Kiameti

Në eskatologjinë islame, Dita e Ringjalljes (arabisht: يوم القيامة, romanizuar: Yawm al-qiyāmah) besohet të jetë vlerësimi përfundimtar i Zotit për njerëzimin. Emra të tjerë për të në Kuran janë Dita e Llogarisë, Dita e Fundit dhe Çasti (al-sā'ah). Sekuenca e ngjarjeve (sipas besimit më të përhapur) është asgjësimi i të gjitha krijesave, ringjallja e trupit dhe gjykimi i të gjitha qenieve të ndjeshme. Në këtë kohë të gjithëve u tregohen veprat dhe veprimet e tyre në lidhje me drejtësinë.

Besimi në Ditën e Ringjalljes konsiderohet një parim themelor i besimit nga të gjithë myslimanët: ai është një nga gjashtë kushtet e besimit. Sprovat dhe mundimet që lidhen me të janë të detajuara si në Kuran ashtu edhe në hadith (thëniet e Muhamedit), dhe ato janë komentuar dhe shpjeguar në komentet e shpjeguesve dhe autoriteteve të rëndësishme islame si el-Gazali, Ibën Kethiri, Ibën Maxhe, Muhamed el-Buhari dhe Ibën Huzejme. Çdo njeri, mysliman dhe jomusliman njësoj, besohet se do të mbahet përgjegjës për veprat e tij dhe se do të gjykohet nga Allahu në përputhje me rrethanat.

Koha[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Koha e saktë kur supozohet të ndodhin këto ngjarje është e panjohur, megjithatë thuhet se ka shenja të mëdha^[1] dhe të vogla^[2] që do të ndodhin afër kohës së Kijametit (koha e fundit). Besohet se para kohës së Kijametit, dy fise të rrezikshme, të liga, të quajtura Jexhuxh dhe Mexhuxh, lirohen nga një mur i ngjashëm me digën, të cilin Allahu e bën më të fortë çdo ditë. Shenja të tjera janë ardhja e Isait biri i Merjemës (Jezusi), shfaqja e Antikrishtit (Dexhalli), dielli që lind nga perëndimi dhe përbindëshi i tokës. Ardhja e shiut të mëshirës që do t'i bëjë njerëzit të ri-rriten nga عجز (sacrum) e tyre.^[3] Shumë vargje të Kuranit, veçanërisht ato të mëparshmet, mbizotërohen nga ideja e afrimit të Ditës së Ringjalljes.