C., however, the Byzantines, with the aid of the Athenians, withstood a siege successfully, an occurrence the more remarkable as they were attacked by the greatest general of the age, Philip of Macedon. In the course of this beleaguerment, it is related, on a certain wet and moonless night the enemy attempted a surprise, but were foiled by reason of a bright light which, appearing suddenly in the heavens, startled all the dogs in the town and thus roused the garrison to a sense of their danger. To commemorate this timely phenomenon, which was attributed to Hecate, they erected a public statue to that goddess [...]" William Gordon Holmes, The Age of Justinian and Theodora, 2003 p 5-6; "If any goddess had a connection with the walls in Constantinople, it was Hecate. Hecate had a cult in Byzantium from the time of its founding. Like Byzas in one legend, she had her origins in Thrace. Since Hecate was the guardian of "liminal places", in Byzantium small temples in her honor were placed close to the gates of the city. Hecate's importance to Byzantium was above all as deity of protection. When Philip of Macedon was about to attack the city, according to the legend she alerted the townspeople with her ever-present torches, and with her pack of dogs, which served as her constant companions. Her mythic qualities thenceforth forever entered the fabric of Byzantine history. A statue known as the 'Lampadephoros' was erected on the hill above the Bosphorous to commemorate Hecate's defensive aid." Vasiliki Limberis, Divine Heiress, Routledge, 1994, p 126-127. This story survived in the works, who in all probability lived in the time of Justinian I. His works survive only in fragments preserved in Photius and the 10th century lexicographer Suidas. The tale is also related by Stephanus of Byzantium, and Eustathius.

[8] "Post-Classical star and crescent". 10 prill 2019. Arkivuar nga origjinali më 10 tetor 2021. Marrë më 10 tetor 2021. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)

[9] .g. A. Locher, "With Star and Crescent: A Full and Authentic Account of a Recent Journey with a Caravan from Bombay to Constantinope"; Andrew Haggard, "Under Crescent and Star" (1895).

[10] "Mosque and minaret are surmounted by crescents; the air glowing over the Golden Horn is, as it were, full of moons." Hezekiah Butterworth, Zigzag journeys in the Orient vol. 3 (1882), p. 481.

[11] The blazon of the coat of arms is attested in the 19th century, as Azure a crescent or, surmounted by an estoile of eight points of the last (William Berry, Robert Glover, Encyclopædia Heraldica, 1828). This is apparently based on minor seals used by Portsmouth mayors in the 18th century (Robert East H. Lewis, Extracts from Records in the Possession of the Municipal Corporation of the Borough of Portsmouth and from Other Documents Relating Thereto, 1891, p. 656). The medieval seal showed no such design (Henry Press Wright, The Story of the 'Domus Dei' of Portsmouth: Commonly Called the Royal Garrison Church, 1873, p. 12). The claim connecting the star and crescent design to the Great Seal of Richard I originates in the mid 20th century (Valentine Dyall, Unsolved Mysteries: A Collection of Weird Problems from the Past, 1954, p. 14).

[Zurich-12] Peter Ziegler (ed.), Die Gemeindewappen des Kantons Zürich (1977), 74–77.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]