Jump to content

Totalitarizmi

Checked
Nga Wikipedia, enciklopedia e lirë

  Totalitarizmi është një formë qeverisjeje dhe një formë e sistemit politik që ndalon të gjitha partitë opozitare, konsideron si to paligjshme pozitën individuale dhe grupore ndaj shtetit dhe ushtron një shkallë jashtëzakonisht të lartë, nëse jo të plotë kontrolli dhe rregullimi mbi jetën publike dhe private. Totalitarizmi konsiderohet si forma më ekstreme dhe më e plotë e autoritarizmit. Në shtetet totalitare, pushteti politik shpesh mbahet nga autokratë, si diktatorët ( diktatura totalitare ) dhe monarkët absolut, të cilët përdorin fushata gjithëpërfshirëse në të cilat propaganda transmetohet nga masmedia të kontrolluara nga shteti për të kontrolluar qytetarinë. [1]

Si një ideologji politike në vetvete, totalitarizmi është një fenomen dukshëm modernist dhe ka rrënjë historike shumë komplekse. Filozofi Karl Poper i gjurmoi rrënjët e tij tek Platoni, koncepti i Georg Wilhelm Friedrich Hegel për shtetin dhe filozofia politike e Karl Marksit. [2] Por, koncepti i Poperit për totalitarizmin është kritikuar në akademi dhe mbetet shumë i diskutueshëm. [3] [4] Filozofë dhe historianë të tjerë si Theodor W. Adorno dhe Max Horkheimer e gjurmojnë origjinën e doktrinave totalitare në Epokën e Iluminizmit, veçanërisht në idenë antropocentriste se "Njeriu është bërë zot i botës, një mjeshtër i palidhur nga çdo lidhje me natyrën, shoqërinë dhe historinë”. [5] Në shekullin e 20-të, ideja e pushtetit absolut shtetëror u zhvillua për herë të parë nga fashistët italianë, dhe njëkohësisht në Gjermani nga një jurist dhe akademik nazist i quajtur Karl Shmit gjatë Republikës së Vajmarit në vitet 1920.

Studiuesit dhe historianët e kanë konsideruar Vladimir Leninin, [6] [7] [8] themeluesin e RSFSR-së Ruse dhe më vonë të Bashkimit Sovjetik, [9] [10] [11] si një nga të parët që u përpoq të krijonte një shtet totalitar. [12] [13] [14] [15] [16] Benito Mussolini, themeluesi i fashizmit italian, e quajti regjimin e tij "Shteti totalitar": "Gjithçka në shtet, asgjë jashtë shtetit, asgjë kundër shtetit". [17] Scmit përdori termin Totalstaat ( lit. " Shteti total ') në veprën e tij me ndikim të vitit 1927 me titull "Koncepti i politikës", i cili përshkruante bazën ligjore të një shteti të plotfuqishëm. [18] Në vitin 1950, termi dhe koncepti i totalitarizmit hynë në diskursin politik perëndimor. Për më tepër, në këtë epokë lëvizjet politike antikomuniste dhe MekKarthiste u intensifikuan dhe përdorën konceptin e totalitarizmit si një mjet për të kthyer antifashizmin e para Luftës së Dytë Botërore në antikomunizëm të Luftës së Ftohtë. [19] [20] [21] [22] [23]

Regjimet totalitare janë të ndryshme nga regjimet e tjera autoritare, pasi këto të fundit tregojnë një formë shteti dhe qeverisjeje në të cilën një pushtetar i vetëm, zakonisht një diktator individual, një komitet, një juntë ushtarake, ose një grup tjetër i vogël elitash politike, monopolizon pushtetin politik. [24] Një regjim totalitar mund të përpiqet të kontrollojë pothuajse të gjitha aspektet e jetës shoqërore, duke përfshirë ekonominë, sistemin arsimor, artet, shkencën dhe jetën private dhe moralin e qytetarëve nëpërmjet përdorimit të një ideologjie të përpunuar. [25] Ai gjithashtu mund të mobilizojë të gjithë popullsinë në ndjekjen e qëllimeve të tij. [24] Për të mobilizuar turmat dhe për ti bindur për rëndësinë e politikës së tyre, udhëheqësit totalitarë caktojnë vazhdimisht një “armik të përbashkët”. [26]

Totalitarizmi është në kontrast me autoritarizmin. Sipas Radu Cinpoes, një shtet autoritar "është i shqetësuar vetëm për pushtetin politik dhe për sa kohë që nuk kontestohet, ai i jep shoqërisë një shkallë të caktuar lirie". [24] Cinpoes shkruan se autoritarizmi "nuk përpiqet të ndryshojë botën dhe natyrën njerëzore". [24] Në të kundërt, Rishard Pipes deklaron se ideologjia e shpallur zyrtarisht "duke depërtuar në skajet më të thella të strukturës shoqërore dhe qeveria totalitare kërkon të kontrollojë plotësisht mendimet dhe veprimet e qytetarëve të saj". [25] Karl Joashim Fridrish shkroi se "[një] ideologji totaliste, një parti e përforcuar nga një polici sekrete dhe kontrolli monopolist i shoqërisë masive industriale janë tre tiparet e regjimeve totalitare që i dallojnë ato nga autokracitë e tjera". [24]

Politika

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Përdorimi i hershëm

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Benito Mussolini, Duce i Italisë Fashiste nga 1922 deri në 1943

Nocioni se totalitarizmi është pushtet total politik që ushtrohet nga shteti u formulua në vitin 1923 nga Xhovani Amendola, i cili e përshkroi fashizmin italian si një sistem që ishte thelbësisht i ndryshëm nga diktaturat e zakonshme të koh.s [25] Termit më vonë iu dha një kuptim pozitiv në shkrimet e Xhovani Xhentile, filozofit më të shquar të Italisë dhe teoricienit kryesor të fashizmit Ai përdori termin totalitario për t'iu referuar strukturës dhe qëllimeve të shtetit të ri i cili duhej të siguronte "përfaqësimin total të kombit dhe udhëheqjen totale të qëllimeve kombëtare". [27] Ai e përshkroi totalitarizmin si një shoqëri në të cilën ideologjia e shtetit kishte ndikim, nëse jo pushtet, mbi shumicën e qytetarëve të saj. [28] Sipas Benito Musolinit, ky sistem politizon çdo gjë shpirtërore dhe njerëzore: "Gjithçka brenda shtetit, asgjë jashtë shtetit, asgjë kundër shtetit". [25] [29]

Një nga njerëzit e parë që përdori termin totalitarizëm në gjuhën angleze ishte shkrimtari austriak Franz Borkenau në librin e tij të vitit 1938 Internacionalja Komuniste, në të cilin ai bashkoi diktaturën sovjetike dhe gjermane si forma të ngjashme udhëheqjeje, më shumë sesa të ndryshme. [30] Etiketa totalitare iu vu dy herë Gjermanisë naziste gjatë fjalimit të Winston Churchill të 5 tetorit 1938, përpara Dhomës së Komunëve në kundërshtim me Marrëveshjen e Mynihut, me anë të së cilës Franca dhe Britania e Madhe ranë dakord për aneksimin e Sudetenland nga Gjermania naziste. Churchill ishte atëherë një deputet mbështetës që përfaqësonte zonën elektorale Epping . Në një fjalim radiofonik dy javë më vonë, Churchill e përdori përsëri termin, këtë herë duke aplikuar konceptin për "një tirani komuniste apo naziste".

José María Gil-Robles y Quiñones, udhëheqësi i partisë historike reaksionare spanjolle të quajtur Konfederata Spanjolle e të Djathtës Autonome (CEDA), [31] deklaroi synimin e tij për t'i "i dhënë Spanjës një unitet të vërtetë, një frymë të re, një politikë totalitare" dhe vazhdoi duke thënë se “Demokracia nuk është një qëllim, por një mjet për pushtimin e shtetit të ri. Kur të vijë koha, ose do të dorëzohet parlamenti ose do ta eliminojmë.” [32] Gjenerali Francisco Franco ishte i vendosur të mos kishte parti konkurruese të krahut të djathtë në Spanjë dhe CEDA u shpërbë në prill 1937. Më vonë, Gil-Robles shkoi në mërgim. [33]

Xhorxh Oruell e përdori shpesh fjalën totalitar dhe bashkëngjitjet e saj në ese të shumta të botuara në 1940, 1941 dhe 1942. Në esenë e tij " Pse shkruaj ", Oruell shkroi: " Lufta spanjolle dhe ngjarje të tjera në 1936–37 e kthyen shkallën dhe më pas e dija se ku qëndroja. Çdo rresht i punës serioze që kam shkruar që nga viti 1936 është shkruar, drejtpërdrejt ose tërthorazi, kundër totalitarizmit dhe për socializmin demokratik, siç e kuptoj unë". Ai kishte frikë se regjimet e ardhshme totalitare mund të shfrytëzonin përparimet teknologjike në mbikëqyrje dhe media për të vendosur një diktaturë të përhershme dhe mbarëbotërore, e cila do të ishte e paaftë për t'u përmbysur ndonjëherë, duke shkruar: "Në doni një imazh të së ardhmes, përfytyroni një çizme ngjeshur në fytyrën e dikujt,... përjetësisht."

Lufta e ftohtë

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Carl Joachin Friedrich and Zbigniew Brzezinski (pictured) popularized the concept of totalitarianism, alongside Hannah Arendt.[34]

Në Origjinat e totalitarizmit, Hannah Arendt parashtronte se regjimet naziste dhe komuniste ishin forma të reja qeverisjeje dhe jo thjesht versione të përditësuara të tiranive të vjetra. Sipas Arendt, burimi i apelit masiv të regjimeve totalitare është ideologjia e tyre, e cila jep një përgjigje ngushëlluese dhe të vetme për misteret e së shkuarës, së tashmes dhe së ardhmes. Për nazizmin, e gjithë historia është historia e luftës së racës dhe për marksizëm-leninizmin e gjithë historia është historia e luftës së klasave . Pasi të pranohet kjo premisë, të gjitha veprimet e shtetit mund të justifikohen me anë të apelit ndaj natyrës ose ligjit të historisë, duke justifikuar krijimin e tyre të aparatit shtetëror autoritar. [35]

Sipas Arendt, "lëvizjet totalitare janë organizime masive të individëve të ndarë, të izoluar. Krahasuar me të gjitha partitë dhe lëvizjet e tjera, karakteristika e tyre e jashtme më e spikatur është kërkesa e tyre për besnikëri të plotë, të pakufizuar, të pakushtëzuar dhe të pandryshueshme të individit anëtar. Kjo kërkesë bëhet nga udhëheqësit e lëvizjeve totalitare, madje para se ata të marrin pushtetin." [36]

Përveç Arendt, shumë studiues me prejardhje të ndryshme akademike dhe pozicione ideologjike kanë shqyrtuar nga afër totalitarizmin. Ndër komentuesit më të shquar të totalitarizmit janë Raymond Aron, Lawrence Aronsen, Franz Borkenau, Karl Dietrich Bracher, Zbigniew Brzezinski, Robert Conquest , Carl Joachim Friedrich, Eckhard Jesse, Leopold Labedz, Walter Laqueurn L. Popper, Richard Pipes, Leonard Schapiro dhe Adam Ulam . Secili prej tyre e përshkruan totalitarizmin në mënyra paksa të ndryshme, por të gjithë bien dakord se totalitarizmi kërkon të mobilizojë popullsi të tëra në mbështetje të një ideologjie zyrtare partiake dhe është intolerant ndaj aktiviteteve që nuk janë të drejtuara drejt qëllimeve të partisë, që sjellin represion ose kontroll shtetëror.

Në të njëjtën kohë, shumë studiues me prejardhje të ndryshme akademike dhe pozicione ideologjike kritikuan teoricienët e totalitarizmit. Ndër më të dalluarit ishin Louis Althusser, Benjamin Barber, Maurice Merleau-Ponty dhe Jean-Paul Sartre . Ata mendonin se totalitarizmi ishte i lidhur me ideologjitë perëndimore dhe i lidhur me vlerësimin dhe jo me analizën. Koncepti u bë i spikatur në diskursin politik antikomunist të botës perëndimore gjatë epokës së Luftës së Ftohtë si një mjet për të kthyer antifashizmin e paraluftës në antikomunizëm të pasluftës. [19] [20] [21] [22] [23]

Në vitin 1956, shkencëtarët politikë Karl Joashim Fridrish dhe Zbiginjev Brzezinski ishin përgjegjës kryesor për zgjerimin e përdorimit të termit në shkencat sociale dhe kërkimin shkencor universitar, duke e riformuluar totalitarizmin si një paradigmë për Bashkimin Sovjetik, si dhe regjimet fashiste. [37] Autorët shkruan se një sistem totalitar ka gjashtë karakteristikat e mëposhtme mbështetëse dhe përcaktuese reciproke: [37] 

  1. Ideologjinë udhëzuese.
  2. Një parti e vetme masive, e drejtuar zakonisht nga një diktator .
  3. Sistemi i terrorit, duke përdorur instrumente të tilla si dhuna dhe policia sekrete.
  4. Monopol mbi armët.
  5. Monopol mbi mjetet e komunikimit .
  6. Drejtimi qendror dhe kontrolli i ekonomisë nëpërmjet planifikimit shtetëror.

Në librin e titulluar Demokracia dhe totalitarizmi (1968), analisti francez Raymond Aron përvijoi pesë kritere që një regjim të konsiderohet totalitar: [38] 

  1. Një shtet njëpartiak ku një parti ka monopolin e të gjithë veprimtarisë politike.
  2. Një ideologji shtetërore e mbështetur nga partia në pushtet që i jepet statusi i autoritetit të vetëm.
  3. Monopoli shtetëror i informacionit që kontrollon mediat për shpërndarjen e së vërtetës zyrtare.
  4. Ekonomia e kontrolluar nga shteti me subjekte të mëdha ekonomike nën kontrollin e shtetit.
  5. Terror ideologjik që i kthen veprimet e pavarura ekonomike apo profesionale në krime. Shkelësit janë të ekspozuar ndaj ndjekjes penale dhe persekutimit ideologjik. 

Sipas këtij këndvështrimi, regjimet totalitare në Gjermani, Itali dhe Bashkimin Sovjetik kishin origjinën fillestare në kaosin që pasoi pas Luftës së Parë Botërore dhe lejoi lëvizjet totalitare të merrnin kontrollin e qeverisë, ndërsa sofistikimi i armëve moderne dhe komunikimit mundësoi për të vendosur në mënyrë efektive atë që Fridrish dhe Brzezinski e quajtën "diktaturë totalitare". [37]  Disa shkencëtarë socialë kanë kritikuar qasjen totalitare të Friedrich dhe Brzezinskit, duke komentuar se sistemi sovjetik, si një entitet politik dhe si një entitet shoqëror, në fakt kuptohej më mirë në termat e grupeve të interesit, elitave konkurruese, apo edhe në terma klasorë, duke përdorur koncepti i nomenklaturës si mjet për një klasë të re sunduese ( klasa e re ).

Këta kritikë parashtrojnë se ka dëshmi të shpërndarjes së gjerë të pushtetit, të paktën në zbatimin e politikave, ndërmjet autoriteteve sektoriale dhe rajonale. Për disa ndjekës të kësaj qasjeje pluraliste, kjo ishte dëshmi e aftësisë së regjimit për t'u përshtatur dhe për të përfshirë kërkesa të reja; megjithatë, ithtarët e modelit totalitar deklaruan se dështimi i sistemit për të mbijetuar tregoi jo vetëm paaftësinë e tij për t'u përshtatur, por thjesht formalitetin e pjesëmarrjes së supozuar popullore. [39]

Pas Luftës së Ftohtë

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Presidenti Isaias Afverki (djathtas) udh heqhEritrean si nj adiktator totalitar që prej shpalljes së pavarësisë n svitin 1993.[40]
Kim Il-Sung ishte një udhëheqës totalitar dhe themelues i Koresë së Veriut. [41]

Laure Neumayer pohon se "megjithë mosmarrëveshjet mbi vlerën e tij heuristike dhe supozimet e tij normative, koncepti i totalitarizmit bëri një kthim të fuqishëm në fushat politike dhe akademike në fund të Luftës së Ftohtë". [42] Në vitet 1990, François Furet bëri një analizë krahasuese [43] dhe përdori termin binjakë totalitarë për të lidhur nazizmin dhe stalinizmin. [44] Erik Hobsbauwm kritikoi Furetin për tundimin e tij për të theksuar ekzistencën e një terreni të përbashkët midis dy sistemeve me rrënjë të ndryshme ideologjike. [45]

Në fillim të viteve 2010, Richard Shorten, Vladimir Tismăneanu dhe Aviezer Taker parashtruan se ideologjitë totalitare mund të marrin forma të ndryshme në sisteme të ndryshme politike, por të gjitha ato përqendrohen në utopizëm, shkencëtarizëm ose dhunë politike. Ata pohojnë se nazizmi dhe stalinizmi të dy theksuan rolin e specializimit në shoqëritë moderne dhe ata gjithashtu e shihnin polimatinë si një gjë të së kaluarës, dhe ata gjithashtu deklaruan se pretendimet e tyre mbështeteshin nga statistikat dhe shkenca, gjë që i shtyu ata të impononin rregulla të rrepta etike mbi kulturën, të përdorin dhunë psikologjike dhe të persekutojnë grupe të tëra shoqërore. [46] [47] [48]

Në fund të viteve 2010, The Economist e ka përshkruar sistemin e zhvilluar të kredisë sociale të Kinës nën administratën e sekretarit të përgjithshëm të Partisë Komuniste Kineze, Xi Jinping, për të shqyrtuar dhe renditur qytetarët e saj bazuar në sjelljen e tyre personale, si totalitare . [49] Kundërshtarët e sistemit të renditjes së Kinës thonë se ai është ndërhyrës dhe është vetëm një mjet tjetër që një shtet njëpartiak mund të përdorë për të kontrolluar popullsinë. New York Times krahasoi kultin e personalitetit të liderit kryesor kinez Xi Jinping dhe mendimin e tij të ideologjisë Xi Jinping me atë të Mao Ce Dunit gjatë Luftës së Ftohtë . [50] Mbështetësit thonë se kjo do ta transformojë Kinën në një shoqëri më të civilizuar dhe që i bindet ligjit. [51] Shoshana Zuboff e konsideron më tepër instrumentiste sesa totalitare. [52] Teknologji të tjera në zhvillim që mund të fuqizojnë regjimet totalitare të ardhshme përfshijnë leximin e trurit, gjurmimin e kontakteve dhe aplikime të ndryshme të inteligjencës artificiale . [53] [54] [55] [56] Filozofi Nick Bostrom thotë se ekziston një kompromis i mundshëm, domethënë se disa rreziqe ekzistenciale mund të zbuten nga krijimi i një qeverie të fuqishme dhe të përhershme botërore, dhe nga ana tjetër, krijimi i një qeverie të tillë mund të rrisë rreziqet ekzistenciale që lidhen me sundimi i një diktature të përhershme. [57]

Totalitarizmi fetar

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Flamuri i talebanëve

Talibanët janë një grup militant dhe lëvizje politike totalitare islamike sunite në Afganistan që u shfaq si pasojë e Luftës Sovjeto-Afgane dhe përfundimit të Luftës së Ftohtë. Kjo lëvizje qeverisi pjesën më të madhe të Afganistanit nga viti 1996 deri në 2001 dhe rifitoi kontrollin e plotë të Afganistanit në vitin 2021 . Veçoritë e qeverisjes së saj totalitare përfshijnë imponimin e kulturës Pashtunvali të grupit etnik pluralist pashtun si ligj fetar, përjashtimin e pakicave dhe anëtarëve jo-talebane nga qeveria dhe shkeljet e shumta të të drejtave të grave . Gabim referencash: Etiketë <ref> e pavlefshme; refs pa emër duhet të kenë përmbajtje

Abu Bakr al-Baghdadi, i vetëshpallur kalifi i Shtetit Islamik, sundoi si diktator i një kuazi-shteti totalitar që kontrollonte pjesë të Irakut dhe Sirisë nga 2014 deri në 2019

Shteti Islamik është një grup terrorist salafi-xhihadist i themeluar nga Abu Musab al-Zarkavi në vitin 1999, i cili përkrah një ideologji totalitare që është një hibrid fundamentalist i xhihadizmit global, vehabizmit dhe kutbizmit. Në vitin 2014, grupi e deklaroi veten si një kalifat [a] që kërkonte dominimin e botës dhe vendosi atë që është përshkruar si një " regjim totalitar politik-fetar ". Kuazi-shteti mbajti territor të rëndësishëm në Irak dhe Siri gjatë rrjedhës së Luftës në Irak dhe luftës civile siriane nga viti 2013 deri në 2019 nën diktaturën e kalifit të tij të parë Abu Bakr al-Bagdadi, i cili imponoi një formë ekstreme të ligjit të Sheriatit. [61] [62] [63] [64]

Një tjetër shembull historik i totalitarizmit fetar konsiderohet nga disa studiues rasti i qytetit të Gjenevës nën udhëheqjen e Xhon Kalvin, që është përshkruar si udhëheqës totalitar nga disa studiues. [65] [66] [67]

Pikëpamjet mbi totalitarizmin nga historianët e Bashkimit Sovjetik që nga vitet 1970

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Shumica e historianëve modernë perëndimorë të Bashkimit Sovjetik e konsiderojnë konceptin e totalitarizmit si një thjeshtim të tepërt që nuk pasqyron saktësisht realitetin e jetës në Bashkimin Sovjetik. Ideja u sfidua fillimisht nga një brez historianësh që u shquan në vitet 1970 dhe perspektivat e të cilëve u njohën si "shkolla revizioniste". Disa nga anëtarët më të shquar të të cilit ishin Sheila Fitzpatrick, J. Arch Getty, Jerry F. Hough, William McCagg dhe Robert W. Thurston . [68] Megjithëse interpretimet e tyre individuale ndryshojnë, revizionistët thonë se Bashkimi Sovjetik nën Jozef Stalinin ishte në shumë mënyra institucionalisht i dobët dhe se terrori pasqyronte dobësitë dhe jo pikat e forta të shtetit sovjetik. [68] Ata argumentojnë se qytetarët sovjetikë nuk ishin plotësisht të palirë dhe se nuk i mungonin tërësisht burimet, siç nënkupton perspektiva totalitare. Përkundrazi, ata zhvilluan me sukses praktika që i ndihmuan të lundronin në jetën e përditshme në një kohë rreziku të konsiderueshëm dhe mungesash të shumta. [69]

Në rastin e Gjermanisë Lindore, Eli Rubin pohoi se Gjermania Lindore nuk ishte një shtet totalitar, por një shoqëri e formuar nga bashkimi i rrethanave unike ekonomike dhe politike që ndërveprojnë me shqetësimet e qytetarëve të zakonshëm. [70]

Sipas disa studiuesve, të quash Josif Stalinin totalitar në vend të autoritarit është pohuar se është një justifikim i zhurmshëm por i çuditshëm për interesat vetjake perëndimore, po aq me siguri sa edhe kundërpretendimi se gjoja zhvlerësimi i konceptit totalitar mund të jetë një tingull i lartë, por i çuditshëm. justifikim për interesin vetjak rus. Studiues të tjerë, mes tyre F. William Engdahl, Sheldon Wolin dhe Slavoj Zhizhek, e kanë lidhur totalitarizmin me kapitalizmin dhe liberalizmin, dhe kanë përdorur koncepte të tilla si totalitarizmi i përmbysur, [71] kapitalizmi totalitar, [72] dhe demokracia totalitare . [73] [74] [75]

Referime

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
  1. ^ Conquest, Robert (1999). Reflections on a Ravaged Century. fq. 74. ISBN 0393048187. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  2. ^ Popper, Karl (2013). Gombrich, E. H. (red.). The Open Society and Its Enemies. Princeton University Press. ISBN 978-0691158136. Arkivuar nga origjinali më 11 janar 2022. Marrë më 17 gusht 2021. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  3. ^ Wild, John (1964). Plato's Modern Enemies and the Theory of Natural Law. Chicago: University of Chicago Press. p. 23. "Popper is committing a serious historical error in attributing the organic theory of the state to Plato and accusing him of all the fallacies of post-Hegelian and Marxist historicism—the theory that history is controlled by the inexorable laws governing the behaviour of superindividual social entities of which human beings and their free choices are merely subordinate manifestations."
  4. ^ Levinson, Ronald B. (1970). In Defense of Plato. New York: Russell and Russell. p. 20. "In spite of the high rating one must accord his initial intention of fairness, his hatred for the enemies of the 'open society,' his zeal to destroy whatever seems to him destructive of the welfare of mankind, has led him into the extensive use of what may be called terminological counterpropaganda. ... With a few exceptions in Popper's favour, however, it is noticeable that reviewers possessed of special competence in particular fields—and here Lindsay is again to be included—have objected to Popper's conclusions in those very fields. ... Social scientists and social philosophers have deplored his radical denial of historical causation, together with his espousal of Hayek's systematic distrust of larger programs of social reform; historical students of philosophy have protested his violent polemical handling of Plato, Aristotle, and particularly Hegel; ethicists have found contradictions in the ethical theory ('critical dualism') upon which his polemic is largely based."
  5. ^ Horkheimer, Max; Adorno, Theodor W.; Noeri, Gunzelin (2002). Dialectic of Enlightenment (në anglisht). Stanford University Press. ISBN 978-0804736336. Arkivuar nga origjinali më 2022-01-10. Marrë më 2021-08-17.
  6. ^ Riley, Alexander; Siewers, Alfred Kentigern (18 qershor 2019). The Totalitarian Legacy of the Bolshevik Revolution. Rowman & Littlefield. ISBN 9781793605344. Arkivuar nga origjinali më 17 prill 2022. Marrë më 17 prill 2022 – nëpërmjet Google Books. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  7. ^ Filipec, Ondrej (10 mars 2020). The Islamic State: From Terrorism to Totalitarian Insurgency. Taylor & Francis. ISBN 9781000042023. Arkivuar nga origjinali më 18 prill 2022. Marrë më 18 prill 2022 – nëpërmjet Google Books. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  8. ^ Fuentes, Juan Francisco (29 prill 2019). Totalitarianisms: The Closed Society and Its Friends. A History of Crossed Languages. Ed. Universidad de Cantabria. ISBN 9788481028898. Arkivuar nga origjinali më 17 prill 2022. Marrë më 17 prill 2022 – nëpërmjet Google Books. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  9. ^ Todorov, Tzvetan (2016). Hope and Memory: Lessons from the Twentieth Century (në anglisht). Princeton University Press. ISBN 978-0691171425. Arkivuar nga origjinali më 2022-05-01. Marrë më 2022-05-01.
  10. ^ Weigel, George; Weigel, Senior Fellow John M. Olin Chair in Religion and American Democracy George (1987). Tranquillitas Ordinis: The Present Failure and Future Promise of American Catholic Thought on War and Peace (në anglisht). Oxford University Press. ISBN 978-0195041934. Arkivuar nga origjinali më 2022-05-01. Marrë më 2022-05-01.
  11. ^ Gerson, Lennard (1 shtator 2013). Lenin and the Twentieth Century: A Bertram D. Wolfe Retrospective. Hoover Press. ISBN 9780817979331. Arkivuar nga origjinali më 17 prill 2022. Marrë më 17 prill 2022 – nëpërmjet Google Books. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  12. ^ Lyons, Michael J. (1 korrik 2016). World War II: A Short History. Routledge. ISBN 9781315509440. Arkivuar nga origjinali më 17 prill 2022. Marrë më 17 prill 2022 – nëpërmjet Google Books. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  13. ^ Klatzo, I. (6 dhjetor 2012). Cécile and Oskar Vogt: The Visionaries of Modern Neuroscience. Springer Science & Business Media. ISBN 9783709161418. Arkivuar nga origjinali më 17 prill 2022. Marrë më 17 prill 2022 – nëpërmjet Google Books. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  14. ^ Gregor, Richard (1974). Resolutions and Decisions of the Communist Party of the Soviet Union Volume 2: The Early Soviet Period 1917–1929. University of Toronto Press. ISBN 9781487590116. Arkivuar nga origjinali më 17 prill 2022. Marrë më 17 prill 2022 – nëpërmjet Google Books. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  15. ^ Redner, Harry (5 korrik 2017). Totalitarianism, Globalization, Colonialism: The Destruction of Civilization Since 1914. Routledge. ISBN 9781351471701. Arkivuar nga origjinali më 1 maj 2022. Marrë më 18 prill 2022 – nëpërmjet Google Books. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  16. ^ Wallech, Steven; Daryaee, Touraj; Hendricks, Craig; Negus, Anne Lynne; Wan, Peter P.; Bakken, Gordon Morris (22 janar 2013). World History: A Concise Thematic Analysis, Volume 2. John Wiley & Sons. ISBN 9781118532737. Arkivuar nga origjinali më 17 prill 2022. Marrë më 17 prill 2022 – nëpërmjet Google Books. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  17. ^ Delzell, Charles F. (pranverë 1988). "Remembering Mussolini". The Wilson Quarterly. Washington, D.C.: Wilson Quarterly. 12: 127. JSTOR 40257305. Arkivuar nga origjinali më 2022-05-13. Marrë më 2022-04-24. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!) Retrieved April 8, 2022
  18. ^ Schmitt, Carl (1927). University of Chicago Press (red.). Der Begriff des Politischen [The Concept of the Political] (në gjermanisht) (bot. 1996). Rutgers University Press. fq. 22. ISBN 0226738868.
  19. ^ a b Siegel, Achim (1998). The Totalitarian Paradigm After the End of Communism: Towards a Theoretical Reassessment (bot. hardback). Amsterdam: Rodopi. fq. 200. ISBN 978-9042005525. Concepts of totalitarianism became most widespread at the height of the Cold War. Since the late 1940s, especially since the Korean War, they were condensed into a far-reaching, even hegemonic, ideology, by which the political elites of the Western world tried to explain and even to justify the Cold War constellation. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  20. ^ a b Guilhot, Nicholas (2005). The Democracy Makers: Human Rights and International Order (bot. hardcover). New York City, New York: Columbia University Press. fq. 33. ISBN 978-0231131247. The opposition between the West and Soviet totalitarianism was often presented as an opposition both moral and epistemological between truth and falsehood. The democratic, social, and economic credentials of the Soviet Union were typically seen as 'lies' and as the product of deliberate and multiform propaganda. ... In this context, the concept of totalitarianism was itself an asset. As it made possible the conversion of prewar anti-fascism into postwar anti-communism. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  21. ^ a b Reisch, George A. (2005). How the Cold War Transformed Philosophy of Science: To the Icy Slopes of Logic. Cambridge University Press. fq. 153–154. ISBN 978-0521546898. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  22. ^ a b Defty, Brook (2007). "2. Launching the New Propaganda Policy, 1948. 3. Building a Concerted Counter-offensive: Co-operation with other powers. 4. Close and Continuous Liaison: British and American co-operation, 1950–51. 5. A Global Propaganda Offensive: Churchill and the revival of political warfare". Britain, America and Anti-Communist Propaganda 1945–1953: The Information Research Department (bot. 1st paperback). London: Routledge. ISBN 978-0714683614. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  23. ^ a b Caute, David (2010). Politics and the Novel during the Cold War. Transaction Publishers. fq. 95–99. ISBN 978-1412831369. Arkivuar nga origjinali më 2021-04-14. Marrë më 2020-11-22. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  24. ^ a b c d e Cinpoes, Radu (2010). Nationalism and Identity in Romania: A History of Extreme Politics from the Birth of the State to EU Accession. London, Oxford, New York, New Delhi and Sydney: Bloomsbury. fq. 70. ISBN 978-1848851665. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  25. ^ a b c d Pipes, Richard (1995). Russia Under the Bolshevik Regime. New York: Vintage Books, Random House. fq. 243. ISBN 0394502426. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  26. ^ admin (2021-11-11). "Dallimi midis autoritarizmit dhe totalitarizmit". ShtetiWeb. Marrë më 2023-04-14. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  27. ^ Payne, Stanley G. (1980). Fascism: Comparison and Definition. University of Washington Press. fq. 73. ISBN 978-0299080600. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  28. ^ Gentile, Giovanni; Mussolini, Benito (1932). La dottrina del fascismo [The doctrine of fascism]. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  29. ^ Conquest, Robert (1990). The Great Terror: A Reassessment. Oxford University Press. fq. 249. ISBN 0195071328. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  30. ^ Nemoianu, Virgil (dhjetor 1982). "Review of End and Beginnings". Modern Language Notes. 97 (5): 1235–1238. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  31. ^ Mann, Michael (2004). Fascists. New York: Cambridge University Press. fq. 331. ISBN 978-0521831314. Arkivuar nga origjinali më 2020-08-19. Marrë më 2017-10-26. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  32. ^ Preston, Paul (2007). The Spanish Civil War: Reaction, Revolution and Revenge (bot. 3rd). New York: W. W. Norton & Company. fq. 64. ISBN 978-0393329872. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  33. ^ Salvadó, Francisco J. Romero (2013). Historical Dictionary of the Spanish Civil War. Scarecrow Press. fq. 149. ISBN 978-0810880092. Arkivuar nga origjinali më 2020-08-19. Marrë më 2019-04-27. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  34. ^ Connelly, John (2010). "Totalitarianism: Defunct Theory, Useful Word". Kritika: Explorations in Russian and Eurasian History. 11 (4): 819–835. doi:10.1353/kri.2010.0001. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  35. ^ Villa, Dana Richard (2000). The Cambridge Companion to Hannah Arendt. Cambridge University Press. fq. 2–3. ISBN 0521645719. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  36. ^ "Kush për çka / Hannah Arendt: Mbi totalitarizmin". Gazeta Express. 2022-04-29. Marrë më 2023-04-14.
  37. ^ a b c Brzezinski, Zbigniew; Friedrich, Carl (1956). Totalitarian Dictatorship and Autocracy. Harvard University Press. ISBN 978-0674332607. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  38. ^ Aron, Raymond (1968). Democracy and Totalitarianism. Littlehampton Book Services. ISBN 978-0297002529. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  39. ^ Laqueur, Walter (1987). The Fate of the Revolution: Interpretations of Soviet History from 1917 to the Present. New York: Scribner's. fq. 186–189, 233–234. ISBN 978-0684189031. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  40. ^ Saad, Asma (21 shkurt 2018). "Eritrea's Silent Totalitarianism". McGill Journal of Political Studies (21). Arkivuar nga origjinali më 7 tetor 2018. Marrë më 7 gusht 2020. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  41. ^ Suh, J.J. (2012). Origins of North Korea's Juche: Colonialism, War, and Development. Lexington Books. fq. 149. ISBN 978-0-7391-7659-7. Marrë më 2023-02-05. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  42. ^ Neumayer, Laure (2018). The Criminalisation of Communism in the European Political Space after the Cold War. Routledge. ISBN 9781351141741. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  43. ^ Schönpflug, Daniel (2007). "Histoires croisées: François Furet, Ernst Nolte and a Comparative History of Totalitarian Movements". European History Quarterly. 37 (2): 265–290. doi:10.1177/0265691407075595. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  44. ^ Grobman, Gary M. (1990). "Nazi Fascism and the Modern Totalitarian State". Remember.org. Arkivuar nga origjinali më 2 prill 2015. Marrë më 7 gusht 2020. The government of Nazi Germany was a fascist, totalitarian state. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  45. ^ Hobsbawm, Eric (2012). "Revolutionaries". History and Illusion. Abacus. ISBN 978-0349120560. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  46. ^ Shorten, Richard (2012). Modernism and Totalitarianism: Rethinking the Intellectual Sources of Nazism and Stalinism, 1945 to the Present. Palgrave. ISBN 978-0230252073. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  47. ^ Tismăneanu, Vladimir (2012). The Devil in History: Communism, Fascism, and Some Lessons of the Twentieth Century. University of California Press. ISBN 978-0520954175. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  48. ^ Tucker, Aviezer (2015). The Legacies of Totalitarianism: A Theoretical Framework. Cambridge University Press. ISBN 978-1316393055. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  49. ^ "China invents the digital totalitarian state". The Economist. 17 dhjetor 2017. Arkivuar nga origjinali më 14 shtator 2018. Marrë më 14 shtator 2018. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  50. ^ Buckley, Chris (24 tetor 2017). "China Enshrines 'Xi Jinping Thought,' Elevating Leader to Mao-Like Status". The New York Times. Arkivuar nga origjinali më 22 nëntor 2017. Marrë më 23 janar 2020. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  51. ^ Leigh, Karen; Lee, Dandan (2 dhjetor 2018). "China's Radical Plan to Judge Each Citizen's Behavior". The Washington Post. Arkivuar nga origjinali më 2 janar 2019. Marrë më 23 janar 2020. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  52. ^ Lucas, Rob (janar–shkurt 2020). "The Surveillance Business". New Left Review. 121. Arkivuar nga origjinali më 21 qershor 2020. Marrë më 23 mars 2020. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  53. ^ Brennan-Marquez, K. (2012). "A Modest Defence of Mind Reading". Yale Journal of Law and Technology. 15 (214). Arkivuar nga origjinali më 2020-08-10. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  54. ^ Pickett, K. (16 prill 2020). "Totalitarianism: Congressman calls method to track coronavirus cases an invasion of privacy". Washington Examiner. Arkivuar nga origjinali më 22 prill 2020. Marrë më 23 prill 2020. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  55. ^ Helbing, Dirk; Frey, Bruno S.; Gigerenzer, Gerd; Hafen, Ernst; Hagner, Michael; Hofstetter, Yvonne; van den Hoven, Jeroen; Zicari, Roberto V.; Zwitter, Andrej (2019). "Will Democracy Survive Big Data and Artificial Intelligence?" (PDF). Towards Digital Enlightenment: 73–98. doi:10.1007/978-3-319-90869-4_7. ISBN 978-3-319-90868-7. Arkivuar (PDF) nga origjinali më 2022-05-26. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!) (also published in Helbing, D.; Frey, B. S.; Gigerenzer, G.; etj. (2019). "Will democracy survive big data and artificial intelligence?". Towards Digital Enlightenment: Essays on the Dark and Light Sides of the Digital Revolution. Springer, Cham. fq. 73–98. ISBN 978-3319908694. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!))
  56. ^ Turchin, Alexey; Denkenberger, David (3 maj 2018). "Classification of global catastrophic risks connected with artificial intelligence". AI & Society. 35 (1): 147–163. doi:10.1007/s00146-018-0845-5. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  57. ^ Bostrom, Nick (shkurt 2013). "Existential Risk Prevention as Global Priority". Global Policy. 4 (1): 15–31. doi:10.1111/1758-5899.12002. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  58. ^ Yusuf al-Qaradawi stated: "[The] declaration issued by the Islamic State is void under sharia and has dangerous consequences for the Sunnis in Iraq and for the revolt in Syria", adding that the title of caliph can "only be given by the entire Muslim nation", not by a single group./>Strange, Hannah (5 korrik 2014). "Islamic State leader Abu Bakr al-Baghdadi addresses Muslims in Mosul". The Daily Telegraph. Arkivuar nga origjinali më 12 janar 2022. Marrë më 6 korrik 2014. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  59. ^ Bunzel, Cole. "Caliph Incognito: The Ridicule of Abu Ibrahim al-Hashimi". www.jihadica.com (në anglishte amerikane). Arkivuar nga origjinali më 2 janar 2020. Marrë më 2 janar 2020.
  60. ^ Hamid, Shadi (1 nëntor 2016). "What a caliphate really is—and how the Islamic State is not one". Brookings (në anglishte amerikane). Arkivuar nga origjinali më 1 prill 2020. Marrë më 5 shkurt 2020.
  61. ^ Winter, Charlie (27 mars 2016). "Totalitarianism 101: The Islamic State's Offline Propaganda Strategy". Arkivuar nga origjinali më 28 gusht 2021. Marrë më 14 prill 2023. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  62. ^ Filipec, Ondrej (2020). The Islamic State From Terrorism to Totalitarian Insurgency. Routledge. ISBN 9780367457631. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  63. ^ Peter, Bernholz (shkurt 2019). "Supreme Values, Totalitarianism, and Terrorism". The Oxford Handbook of Public Choice. Vëll. 1. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  64. ^ Haslett, Allison (2021). "The Islamic State: A Political-Religious Totalitarian Regime". Scientia et Humanitas: A Journal of Student Research. Middle Tennessee State University. Islamic State embraces the most violent, extreme traits of Jihadi-Salafism.. the State merged religious dogma and state control together to create a political-religious totalitarian regime that was not bound by physical borders {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  65. ^ Bernholz, P. (2017). Totalitarianism, Terrorism and Supreme Values: History and Theory. Studies in Public Choice. Springer International Publishing. fq. 33. ISBN 978-3-319-56907-9. Marrë më 2023-02-28. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  66. ^ Congleton, R.D.; Grofman, B.N.; Voigt, S. (2018). The Oxford Handbook of Public Choice, Volume 1. Oxford Handbooks. Oxford University Press. fq. 860. ISBN 978-0-19-046974-0. Marrë më 2023-02-28. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  67. ^ Maier, H.; Schäfer, M. (2007). Totalitarianism and Political Religions, Volume II: Concepts for the Comparison Of Dictatorships. Totalitarianism Movements and Political Religions. Taylor & Francis. fq. 264. ISBN 978-1-134-06346-8. Marrë më 2023-02-28. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  68. ^ a b Laqueur, Walter (1987). The Fate of the Revolution: Interpretations of Soviet History from 1917 to the Present. New York: Scribner's. fq. 225–227. ISBN 978-0684189031. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  69. ^ Fitzpatrick, Sheila (1999). Everyday Stalinism: Ordinary Life in Extraordinary Times: Soviet Russia in the 1930s. New York: Oxford University Press. ISBN 978-0195050004. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  70. ^ Rubin, Eli (2008). Synthetic Socialism: Plastics & Dictatorship in the German Democratic Republic. Chapel Hill: University of North Carolina Press. ISBN 978-1469606774. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  71. ^ Hedges, Chris; Sacco, Joe (2012). Days of Destruction, Days of Revolt. Nation Books. ISBN 978-1568586434. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  72. ^ Liodakis, George (2010). Totalitarian Capitalism and Beyond. Routledge. ISBN 978-0754675570. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  73. ^ Žižek, Slavoj (2002). Welcome to the Desert of the Real. London and New York: Verso. ISBN 978-1859844212. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  74. ^ Engdahl, F. William (2009). Full Spectrum Dominance: Totalitarian Democracy in the New World Order. Boxboro, Massachusetts: Third Millennium Press. ISBN 978-0979560866. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  75. ^ Wolin, Sheldon S. (2010). Democracy Incorporated: Managed Democracy and the Specter of Inverted Totalitarianism. Princeton, New Jersey: Princeton University Press. ISBN 978-0691145891. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)


Gabim referencash: Etiketat <ref> ekzistojnë për një grup të quajtur "lower-alpha", por nuk u gjet etiketa korresponduese <references group="lower-alpha"/>

Marrë nga "https://sq.wikipedia.org/w/index.php?title=Totalitarizmi&oldid=2658364"