Historia e pedagogjisë

Historia e pedagogjisë është një shqyrtim historik i koncepteve të ndryshme arsimore që duhen paraqitur në kontekstin përkatës social dhe kulturor. Ajo ndahet në dy nëndegë e që janë:

Historia e pedagogjisë botërore, dhe
Historia e pedagogjisë kombëtare

Qasjet kërkimore

Ka mënyra të ndryshme për të realizuar një qasje ndaj historisë së pedagogjisë:

Qasja universaliste : Kjo përpiqet të gjurmojë rrymat e ndryshme të pedagogjisë në mbarë botën, pra ndërkulturore. (Megjithatë kjo është një ndërmarrje e madhe. )
Qasja e veçantë : Kjo tenton të paraqesë zhvillimet në një rajon të kufizuar ose një nëndisiplinë (p.sh. B. arsimi ndërkulturor në Gjermani ose reforma pedagogjike në Francë).
Qasja kritike: Kjo ndriçon veçanërisht kushtet socio-ekonomike të arsimit dhe karakterin e tij riprodhues shoqëror nga një këndvështrim historikisht reflektues.
Qasja ndaj historisë së ideve : Kjo tenton të rrëfejë zhvillimin e idesë ose idenë bazë të edukimit dhe edukimit në historinë e mendimit njerëzor. W. Böhm ndjek këtë qasje në historinë e tij të arsimit . Ai ndërton mbi punën e ju. a. Arthur O. Lovejoy .

Antikiteti

Artikulli kryesor: Paideia

Tradicionalisht, arsimi kishte për detyrë t'u transmetonte brezave të ardhshëm disa qëndrime shoqërore . Qëllimi kryesor ishte të përcillte fenë dhe traditat si dhe aftësitë që i nevojiteshin dikujt për një pozicion të caktuar në shoqëri. Meqenëse jo të gjithë njerëzit në një shoqëri kishin akses në të gjitha njohuritë, por disa informacione (leximi, shkrimi, retorika ...) ishin të kufizuara për elitën në pushtet (mbretër, priftërinj, etj.), këtu mund të flitet për "dije sunduese ". . Edukimi kryesisht bëhej në familje ose në komunitetet e lagjes. Në antikitet, filozofët grekë kërkuan një edukim gjithëpërfshirës për "qytetarët e lirë" dhe hodhën një themel për edukimin publik. Mësuesit grekë gjithashtu ndikuan ndjeshëm në pedagogjinë në Romën e lashtë . Nuk ishte fëmijëria, por adoleshenca ajo që shihej si vendimtare për suksesin.

Në klasat e pasura të Greqisë së lashtë, skllevër të arsimuar fillimisht punonin si pedagogë (= drejtues fëmijësh), të cilëve u ngarkohej detyra e mbështetjes në jetë dhe edukimit. Mbreti maqedonas Filipi II caktoi mësuesin e atëhershëm më të famshëm në Greqi, filozofin dhe themeluesin e shkollës Aristotelin, që të mësonte djalin e tij Aleksandrin në oborrin e Pellës, për ta bërë atë një person të arsimuar.

Me përhapjen e krishterimit, arsimi publik ishte i lidhur kryesisht me kishën. Në shkollat e katedrales dhe të manastirit, besimi i krishterë u mësohej anëtarëve të klerit, përveç kanunit të lashtë të lëndëve të njohura si " shtatë artet liberale ". Vetë Krishti ishte një mësues, ^[1] dhe duke iu referuar Mateut 18:17, besimet e krishtera vazhduan në shekullin e 20-të. Pretendimi shekullor për një fuqi mësimore universale përfaqësohej, ku ideali më i lartë i edukimit të krishterë ishte besimi . ^[2]

Në të njëjtën kohë, me përparimin e Islamit, u shfaqën ideale më universale të arsimit, të cilat përfshinin gjithashtu gjuhësinë dhe shkencat natyrore dhe qendra e të cilave në Evropë ishte Universiteti i Kordobës .

Mesjeta dhe Rilindja

Në mesjetë, njerëzit i kushtonin pak rëndësi fëmijërisë. Vlera e një fëmije përcaktohet nga përdorimi i tij për prindërit. Në skolastikë, u bë një përpjekje për të lidhur pedagogjinë e Aristotelit dhe Krishterimit. në datën 12 Në shekullin e 19-të pati një lulëzim të arsimit në Evropë, qendra e të cilit ishin shpesh manastiret; U themeluan gjithashtu universitete që njihen deri më sot (në Paris, Oksford dhe Bolonjë ). Megjithatë, ky arsim u rezervua për fisnikërinë dhe klerin - trajnimi profesional për popullsinë e mbetur jofshatare ishte ndërkohë detyrë e esnafëve .

Ky qëndrim ndryshoi gjatë Rilindjes . Adoleshentët tani shiheshin si qenie që kishin nevojë për edukim të rreptë. Mbi të gjitha, klasat e larta synonin një studim më të plotë të antikitetit. Ishte fillimi i idealit humanist të edukimit, i cili synonte një mësim të ri, hulumtues përmes mësimit të përulësisë së krishterë. Kjo u promovua veçanërisht nga eksplorimi dhe nënshtrimi i pjesëve gjithnjë e më të mëdha të globit . Krahas shkollave kishtare, u krijuan edhe “shkolla borgjeze”, në të cilat nxënësit nga borgjezia mund të fitonin aftësitë e leximit, shkrimit dhe aritmetikës të nevojshme për tregti. Megjithatë, për shtresat e gjera të popullsisë, mbetën vetëm të ashtuquajturat “ Klip ” ose “Shkolla Angle”, të cilat u persekutuan nga autoritetet.

Koha e re

Me Reformën, arsimi katolik ra në vitet 1520. Pas kësaj, si kisha katolike ashtu edhe ajo protestante i intensifikuan përpjekjet e tyre pedagogjike; kështu themeluan jezuitët Urdhëroi shkolla në të gjithë Evropën që nga viti 1540, por këto ishin kryesisht të destinuara vetëm për djemtë dhe të rinjtë.

Fisnikeja angleze Maria Ward (1585-1645) dhe rrethi i saj i shoqëruesve, me të cilët ndante vazhdimisht dhe pa frikë idenë e themelimit të instituteve arsimore për vajza dhe gra, fituan respekt nga sundimtarët në Evropën Qendrore dhe madje edhe nga papët. si shumë mbështetje nga zonjat e rangut të lartë përndiqeshin të rejat - institucione të cilat ajo u përpoq t'i përhapte duke themeluar një rend femëror pa rregullore manastiri në stilin e jezuitëve. Maria Ward dështoi institucionalisht, por vdiq në paqe, duke e ditur se përpjekja e saj do të çohej përpara. Kjo ndodhi gjatë shekujve dhe në vitin 2004 asaj iu dha zyrtarisht themelimi i Congregatio Jesu . "Institutet e Miss-eve Angleze" kishin mbizotëruar shumë kohë më parë, dhe sot shkolla të shumta në mbarë botën mbajnë emrin Maria Wards.

Mbi të gjitha, shkollat protestante shërbyen gjithashtu për përhapjen e ideologjisë shoqëruese, e cila më vonë u bë e njohur si etika protestante e punës : asketizmi dhe puna shfaqen si arsye d'être dhe parakusht për hyrjen në mbretërinë e qiejve; Dehja dhe kënaqësia, nga ana tjetër, refuzohen. Kjo qasje është përdorur edhe në kujdesin social. Ndërsa lëmosha më parë ishte pjesë e bamirësisë së krishterë, tani kërkohej një kontribut nga vetë të varfërit. Shtëpitë e punës dhe institucione të tjera shtrënguese u ngritën gjithnjë e më shumë për t'i luftuar ato.

Gjatë Luftës Tridhjetëvjeçare, pjesë të mëdha të Evropës Qendrore u shpopulluan dhe arsimi kryesisht u ndal. I shënuar nga masakra, traktati i parë i madh pedagogjik u shkrua rreth vitit 1632: Jan Amos Komenský (Johannes Comenius) ': Didactica Magna, në të cilin ai kërkoi arsim të përgjithshëm për të gjithë njerëzit. Përveç promovimit të gjuhës amtare, pedagogjia duhet të punojë drejt një shoqërie të drejtë në të cilën njerëzit kanë të njëjtat të drejta pavarësisht nga gjinia apo origjina. Qëllimi i tij ishte t'u mësonte të gjithëve gjithçka. Shkollimi i detyrueshëm, që rrjedh nga ky ideal, u prezantua në shumicën e nënshteteteve gjermane gjatë njëqind viteve të ardhshme, por në asnjë mënyrë në kuptimin e Comenius: ai shërbeu kryesisht për të indoktrinuar popullsinë në frymën e sundimtarëve absolutistë . në datën 18 Në shek . Tani kishte më shumë punë, burgje, jetimore dhe shtëpi tjerrëse . Të burgosurit e tyre i përkisnin kryesisht grupeve të margjinalizuara të shtresave të ulëta dhe jo-klasore të popullsisë, të varfërve migrantë dhe vendas. Puna e prodhimit që do të bëhej atje, për të cilën vështirë se mund të fitohej vullnetarisht, lidhej me mësimin fetar. Kushtet e jetesës dhe të punës atje ishin një tallje me pretendime morale dhe edukative. Shumë nga të internuarit nuk mbijetuan.

Epoka e Iluminizmit

Me Iluminizmin, qëndrimet ndaj fëmijërisë dhe adoleshencës ndryshuan përsëri. Prindërit tani i trajtojnë fëmijët me më shumë besim, por ata duhet të formohen sipas ideve të caktuara dhe të rriten për të qenë qytetarë të dobishëm të shoqërisë. John Locke formuloi idenë e tabula rasa, sipas së cilës njerëzit janë si një fletë bosh në lindje, e cila shkruhet vetëm nga edukimi i tyre. Duke vepruar kështu, ai formuloi një ide bazë të pedagogjisë borgjeze, në të cilën edukimi duket gjithçka e mundur - në të njëjtën kohë ata që preken nga arsimi nuk janë asgjë. Kjo ideologji gjendet edhe në romanin edukativ Émile, ose mbi edukimin nga Jean-Jacques Rousseau ; në Gjermani ajo u përfaqësua, ndër të tjera, nga filantropisti Christian Gotthilf Salzmann dhe në Zvicër nga Johann Heinrich Pestalozzi . Kështu, fëmijëria u perceptua për herë të parë në Evropë si një fazë e pavarur e jetës, më parë fëmijët konsideroheshin këtu si "të rritur të vegjël".

Në vitin 1779, u krijua katedra e parë gjermane për arsimin dhe u mor nga Ernst Christian Trapp në Universitetin e Halle . Pedagogjia më parë ishte pjesë e teologjisë dhe tani konsiderohej një lëndë e pavarur universitare. Edukatorë të tjerë të krishterë, p.sh. B. August Hermann Francke, kanë dhënë kontribute të rëndësishme për zëvendësimin e të krishterëve nga filozofia arsimore borgjeze.

Me iluminizmin dolën edhe mendimet për tolerancë dhe barazi për pakicat. Veçanërisht fillimet hebraike të Haskalah përgatitën emancipimin nga viti 1760, në disa "shkolla të lira" u praktikua një shkollim i përbashkët i studentëve hebrenj dhe të krishterë - "Shkolla e Lirë Hebreje" u themelua në 1778 në Berlin nga David Friedländer . Megjithatë, barazia e përkohshme e hebrenjve në Gjermani si rezultat i pushtimit francez u ndryshua me Kongresin e Vjenës në vitin 1815.

Shih edhe

Referime

^ Lukas 10,38‒42; Johannes 3,2
^ Wingolf Lehnemann: Kirchen, Schulen, Staat. Religionsunterricht im 19. Jahrhundert, S. 132f, in: Ruth-E. Mohrmann (Hrsg.): Individuum und Frömmigkeit: Volkskundliche Studien zum 19. und 20. Jahrhundert, Münster: Waxmann, 1997, ISBN 3-89325-558-3, S. 131‒144

[1] Lukas 10,38‒42; Johannes 3,2

[2] Wingolf Lehnemann: Kirchen, Schulen, Staat. Religionsunterricht im 19. Jahrhundert, S. 132f, in: Ruth-E. Mohrmann (Hrsg.): Individuum und Frömmigkeit: Volkskundliche Studien zum 19. und 20. Jahrhundert, Münster: Waxmann, 1997, ISBN 3-89325-558-3, S. 131‒144

[1]

[2]