Jump to content

Shqipëria nën pushtimin italian (1939–1943)

Nga Wikipedia, enciklopedia e lirë
Shqipëria nën pushtimin italian
Mbretënija Shqiptare (Gegërisht)
Regno d'Albania (Italisht)
1939–1943
Flag of Shqipëria
Flamuri
Stema mbretërore e armëve e Shqipëria
Stema mbretërore e armëve
Parimi: "FERT"
Himni: Himni mbretëror
Marcia Reale d'Ordinanza
Mbretëria shqiptare në 1942
Mbretëria shqiptare në 1942
GjendjaProtektoriati dhe varësia e Italisë
KryeqytetiTirana
Gjuhët e zakonshmeShqipja
Italishtja
Besimi
Myslimanët syni
Bektashinjtë
Katolikët
Ortodoksët
Qeveria
Lloji i qeverisjesFashistët · Sistemi një partiak nën Monarkinë Kushtetuese
Mbreti 
• 1939–1943
Victor Emmanuel III
Mëkëmbësi i Përgjithshëm 
• 1939–1943
Françesko Jakomoni
• 1943
Alberto Pariani
Kryeministri 
• 1939–1941
Shefqet Vërlaci
• 1941–1943
Mustafa Merlika-Kruja
• 1943
Eqrem Libohova
• 1943
Maliq Bushati
KuvendiKuvendi
Epoka historikePeriudha e luftrave · Lufta e Dytë Botërore
7 Prill 1939
8 Shtator 1943
Sipërfaqja
193927,538 km2 (10,632 sq mi)
Popullsia
• 1939
1,701,463
Ekonomia
MonedhaFranga (1939–1941)
Lira Italiane (1941–1943)
Të dhëna të tjera
Paraprirë nga		 Pasuar nga
Mbretëria Shqiptare 1928–1939
Mbretëria Jugosllave
Shqipëria nën pushtimin gjerman
Sot pjesë e Shqipëria
 Kosova
 Serbia
 Mali i Zi
 Maqedonia e Veriut

Pushtimi italian i Shqipërisë, edhe pse formalisht ekzistonte si protektorat i Mbretërisë së Italisë, dhe de jure ishte një bashkim midis Italisë dhe Shqipërisë, i udhëhequr zyrtarisht nga Mbreti Victor Emmanuel III, de facto ishte një pushtim që zgjati nga 1939 në 1943. Shqipëria u udhëhoq nga guvernatorët italianë, pasi u pushtua ushtarakisht nga Italia, nga viti 1939 deri më 1943. Gjatë kësaj kohe Shqipëria pushoi së ekzistuari si një vend i pavarur dhe mbeti si një pjesë autonome e Perandorisë Italiane të drejtuar nga zyrtarë të qeverisë italiane, të cilët synonin ta bënin Shqipërinë pjesë të një Itali të Madhe duke asimiluar shqiptarët si italianë dhe duke kolonizuar Shqipërinë me kolonët italianë nga Gadishulli Apenin për ta transformuar gradualisht në një Tokë italiane.[1]

Në Traktatin e Londrës gjatë Luftës së Parë Botërore, Antantja Tripale i kishte premtuar Shqipërinë qendrore dhe jugore Italisë, si një shpërblim për të luftuar përkrah Antantës.[2] Në qershor 1917, pasi ushtarët italian morën kontrollin e zonave të konsiderueshme të Shqipërisë, Italia deklaroi zyrtarisht një protektorat mbi Shqipërinë qendrore dhe jugore; megjithatë kjo u përmbys në shtator të vitit 1920 kur Italia u vu nën presion për të hequr ushtrinë e saj nga Shqipëria.[2] Italia u tërbua me fitimet minimale që ajo mori nga negociatat e paqes, të cilat ajo konsideroi se kishin shkelur Traktatin e Londrës. Fashistët italianë pohuan se shqiptarët ishin të lidhur etnikisht me italianët nëpërmjet lidhjeve me italianët prehistorikë, popullsitë ilire dhe romake dhe se ndikimi kryesor i ushtruar nga perandoritë romake dhe Veneciane mbi Shqipërinë justifikonte të drejtën e Italisë për ta zotëruar atë[3]. Italia justifikoi edhe aneksimin e Shqipërisë në bazë të faktit se disa qindra mijëra njerëz me origjinë shqiptare tashmë ishin përfshirë në shoqërinë në Italinë jugore, që inkorporimi i Shqipërisë ishte një masë e arsyeshme që do të bashkonte njerëzit me prejardhje shqiptare në një shtet.[4] Italia mbështeti irredentizmin shqiptar, të drejtuar kundër Kosovës me popullsi kryesisht shqiptare në Jugosllavi dhe Epir në Greqi, veçanërisht në zonën kufitare të Çamërisë, të banuar nga pakica çame shqiptare.[5]

Historia

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Artikulli kryesor:Rezistenca shqiptare në Luftën e Dytë Botërore

Para-pushtimi: ndikimi i Italisë dhe qëllimet e Shqipërisë (1914-1939)

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Ushtarët italianë në Vlorë, Shqipëri gjatë Luftës së Parë Botërore. Flamuri i trikolorëve të Italisë që mbajnë mburojën mbretërore të Savojës është treguar varur pranë një flamuri shqiptar nga ballkoni i selisë italiane.

Para intervenimit të drejtpërdrejtë në Luftën e Parë Botërore, Italia pushtoi portin e Vlorës në Shqipëri në dhjetor 1914.[6] Pas hyrjes në luftë, Italia përhap profesionin e saj në rajonin e Shqipërisë jugore duke filluar në vjeshtën e vitit 1916.[6] Forcat italiane në vitin 1916 rekrutuan parregullsitë shqiptare për të shërbyer pranë tyre.[6] Italia me lejen e komandës së aleatëve, pushtoi Epirin e Veriut më 23 gusht 1916, duke detyruar ushtrinë greke të tërhiqte forcat e saj okupuese nga atje.[6] Në qershor 1917, Italia shpalli Shqipërinë qendrore dhe jugore si një protektorat të Italisë, ndërsa Shqipëria e Veriut u nda në shtetet e Serbisë dhe Malit të Zi.[6] Deri më 31 tetor 1918, forcat franceze dhe italiane përjashtuan ushtrinë austro-hungareze nga Shqipëria.[2] Pas përfundimit të Luftës së Parë Botërore, Italia tërhoqi forcat e saj ushtarake më 2 shtator 1920 nga Shqipëria si rezultat i presionit dhe humbjes së jashtme në Luftën e Vlorës.

Regjimi fashist italian kishte depërtuar dhe dominuar politikisht dhe ekonomikisht Shqipërinë gjatë sundimit të Zogut dhe po planifikonte aneksimin e Shqipërisë para viteve të ngjarjes[7]. Shqipëria u bë një protektorat de facto i Italisë pas nënshkrimit të Traktateve të Tiranës të vitit 1926 dhe 1927.[8][9][10] Sipas Zogut, ekonomia e Shqipërisë ishte e varur nga kreditë e shumta financiare të dhëna nga Italia që nga viti 1931.[11]

Në gusht 1933, Mussolini vendosi kërkesa të rrepta ndaj Zogut në këmbim të mbështetjes së vazhdueshme të Italisë nga Shqipëria, duke përfshirë kërkesat që të gjitha emërimet e reja në pozita udhëheqëse në qeverinë shqiptare duhej të kishin marrë një "arsim italian"; se një ekspert italian do të ishte në të ardhmen në të gjitha ministritë e qeverisë shqiptare; se Italia do të marrë kontrollin e ushtrisë shqiptare - duke përfshirë fortifikimet e saj; se oficerët britanikë që po stërvitnin xhandarmanin e Shqipërisë u zëvendësuan nga oficerë italianë; dhe se Shqipëria duhet të anulojë të gjitha traktatet tregtare ekzistuese me vendet e tjera dhe të mos bëjë marrëveshje të reja pa miratimin e qeverisë italiane; dhe se Shqipëria nënshkruan një konventë tregtare që do ta bënte Italinë vendin "më të favorizuar" në Shqipëri[12] Në vitin 1934, kur Shqipëria nuk dha pagesën e planifikuar të një kredie për në Itali, anijet luftarake italiane arritën në brigjet e Shqipërisë për të frikësuar Shqipërinë që t'i nënshtrohej qëllimeve italiane në rajon, megjithatë britanikët kundërshtuan veprimet e Italisë dhe nën presion, Italia u tërhoq dhe pohoi se ushtrimi detar ishte thjesht një "vizitë miqësore". [11]

Më 25 gusht 1937, në ditën e tij të marrëdhënieve të Italisë me Shqipërinë, shkruajti në ditën e tij të marrëdhënieve të Italisë me Shqipërinë: "Ne duhet të krijojmë qendra të qëndrueshme të influencës italiane atje, kush e di se çfarë mund të ketë në të ardhmen, ne duhet të jemi gati për të kapur Mundësitë që do të paraqiten, nuk do ta tërheqim këtë kohë, siç bëmë në vitin 1920. Në jug [të Italisë] ne kemi absorbuar disa qindra mijë shqiptarë. Pse nuk duhet të ndodhë e njëjta gjë në anën tjetër të hyrja në Adriatik ".[4] Më 26 mars 1938, Ciano shkruante në ditarin e tij të aneksimit të Shqipërisë, siç bëri Gjermania me Austrinë pak përpara: "Një raport nga Jacomoni mbi situatën në Shqipëri, depërtimi ynë është duke u bërë vazhdimisht më intensiv dhe më organik. vizita po kryhet pa probleme. Po pyes veten nëse gjendja e përgjithshme - veçanërisht Anschluss [me Austrinë] - nuk na lejon të bëjmë një hap përpara drejt dominimit më të plotë të këtij vendi, i cili do të jetë i yni ". dhe ditë më vonë më 4 prill të atij viti shkroi "Duhet të theksojmë gradualisht elementin protektorat të marrëdhënieve tona me Shqipërinë" [13].

Pushtimi dhe krijimi i regjimit italian

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Shefqet Vërlaci, Kryeministri i Shqipërisë nga 1939 deri 1941.

Megjithë mbrojtjen e gjatë të Shqipërisë dhe aleancën me Italinë, më 7 prill 1939 trupat italiane pushtuan Shqipërinë,[14]pesë muaj para fillimit të Luftës së Dytë Botërore. Rezistenca e armatosur shqiptare u tregua e paefektshme ndaj italianëve dhe, pas një mbrojtjeje të shkurtër, vendi ishte i pushtuar. Më 9 prill 1939 mbreti shqiptar, Zogu I iku në Greqi.[15]Ndonëse Shqipëria kishte qenë një protektorat de facto italian që nga viti 1927[9][16][17], lideri politik i Italisë, Benito Mussolini kërkoi kontroll të drejtpërdrejtë mbi vendin për të rritur prestigjin e tij dhe për të dhënë një përgjigje ndaj aneksimit të Austrisë dhe okupimit të Çekosllovakis.

Shqipëria ishte një protektorat italian i varur nga interesat italiane, në përputhje me Protektoratin gjerman të Bohemisë dhe Moravës: kurora shqiptare u deklarua në bashkim personal me kurorën italiane, Shqipëria duhej të qeveriset nga një zëvendës-përfaqësues italian që përfaqësonte Mbretin Viktor Emmanuel III, një union doganor u miratua dhe politika e jashtme shqiptare duhej të trajtohej nga Roma. Forcat e armatosura shqiptare u përfshinë në ushtrinë italiane, këshilltarët italianë u vendosën brenda të gjitha niveleve të administratës shqiptare dhe vendi fascistizoi krijimin e Partisë Fashiste Shqiptare dhe organizatave të saj, të modeluara pas prototipit italian. Partia Fashiste Shqiptare ishte një degë e Partisë Fashiste Popullore të Italisë, anëtarët e Partisë Fashiste Shqiptare morën një betim se do t'i bindeshin urdhrave të Duce të Fashizmit, Musolini.[18] Qytetarët italianë filluan të vendoseshin në Shqipëri si koloniste dhe të zotëronin tokën në mënyrë që ta transformonin gradualisht në tokën italiane.[1]

Ndërsa Victor Emmanuel vendosi si mbret, Shefqet Vërlaci shërbeu si Kryeministër. Vërlaci kontrolloi aktivitetet e përditshme të protektoratit italian. Më 3 dhjetor 1941, Shefqet Vërlaci u zëvendësua si kryeministër dhe shef i qeverisë nga Mustafa Merlika-Kruja.[19] Burimet natyrore të vendit gjithashtu dolën nën kontrollin e drejtpërdrejtë të Italisë. Të gjitha burimet e naftës në Shqipëri shkuan në Agip, kompania italiane e naftës.[20]

Shqipëria ishte e rëndësishme kulturore dhe historike për qëllimet nacionaliste të fashistëve italianë, pasi që territori i Shqipërisë kishte qenë prej kohësh pjesë e Perandorisë Romake, madje përpara aneksimit të Italisë veriore nga romakët. Më vonë, gjatë Mesjetës së Lartë disa zona bregdetare (si Durazzo) ishin të ndikuara dhe në pronësi të fuqive italiane, kryesisht Mbretërisë së Napolit dhe Republikës së Venecias për shumë vite (cf Arbëria Venedikase). Regjimi fashist italian legjitimoi kërkesën e tij ndaj Shqipërisë nëpërmjet studimeve që shpallnin afinitetin racial të shqiptarëve dhe italianëve, veçanërisht në krahasim me jugosllavët sllavë.[21]Fashistët italianë thanë se shqiptarët u lidhën nëpërmjet trashëgimisë etnike me italianët për shkak të lidhjeve me italianët prehistorikë, popullsisë ilire dhe romake, dhe se ndikimi kryesor i shfaqur nga perandoria romake dhe veneciane mbi Shqipërinë justifikonte të drejtën e Italisë për ta zotëruar atë.[3]

Italia gjithashtu u përpoq të legjitimonte dhe të fitonte mbështetjen publike për sundimin e saj mbi Shqipërinë duke mbështetur irredentizmin shqiptar, të drejtuar kundër Kosovës me popullsi kryesisht shqiptare në Mbretërinë e Jugosllavisë dhe Epirit në Greqi, veçanërisht në zonën kufitare të Çamërisë, të banuar nga pakica çame shqiptare[5]. Kështu, një botim italian fashist me emrin Geopolitica pohonte se popullsia e rajonit të Epirit-Acarnania të Greqisë i përkiste Shqipërisë për shkak se ishte racor Dinarik dhe formoi një 'sistem të vetëm gjeografik' me zonën e Adriatikut[3]. Megjithë përpjekjet e nënkryetarit italian Francesco Jacomoni, për të nxitur kryengritjet dhe për të krijuar një kolonë të pestë, dhe raportet e favorshme që ai i dërgoi ministrit të jashtëm italian Galeazzo Ciano, ngjarjet dëshmuan se kishte pak entuziazëm mes shqiptarëve: pas pushtimit italian të Greqisë, shumica e shqiptarëve u braktisën ose u dezertuan.[22]

Shqipëria në luftë

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Kontrasti kundër grekëve (13 nëntor 1940-7 prill 1941) gjatë Luftës greko-italiane.
1940 Mbretëria e Bashkuar Laissez Passer lëshuar për të udhëtuar në Italinë fashiste pas pushtimit të 1939.

Strategjikisht, kontrolli i Shqipërisë i dha Italisë një kështjellë të rëndësishme në Ballkan: jo vetëm që e përfundoi kontrollin italian të Ngushticës së Otrantos dhe hyrjes në Detin Adriatik, ai mund të përdoret për të pushtuar ose Jugosllavinë (së bashku me një goditje tjetër nëpërmjet Venedikut Giulia) ose Greqisë.[23]

Në vitin 1939, Galeazzo Ciano foli për pretendimet irredentiste të Shqipërisë ndaj Kosovës si të vlefshme për objektivat e Italisë, duke thënë: 

Kosovarët [janë] 850,000 shqiptarë, të fortë të trupit, të fortë në frymë, dhe entuziaste për idenë e një Bashkimi me atdheun e tyre. Me sa duket, serbët janë të tmerruar prej tyre. Sot duhet ... kloroformi jugosllavët. Por më vonë duhet të miratojë një politikë me interes të thellë në Kosovë. Kjo do të ndihmojë për të mbajtur gjallë në Ballkan një problem irredentist që do të polarizojë vëmendjen e vetë shqiptarëve dhe të jetë një thikë në shpinë të Jugosllavisë.

- Galeazzo Ciano, 1939

Në tetor të vitit 1940, gjatë Luftës greko-italiane, Shqipëria shërbeu si një hapësirë për vendosjen e pushtimit të pasuksesshëm të Greqisë nga diktatori italian Benito Mussolini. Musolini planifikoi të pushtonte Greqinë dhe shtetet e tjera si Jugosllavia në këtë zonë për t'i dhënë kontrollit territorial të Italisë në pjesën më të madhe të bregdetit të Detit Mesdhe, si pjesë e objektivit të fashistëve për të krijuar objektivin e Mare Nostrum ("Deti ynë") në të cilin Italia do dominojnë Mesdheun. Por ushtria shqiptare nën komandën e kolonelit (më vonë gjeneral) Prenk Pervizi[24] braktisi italianët në luftime, duke shkaktuar një shpërthim të madh të linjave të tyre. Ushtria shqiptare që besohet të jetë shkaku i tradhtisë u hoq nga përpara. Kolonel Pervizi dhe stafi i tij i zyrtarëve u izoluan në malet e Pukës dhe Shkodrës në veri.[25] Ky ishte veprimi i parë i revoltës kundër pushtimit italian.

Por, menjëherë pas pushtimit italian, grekët kundërshtuan dhe një pjesë e konsiderueshme e Shqipërisë ishte në duart e Greqisë (duke përfshirë qytetet e Gjirokastrës dhe Korçës). Në prill të vitit 1941, Greqia kapitulloi pas një pushtimi të përhapur gjerman. E gjithë Shqipëria u kthye në kontrollin italian, i cili u shtri edhe në pjesën më të madhe të Greqisë, e cila u pushtua bashkërisht nga Italia, Gjermania dhe Bullgaria. Planet italiane megjithatë të aneksojnë Çamërinë në Shqipëri u vendosën për shkak të kundërshtimit të fortë dhe konflikteve etnike midis shqiptarëve dhe grekëve, si dhe kundërshtimin nga arumunët në rajonin që u shqiptarizua.[26]

Pas rënies së Jugosllavisë dhe Greqisë në prill të vitit 1941, qeveria italiane filloi negociatat me Gjermaninë, Bullgarinë dhe shtetin e sapokrijuar të klientit, shtetin e pavarur të Kroacisë, për përcaktimin e kufijve të tyre. Në muajin prill Mussolini bëri thirrje që kufijtë e Shqipërisë të zgjeroheshin - duke përfshirë aneksimin e Malit të Zi në Shqipëri që do të kishte një qeveri autonome brenda Shqipërisë dhe zgjerimin e kufirit të Shqipërisë drejt lindjes, megjithëse jo aq sa ishte lumi i Vardarit siç kishin propozuar disa, duke përmendur se Ohri duhet t'i lihet sllavëve, pavarësisht nëse Vardari Maqedonia do të bëhet shtet i pavarur ose të aneksohet nga Bullgaria.[27] Megjithatë, qeveria italiane ndryshoi qëndrimet e saj në kufi gjatë gjithë prillit, më pas duke mbështetur aneksimin e Ohrit duke i dhënë maqedonasve sllavë territorin që shtrihej drejtpërdrejt jashtë Ohrit (duke përfshirë vendlindjen e shenjtë të Shën Klementit). Pas një periudhe negociatesh, kufijtë e rinj të Ballkanit, duke përfshirë kufijtë e ri të Shqipërisë, u shpallën me dekret mbretëror më 7 qershor 194[28].

Pas kapitullimit italian në shtator 1943, vendi u pushtua nga gjermanët deri në fund të luftës.

Ekonomia

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Shqipëria gjatë Luftës së Dytë Botërore

Me pushtimin e Shqipërisë dhe instalimin e një qeverie të re, ekonomitë e Shqipërisë dhe Italisë u lidhën nëpërmjet një bashkimi doganor që rezultoi me heqjen e shumicës së kufizimeve tregtare[18]. Përmes një bashkimi tarifor, sistemi shqiptar i tarifave u vendos në Shqipëri[18]. Për shkak të humbjeve të pritshme ekonomike në Shqipëri nga ndryshimi i politikës tarifore, qeveria italiane i dha Shqipërisë 15 milionë lekë çdo vit në kompensim. Ligjet doganore italiane do të aplikoheshin në Shqipëri dhe vetëm Italia vetëm mund të lidhë traktate me palë të treta.[18] Kapitali italian u lejua të dominojë ekonominë shqiptare.Si rezultat, kompanitë italiane u lejuan të mbajnë monopole në shfrytëzimin e burimeve natyrore shqiptare.[18]

Në vitin 1944, numri i kompanive dhe ndërmarrjeve industriale arriti 430, nga vetëm 244 në 1938 dhe vetëm 71 të tillë në 1922. Shkalla e përqendrimit të punëtorëve në prodhimin industrial në 1938 u dyfishua krahasuar me vitin 1928. Në këtë kohë, ekonomia e Shqipërisë kishte marrëdhënie tregtare me 21 vende, por më të zhvilluara ishin së pari në Itali dhe pastaj në Jugosllavi, Francë, Gjermani, Greqi etj.

Vendi hyri në zhvillimin kapitalist ekonomik shumë më vonë se vendet e tjera evropiane. Pavarësisht nga prania e disa investimeve të huaja (kryesisht italiane), Shqipëria kishte bërë pak lëvizje drejt zhvillimit industrial në fillimin e Luftës së Dytë Botërore. Bujqësia, e cila punësonte mbi 87% të fuqisë punëtore, ishte sektori kryesor i ekonomisë dhe kontribuoi me 92.4% të të ardhurave kombëtare, ku prodhimet kryesore ishin gruri, misri dhe thekra. Bujqësia përdorte mjete primitive të tilla si drurët e drurit, ndërsa plehrat ishin pothuajse fare të njohura dhe kullimi i tyre ishte i dobët. Niveli i produktivitetit dhe niveli i organizimit dhe mekanizimit të bujqësisë në këtë periudhë ka qenë shumë i ulët.

Ndarja administrative

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Italianët miratuan sistemin ekzistues shqiptar të prefekturave (italisht: Prefektura). Në përputhje me strukturën administrative të pjesës tjetër të Italisë këto u quajtën gjithashtu provinca (italisht: Provincia). Megjithatë, ndryshe nga Italia, nën-prefektura shqiptare (italisht: Sotto Prefetture) u mbajt. Kishte fillimisht 10 prefektura.[29][30]Nën këtë ishin 30 nën-prefektura dhe 23 komuna (italisht: Komunë).[31] Çdo prefekturë u drejtua nga një prefekt i vendosur në qytet me të njëjtin emër. Në vitin 1941, pas shpërbërjes së Jugosllavisë, u shtuan tre prefektura të reja. Kosovës, Metohsi dhe Dibrës, me 5 nën-prefektura[32]

Prefektura Nënprefektura Komunat
Berat Fieri, Lushnja, Ballshi, Skrapari Berat, Fieri, Lushnje
Peshkopi Burreli

Zerqani

Peshkopi, Burrel
Durrës Kavaja, Kruja, Shijak Durrësi, Kavaja, Shijak, Krujë
Elbasan Librazhdi, Gramshi Elbasan
Gjirokastër Çamëria, Delvina, Kurvelesh, Libohova, PermetiTepelena, Saranda Gjirokastër, Permeti, Tepelena, Saranda, Delvina
Korçë Bilishti, Kolonjë, Leskoviku, Pogradeci -
Kukës Lumë, Malësia e Gjakovës Kukesi
Shkodër Lezha, Dukagjin, Malësi e Madhe, Mirdite, Puka Shkodër
Vlorë Himara Vlora
Tiranë - Tirana
Dibër RadostushaTetova DibraPrizren
Rrafshi i Dukagjinit Gjakova Peja
Kosova RahoveciTheranda Prishtina

Burimet

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
  1. ^ a b Lemkin, Raphael; Power, Samantha (2008), Axis Rule in Occupied Europe, The Lawbook Exchange, Ltd., pp. 99–107, ISBN 978-1-58477-901-8
  2. ^ a b c Nigel Thomas. Armies in the Balkans 1914-18. Osprey Publishing, 2001. Pp. 17.
  3. ^ a b c Rodogno., Davide (2006). Fascism's European empire: Italian occupation during the Second World War. Cambridge University Press. p. 106. ISBN 0-521-84515-7.
  4. ^ a b Owen Pearson. Albania in the twentieth century: a history, Volume 3. London, England, UK; New York, New York, USA: I.B. Taurus Publishers, 2004. Pp. 389.
  5. ^ a b Fischer, Bernd Jürgen (1999), Albania at War, 1939-1945, C. Hurst & Co. Publishers, pp. 70–73,ISBN 978-1-85065-531-2
  6. ^ a b c d e Nigel Thomas. Armies in the Balkans 1914-18. Osprey Publishing, 2001. Pp. 17.
  7. ^ Owen Pearson. Albania in the twentieth century: a history, Volume 3. London, England, UK; New York, New York, USA: I.B. Taurus Publishers, 2004. Pp. 378, 389.
  8. ^ Aristotle A. Kallis. Fascist ideology: territory and expansionism in Italy and Germany, 1922-1945. London, England, UK: Routledge, 2000. Pp. 132.
  9. ^ a b Zara S. Steiner. The lights that failed: European international history, 1919-1933. Oxford, England, UK: Oxford University Press, 2005. Pp. 499.
  10. ^ Roy Palmer Domenico. Remaking Italy in the twentieth century. Lanham, Maryland, USA: Rowman & Littlefield Publishers, Inc., 2002. Pp. 74.
  11. ^ a b Owen Pearson. Albania in the twentieth century: a history, Volume 3. London, England, UK; New York, New York, USA: I.B. Taurus Publishers, 2004. Pp. 378.
  12. ^ Owen Pearson. Albania in the twentieth century: a history, Volume 3. London, England, UK; New York, New York, USA: I.B. Taurus Publishers, 2004. Pp. 351.
  13. ^ Owen Pearson. Albania in the twentieth century: a history, Volume 3. London, England, UK; New York, New York, USA: I.B. Taurus Publishers, 2004. Pp. 396.
  14. ^ Keegan, John; Churchill, Winston (1986). The Second World War (Six Volume Boxed Set). Boston: Mariner Books. p. 314. ISBN 0-395-41685-X.
  15. ^ Zabecki, David T. (1999). World War II in Europe: an encyclopedia. New York: Garland Pub. p. 1353.ISBN 0-8240-7029-1
  16. ^ Kallis, Aristotle A. (2000), Fascist ideology: territory and expansionism in Italy and Germany, 1922–1945, Routledge, p. 132
  17. ^ Steiner, Zara S. (2005), The lights that failed: European international history, 1919-1933, Oxford University Press, p. 499
  18. ^ a b c d e Raphaël Lemkin. Axis Rule in Occupied Europe. Slark, New Jersey, USA: The Lawbook Exchange, Ltd., 2005. Pp. 102.
  19. ^ Owen Pearson (2006). Albania in the Twentieth Century, A History : Volume II: Albania in Occupation and War, 1939–45. London: I. B. Tauris. p. 167. ISBN 1-84511-104-4.
  20. ^ [1]
  21. ^ Kallis, Aristotle A. (2000), Fascist ideology: territory and expansionism in Italy and Germany, 1922–1945, Routledge, pp. 132–133
  22. ^ Fischer, Bernd Jürgen (1999), Albania at War, 1939-1945, C. Hurst & Co. Publishers, pp. 73–79,ISBN 978-1-85065-531-2
  23. ^ Kallis, Aristotle A. (2000), Fascist ideology: territory and expansionism in Italy and Germany, 1922–1945, Routledge, p. 132
  24. ^ Pieter Hidri, General Prenk Pervizi, Tirana, Toena, 2002.
  25. ^ Julian Amery, The sons of the Eagle, London, 1946, s. 302-306
  26. ^ Rodogno., Davide (2006). Fascism's European empire: Italian occupation during the Second World War. Cambridge University Press. p. 108. ISBN 0-521-84515-7.
  27. ^ Davide Rodogno. Fascism's European empire. Cambridge, England, UK: Cambridge University Press, 2006 Pp. 79.
  28. ^ Davide Rodogno. Fascism's European empire. Cambridge, England, UK: Cambridge University Press, 2006 Pp. 79.
  29. ^ Great Britain, War Office; Italy OR 5301 (1943)
  30. ^ Great Britain, War Office; Albania OR 5824 (1943)
  31. ^ "Archived copy". Archived from the original 
  32. ^ Davide Rodogno. Fascism's European empire. Cambridge, England, UK: Cambridge University Press, 2006 Pp. 293.
Marrë nga "https://sq.wikipedia.org/w/index.php?title=Shqipëria_nën_pushtimin_italian_(1939–1943)&oldid=2711082"