Kompania e Ostendit

Kompania e Ostendit

Stema e Kompanisë së Ostendit
Flamuri i Kompanisë së Ostendit
Lloji	Kompani e privilegjuar me kartë
Industria	Tregtia
Themeluar në	19 dhjetor 1722
Themeluesi	Pieter de Potter, Thomas Ray dhe Karli VI
Defunct	16 mars 1731
Fate	Shkrirë, në shkëmbim të nënshkrimit të “Saksionit Pragmatik” nga Britania e Madhe dhe Holanda
Zyrat qendrore	Antverp, Vendet e Ulta Austriake Bankipuri, Bengal Kabelon, Indi
Zona e shërbimit	Kina Mokha, Jemen Indi
Njerëzit kyç	Paul De Kimpe Thomas Ray Colin Campbell Jacques Maelcamp Louis-François de Coninck Jacques Baut
Prodhimi	Çaji, erëzat, mëndafshi, porcelani, metalet, fruta të thata, orizi, soja, kallamsheqeri

Kompania e Ostendit (Oostendse Compagnie; frëngjisht: Compagnie d'Ostende), frëngjisht: Compagnie Générale Impériale et Royale des Indes; gjermanisht: Generale Keizerlijke Indische Compagnie, zyrtarisht Kompania e Përgjithshme e Krijuar në Vendet e Ulëta Austriake për Tregtimin dhe Lundrimin në Indi (frëngjisht: Compagnie générale établie dans les Pays-Bas Autrichiens pour le Commerce et la Navigation aux Indes) ishte një kompani e privilegjuar tregtare e Vendeve të Ulta Austriake (“Vendet e Ulta Jugore”, që atëherë zotëroheshin nga Austria Habsburge, ndërsa tani konsiderohet Belgjika moderne) në Perandorinë e Shenjtë Romake, e themeluar më 19 dhjetor 1722 për të tregtuar me Inditë Lindore dhe Inditë Perëndimore. Ajo e mori emrin nga qyteti port flamand i Ostendit.

Ajo u themelua si një konkuruese e Kompanisë holandeze nga Vendet e Ulta Veriore (të njohura si Republika e Holandës), portugeze, britanike dhe franceze të Indisë Lindore.

Për pak vite ajo i bëri një konkurencë të fortë kompanive më të vjetra të Indisë Lindore britanike, hollandeze dhe franceze, në mënyrë të veçantë në tregtinë fitimprurëse të çajit me Kinën. Ajo krijoi dy ngulime në Indi. Megjithë bilancin e saj fitimprurës, në vijim ajo u urdhërua të mbyllej në vitin 1731 pasi Qeveria Britanike ushtroi presion diplomatik mbi Austrinë, duke iu frikësuar ndikimit të kompanisë në tregtinë e tregtarëve të saj. Shkrirja e saj u bë një parakusht për Traktatin e Vjenës dhe për krijimin e një aleance midis dy shteteve. Kompania e Ostendit mund të konsiderohet si përpjekja e parë austriake për të tregtuar me Inditë Lindore; e dyta ishte Kompania Perandorake Aziatike e Triestes dhe Antverpit (frëngjisht: Société impériale asiatique de Trieste et Anvers) dhe Kompania Aziatike e Triestes, më pak e sukseshme e themeluar në vitin 1775.

Sfondi

Hartë e emporit austriak në Bankipur, 1750

Paqja e Münster-it, që i dha fund Luftës Tetëdhjetë Vjeçare në vitin 1648, përmbante një ndalim për subjektet spanjolle që zgjeronin tregtinë e tyre të përtejdetit me Inditë Lindore, që në këtë mënyrë prekte edhe Vendet e Ulta Spanjolle. Kur Paqja e Utrecht-it dhe Rastatt-it e transferoi sovranitetin mbi zonën nga Habsburgët Spanjollë te ata Austriakë në vitet 1713-1714, Vendet e Ulta Jugore nuk u ndjenë më të lidhur nga ky kufizim. Suksesi i Kompanive britanike, holande dhe franceze të Indisë Lindore bëri që tregtarët dhe pronarët e anijeve të Ostendit në Vendet e Ulta Austriake të dëshironin të krijonin marrëdhënie të drejtpërdrejta tregtare me Inditë.

Pasi Scheldt-i ishte i mbyllur për lundrimin e drejtpërdrejtë, Ostendi ishte porti më i përshtatshëm për tregtinë e përtejdetit. Nga aty, Thomas Ray dërgoi anijen “Sankt Matthaeus” për në Surat më 17 qershor 1714, me sukses të madh tregtar me kthimin e tij më 30 gusht 1716.

Ballina e kartës së themelimit të kompanisë në 1722

Tregtia nga Ostendi për në Mokha të Jemenit, Indi, Bengal dhe Kinë filloi në vitin 1715. Disa prej tregtarëve nga Antverpi, Genti dhe Ostendi iu dhanë karta për tregtinë e Indisë Lindore nga Qeveria Habsburge e Vendeve të Ulta Austriake, që së fundi kishin marrë kontrollin e territorit nga Spanja. Midis viteve 1715 dhe 1723, 34 anije lundruan nga Ostendi për në Kinë, Brigjet e Malabarit dhe Koromandelit, Surat, Bengal dhe Mokha. Këto ekspedita u financuan nga sindikata të ndryshme ndërkombëtare të përbëra nga tregtarë dhe bankierë flamandë, britanikë, holandezë dhe francezë.

Kompania Holandeze (V.O.C.) donte ta ndalonte këtë konkurencë me të gjitha çmimet dhe më 27 prill 1719 rrëmbyen markezin e Prié-s të Ostendit, Hercule Louis Turinetti, në bregun e Guinesë (afër Fortesës Laksim). Përgjigja e popullit të Ostendit ishte rrëmbimi i anijes së VOC-ut (të mbushur me fildish) më 23 tetor 1719. Më 4 korrik 1719, anija "Prince Eugène" lundronte duke u kthyer për në Ostend me një sasi të madhe çaji kantonez në bord.

Pjesërisht falë lejeve luksoze të markezit të Prié-s, transporti privat nga Ostendi lulëzoi. Sipërmarrës të ndryshëm vendas, që transportonin çajë nga Kina, e panë kompaninë si një mjet për të vendosur një pengesë për rritjen e trafikur, që filloi ti ulte çmimet. Megjithëse ata nuk donin një empor të kushtueshëm si grupi i parë, kishte mjaft interes për ta gjetur me njëri-tjetrin. Kur markezi i Prié-s e humbi ndikimin në favor të Eugjenit të Savojës dhe Patrick MacNeny-t, peshorja filloi të anonte gjithashtu nga Vjena. Në vitin 1721, perandori Karli VI i dha kartën e privilegjeve.

Karta e privilegjeve dhe themelimi

Vizatim me luanin e artë të Ostendit

Rivaliteti i ndërsjelltë mes sindikatave rëndonte shumë mbi fitimet dhe kjo rezultoi në themelimin e Kompanisë së Ostendit, të privilegjuar nga karta e sunduesit austriak Karli VI, në dhjetor 1722. Versioni i parë i kartës parashikonte pasjen e shtatë drejtorëve: tre nga Antverpi, tre nga Genti dhe një nga Ostendi. Megjithatë, ajo pohonte se Kompania e Ostendit duhet ta ndihmonte perandorin në kohërat e luftës. Drejtorët nuk ranë dakord me këtë dhe refuzuan të bashkëpunonin. Ata pranuan vetëm një version të dytë të modifikuar të kartës, që u nxor në 18 korrik 1723. Në mënyrë që të mos ulej imazhi i perandorit, karta u datua më 19 dhjetor 1722.

Karta e privilegjeve ishte e vlefshme për një periudhë prej tridhjetë vjetësh dhe përmbante 103 nene. Kompanisë së Ostendit i jepej monopoli mbi tregtinë midis Vendeve të Ulta Austriake dhe Azisë, Amerikës dhe Afrikës. Për më tepër, kompanisë shumëkombëshe iu dha autonomi e gjerë për të vendosur traktate tregtare me monarkët e huaj (për sa kohë interesat e perandorit nuk prekeshin). Perandori, nga ana e tij, duhet të respektonte autonominë tregtare të firmës. Gjithashtu, karta përmbante të gjitha llojet e rregullave dhe marrëveshjeve rreth operimit të kompanisë.

Aksion në Kompaninë Ostend, nxierë më 2 shtator 1723

Kapitali i kompanisë u ngulit në 6 milionë gulden ose florinë, të ndarë në 6,000 aksione me 1,000 florinë secili. U furnizua kryesisht nga banorët e pasur të Antverpit dhe Gentit. Aksionet u nxorën në bursën e Antverpit më 11 dhe 12 gusht 1723, me 3,037 nga aksionet që do të zotëroheshin nga 54 investitorët kryesorë, kryesisht tregtarë të Antverpit. Shtatë drejtorat u zgjodhën nga figurat kryesore të tregtisë dhe financave: Jacques De Pret, Louis-François de Coninck dhe Pietro Proli, nga Antverpi; Jacques Maelcamp, Paulo De Kimpe dhe Jacques Baut, nga Genti; dhe Jakobiti irlandez Thomas Ray, një tregtar dhe bankier me bazë në Ostend. Ndërsa anijet lundronin nga Ostendi, zyrat e kompanisë ishin të vendosura në Bursën e Antverpit. Një nga aksionerët kryesorë ishte duke i 4-rt i Arenbergut, Leopold Philip. Aksionet e kompanisë dolën jashtëzakonisht fitimprurës, duke mundësuar një fitim prej 15 përqindësh.

Kompania zotëronte gjithashtu dy empore (qendra tregtimi), në Kabelon (Kovelongu modern) në bregun e Koromandelit dhe në Bankipur (Içapore) në Bengal. Midis viteve 1724 dhe 1732, 21 anije të kompanisë u dërguan kryesisht në Kanton të Kinës dhe në Bengal. Falë rritjes së çmimit të çajit u bënë fitime të larta në tregtinë kineze. Midis viteve 1719 dhe 1728, Kompania Ostend transportoi 7 milionë paundë çajë nga Kina (afërsisht gjysma e sasisë së përgjithshme të sjellë në Evropën Perëndimore), që do të ishte afërsisht e njëjtë me Kompaninë Britanike të Indisë Lindore gjatë së njëjtës periudhë.

Operimi

Pamje e Ostendit në vitin 1729

Selitë e kompanisë gjendeshin në Bursën e Antverpit. Ankandet mbi mallrat e furnizuara zhvilloheshin në Ostend dhe Bryzh. Mbledhjet e drejtorëve duhet të zhvilloheshin në Antverp për tre vitet e parë dhe në Bryzh ose Gent për vitet në vijim. Kapitali i kompanisë u vendos në 6 milionë gulden (ose florinë), për tu ndarën në 6000 aksione me nga 1000 florinë secili. Më 1 shtator 1723, filloi blerja e aksioneve, që u morën në një ditë e gjysëm nga sipërmarrës, fisnikë dhe zyrtarë qeveritarë. Dy të tretat e rregjistrimeve ishin nga Antverpi, megjithëse u përdorën padyshim njerëz që firmosën për fisnikë të pasur.

Meqë kompania ishte shumë e suksesshme, aksionet ishin vetë 75% të paguar dhe kapitali veprues arrit në 4,500,000 florinë. Mbledhja e parë e bordit të drejtorave u zhvillua në Antverp më 6 tetor 1723. Katër anijet e para të kompanisë lundruan nga Ostendi më 10 shkurt 1724; dy ishin të destinuara për në Kinë, një për në Bengal dhe një për në Mokha të Jemenit. Shpejt u krijuan empore në Bankipur dhe Bhurompur.

Veprimtaritë tregtare u përqëndruan në dy fusha: Kina dhe Bengali, me Kinën tregtia ishte më e rëndësishme. Kompania Ostend ishte kompania e parë nga Evropa Perëndimore kontinentale që e përqëndroi veprimtarinë e saj me Kantonin. Ngarkesat e udhëtimeve vajtëse të anijeve të kompanisë zakonisht përbëheshin nga piastra argjendi dhe plumbi si balast. Ngarkesat e kthimit përbëheshin nga çaji i zi boel, pëlhura mëndafshi nga Nankingu, porcelan dhe kinezërira.

Nisja e anijeve nga Ostendi ishte tepër e përcaktuar në kohë për shkak të erërave të favorshme. Anijet për në Indinë Lindore niseshin midis fundit të nëntorit dhe fillimit të marsit. Erërat mbizotëruese perëndimore që frynin nga Kanali ndonjëherë ishin aq të fuqishme sa anijet duhet të prisnin me javë për radën e Ostendit. Sapo kalonin përmes Kanalit, anijet vazhdonin rrugëtimin e tyre përgjatë Ishujve Kanarie dhe Kepit të Gjelbër. Nga këta ishuj, erërat tregtare veri-lindore ndonjëherë i bartnin ato në brigjet braziliane. Atëherë itinerari ndryshohej për në jug-lindje, për ta kapërcyer Oqeanin Atlantik prapë.Synimi ishte që të përfundohej në jug të Afrikës për të përdorur Dyzet Hungërueset (Erëra të forta perëndimore, që ndodhin në hemisferën jugore, përgjithësisht midis 40° dhe 50° të gjerësisë juguore). Ato erëra të forta, por mashtruese perëndimore i bartin anijet përgjatë pjesës jugore të Oqeanit Indian. Në kohën e duhur, në varësi të destinacionit (India apo Kina), anijet e ndryshonin itinerarin e tyre për në veri. Nëse gjithçka shkonte mirë, ato do të mbërrinin në destinacionin e tyre pas një udhëtimi prej gjatë deri në shtatë muajsh. Anijet e Kompanisë Ostend qëndronin në Azi për rreth pesë muaj. Udhëtimi i kthimit merrte prapë rreth gjashtë deri në shtatë muaj. Shumica e anijeve ktheheshin në Ostend nga fundi i verës ose fillimi i vjeshtës.

Harta e emporeve të Bankipurit (Kompania Ostend) dhe vendeve të tjera evropiane në Bengalin Perëndimor, 1726

Përplasja me vendet e tjera

Që nga krijimi, kompania e re provokoi hapjen e armiqësive të komopanive të tjera të vjetra të Indisë Lindore, që i frikësoheshin patronazhit të saj favorizues perandorak dhe faktit që shumë nga punonjësit e kompanisë së re në Lindje ishin ish punonjës të kompanive britanike, holandeze ose francezetë Indive, që sillnin me vete përvojën e tyre në tregtinë lindore. Për më tepër, në mënyrë që të tërhiqte të huaj me përvojë, Kompania e Ostendit u lejoi atyre fitime bujare në aspektin e hapsirës së ngarkesave për tregtinë private, diçka që anatemohej në kompanitë ekzistuese monopoliste. Megjithë atket armiqësore nga konkurueset e saj, kompania e re ishte mjaft fitimprurëse nga fillimi deri në vitin 1726, duke qenë e aftë të deklaronte një divident prej 33 përqindësh.

Fitimet e mëdha të kompanisë së Ostendit shkaktuan rezistencë të ashpër nga qeveria në Amsterdam dhe nga Kompania Holandeze e Indisë Lindore, por edhe nga anglezët. Sipas tyre, transportimi nga Ostendi anashkalonte një nga parashikimet më të rëndësishme të “Traktatit të Munsterit” (1648) dhe “Traktatin e Barrierës”, përkatësisht ndalimin e tregtisë dhe transportin flamand përtejdetit. V.O.C.-u thirri studiuesin e njohur gjyqësor Jean Barbeyrac (1674-1744) dhe Abraham Westerveen (~1647) për të gjetur argumente ligjore kundër Kompanisë së Ostendit, duke përfshirë parashikimet e “Traktatit të Paqes së Münster-it” (1648). Kompania e Ostendit argumentoi kundër kësaj nëpërmjet Patrice François de Neny, Jean Du Mont Baron de Carelskroon (1667-1727) dhe Jean Rousset de Missy.

(majtas) Pamflet që i kundërvihej Kompaninë së Ostendit si "e dëmshme" për tregtarët britanikë dhe holandezë; (ndërsa djathtas) një ligj i vitit 1723 që i ndalonte subjektet franceze nga investimi në kompani

Midis dy konkurueseve ndodhën shumë incidente të dhunshme. Jacques André Cobbé, guvernatori i parë i Ostendit i emporeve të Kovalanit (1719) dhe Bengalit (1720), u vra në mbrojtje e emporit të fundi në vitin 1724.

Në mënyrë që të parandalonte rekrutimin e ekuipazhit në republikë - flamandët dhe brabantinët nuk mund të bënin pa ndihmën e detarëve holandezë dhe anglezë, për udhëtimin e tyre në Inditë Lindore – shteti i përgjithshëm i shtatë republikave të bashkuara (Holanda moderne) në vitin 1717 e rinovoi ndalimin tradicional, që asnjë shtetas i republikës nuk duhet të shërbente për shtetet e tjera për Inditë Lindore. Shkelësit që kapeshin në bordin e anijeve të huaja të Indisë Lindore duhet të paguanin me jetën e tyre për këtë. Mallrat e tregtuar, ose porositë e marra nga Kompania Ostend, gjobiteshin me konfiskim, një gjobë prej 1000 florinësh (ose gulden) dhe burgim.

Kur u zbulua se, megjithë këtë rregullore, shumë holandezë veriorë ishin përfshirë në Kompaninë Ostend, Shteti i Përgjithshëm i Shtatë Republikave të Bashkuara shpalli një edikt të ri në vitin 1723 dhe shtuan fshikullimin publik për këtë.

Holandezët ndaluan gjithashtu dhënien me qira, blerjen ose pajisjen e njerëzve të Ostendit me nga komisioni, me dënimin që anijet me përmbajtjet e tyre do të konfiskoheshin për llogari të VOC-ut dhe do të vendosej një gjobë sa katërfishi i vlerës së anijes së konfiskuar. Për shkak të aksioneve në Kompaninë Ostend gjithashtu dënohej me konfiskimin dhe një gjobë që arrinte katërfishin e vlerës së depozitimit.

Britania e Madhe dhe Republika Holandeze përdorën fuqinë e tyre negociuese në nivelin gjeopolitik për të detyruar shfuqizimin e Kompanisë së Ostendit. Si pasojë e “Traktatit të Vjenës në 1725”, midis S[panjës, Austrisë, Anglisë, Prusisë dhe Francës austriakët u ndjenë të kërcënuar dhe këto shtete konkluduan “Traktatin e Hanoverit” (3 shtator 1725). Republika e Shtatë Provincave të Bashkuara nuk u bashkua deri në vitin 1727 me kushtin që aleanca duhet ta ndihmonin ti ndalonte veprimtaritë e Kompanisë së Ostendit.

Pezullimi dhe ndalimi

Kompania e Ostendit u sakrifikua në lulëzim nga Karli VI, në mënyrë që të siguronte njohjen e vajzës së tij, Maria Theresa, dhe si trashëgimitare e tij dinastike nën anglisht: Pragmatic Sanction of 1713. Në vitin 1727, kryeministri francez André Hercule de Fleury i dha Karlit VI ultimatumin në vazhdim: luftë ose pezullim të veprimtarive të Kompanisë së Ostendit për shtatë vjet. Kështu, në maj 1727, perandori, nën presionin diplomatik nga britanikët dhe holandezët, e pushoi kartën e privilegjeve për shtatë vjet. Si një pazar i vogël Karli VI fitoi mbështetjen për “Saksionin e tij Pragmatik”, të nxjerrë nga britanikët.

Gjatë pezullimit të Kompanisë Ostend, u bënë propozime të ndryshme për të bërë kapital fitimprurës gjatë pushimit. Për shembull, drejtori Proli propozoi zhvendosjen e kapitalit te frëngjisht: Compagnie de Trieste ose për të filluar një organizim të ri tregtar në Detin Adriatik. Megjithatë, të gjitha planet u braktisën për arësye të ndryshme. Për shembull, nuk kishte personel të kualifikuar të pranishëm në Trieste dhe Deti Mesdhe ishte i pasigurtë.

Perandori Karli VI shpresonte se kompania do të përqëndrohej në tregtinë në Evropë gjatë pezullimit. Megjithatë, drejtorët nuk e ndanë këtë mendim pasi ata nuk shikonin ndonjë degë të ekonomisë të aftë për të arritur të njëjtat fitime. Drejtorët propozuan krijonin një shoqëri të fshehtë aksionere. Synimi i këtij organizimi sekret ishte ishte ta lejonte kompaninë të vijonte të ekzistonte, por nën emrin e individëve privatë. Perandori do të mundësonte pasaportat e nevojshme dhe në këtë mënyrë të shmangej traktati i pezullimit. Në mars 1728 u formua kompania e fshehtë. Pas pezullimit, rrethanat e detyruan kompaninë të angazhohej në një lloj tregtie në dispozicion: ajo i largoi fshehtësisht anijet nga portet e huaja. Kështu kjo shoqëri sekrete organizoi udhëtime të paligjshme nën flamuj të huaj nga Cádiz-i, pa dijeninë e fuqive të mëdha detare. Pjesa tjetër e kapitalit u investua në Kompaninë Daneze, si një formë investimi.

Midis viteve 1728 dhe 1731 u organizuan një numër i vogël ekspeditash ilegale në flamuj të huazuar, por anijet më të fundit që lundruan për kompaninë ishte dy "anije me leje" që e lanë në vitin 1732 dhe ishin një konçesion i bërë në Traktatin e Vienës. Empori në Bankipur, atëherë nën zotërimin e drejtpërdrejtë perandorak, zgjati deri në vitet 1740. Kompania e pushoi tregtinë zyrtarisht në 16 shkurt 1734 dhe u likuidua më 16 shkurt 1737. Megjithëse zyrtarisht e pushuar, aksionerët e mbajtën fshehtësisht kompaninë si një mjet për të tërhequr investime deri në vitin 1774. Shumë nga investitorët e kompanisë u përfshinë gjithashtu në Kompaninë Suedeze të Indisë Lindore.

Në mars 16 marsin e 1731-it, “Traktati i dytë i Vjenës” urdhëroi shfuqizimi përfundimtar të saj. Në vitin 1737, në pjesën më të madhe, ishte përfunduar ripagimi i kapitalit. Shkrirja përfundimtare nxori 7,500,000 gulden fitim të pastër ose 166% të kapitalit fillestar. Njerëzit mbrapa Kompanisë së Ostendit përdorën portet e Cádiz-it, Dancigut dhe Hamburgut për të vijuar udhëtimet private për në Lindje, por në vitin 1739 edhe kjo gjeti fundin e saj.

Në vitet 1770 Austria ri-themeloi një kompani tregtare koloniale, bazuar te modeli i Kompanisë Ostend, për të përfituaqr nga lufta në vazhdim midis Britanisë, Francës dhe Republikës Holandeze për të kapur një pjesë të këtyre vendeve në tregtinë me Indinë dhe Kinën. Kjo ishte frëngjisht: Société impériale asiatique de Trieste et Anvers, ose frëngjisht: Société asiatique de Trieste, gjithashtu e njohur si Kompania e Antverpit, e themeluar në vitin 1775 nga William Bolts dhe Charles Proli, me seli në Ostend dhe Trieste, që operoi deri në vitin 1785.

Piratët berberë kapin anijen Impératrice Élisabeth të Kompanisë Ostend, 1724

Anijet

anijet e përdorura nga Kompania Ostend ishin të madhësisë mesatare, me një zhvendosje mesatare uji midis 200 dhe 600 tonëve. Shumë ishin pjesërisht, ose edhe tërësisht me ekuipazh të detarësh të huaj, nga Anglia dhe gjetiu.

Anijet e përdorura nga Kompania e Ostendit përfshinë:

• L'Impératrice Élisabeth (Sipas perandoreshës Elisabeta Kristina e Brunsvik-Volfenbytel, e njohur edhe si Impératrice) – një anije me 28 topa, me ekuipazh detarësh britanik
• Espérance- anije e linjës me 20 topa
• Ville-de-Vienne- më parë anija indiano-lindore britanike Heathcote.
• Maison-d'Austriche
• Flandria
• Saint-Joseph
• Prince-Eugène
• Aigle – frigatë me 26 topa
• Sainte-Élisabeth – frigatë me 22 topa
• Saint-Charles, më parë Saint-François-Xavier – 26 topa
• Charles VI (Sipas perandorit të Perandorisë së Shenjtë Romake Karli VI) – anije e linjës me 26 topa
• Paix - frigatë me 28 topa
• Marquis-de-Prié – frigatë me 28 topa (në vitet 1727-1728 operohej nga Guillaume (Willem) Philips de Brouwer me Kinën)
• Tigre – frigatë me 28 topa
• Lion – frigatë me 22 topa
• Concorde – anije linje me 30 topa
• Keizerinne (në vitet 1725-1726 e përdorur nga Guillaume (Willem) Philips de Brouwer me Kinën)

Mallrat

Kompania Holandeze (VOC) përqëndrohej në tregtinë e erëzave dhe kishte gati monopolin e të gjithë Azisë Lindore. Marzhi mesatar i fitimit të tregtisë me Kinën i Kompanisë Ostend ishte 158%, që ishte mjaftë më mirë sesa fitimet e realizuara nga kompanitë e huaja.

Pambuku indian

Përveç mëndafshit, India furnizonte një shumëllojshmëri prodhimesh, ssi arraku (pije alkolike), boraksi (për industrinë e qelqit), dru sandali, erëza, llak, ratan dhe nitrat potasi. Por prodhimi indian “par excellence” i eksportit ishte pëlhurat dhe pambuku. Në Evropën e shekullit të XVIII, këto ishin të njohura si indiennes. Pambuku njihej në Evropë që nga kohët e lashta, por deri në shekullin e XVIII, industria tekstile evropiane mbizotërohej nga leshi dhe liri.

Zhvillimi i industrisë tekstile indiane në Bengal bëri të mundur eksportimin e indiennes në Europë në një shkallë të madhe nga shekulli XVII e në vijim. Kompania e Ostendit gjithashtu iu përgjigj kërkesës së madhe për këto pëlhura të lehta, fleksibile, lehtësisht të lashme dhe plotë ngjyra.

Pambuku i thurur në mënyrë të hollë dhe i zbardhur ishte i njohur si muslinë. Pëlhurat e pazbardhura të punuara trashë prej pambuku quheshin kalikot. Si muslina ashtu dhe kalikoti mund të shtypeshin ose stampoheshin me blloqe druri. Këto pëlhura të stampuara ishin të njohura si çintzen (ose çintz) dhe ishin tepër popullore në Europë.

Mëndafshi

Para epokës sonë, mëndafshi eksportohej nëpërmjet Rrugës së Mëndafshit për në Egjiptin e Lashtë, Greqinë e Lashtë dhe Perandorinë Romake. Gjithësesi, mëndafshi kinez dhe indian mbeti veçanërisht popullor në Europë për shkak të cilësisë sipërore. Kompania Ostend importoi mëndafsh nga të dyja vendet, ku secili prodhonte lloje të ndryshme të tij. Nga India vinte armozinë shumë e hollë, damask me lule, mëndfshi i fortë kabesa dhe mëndafshi i papërpunuar bariga. Gjithësesi, mëndafshi më i mirë, ishte mëndafshi lankin nga Nanxhingu i Kinës.

Çaji

Bima e çajit është pirë në Kinë që të paktën fillimi i erës sonë. Përmendja e parë e pirjes së çajit në Europë daton nga mesi i shekullit të XVI. Pastaj çaji mbërriti pak nga pak në Evropë. Në shekullin e XVII, holandezët e VOC filluan të importonin çajë nga Kina jugore. Ata trafikonin çajë në shporta nëpërmjet Formozëz për në Batavia dhe nga aty për në Amsterdam. Ajo ngarkesë çaji ndonjëherë në rrugëtim për dy vjetë dhe rrjedhimisht humbiste shumë nga aroma e saj. Kur tregu kinez u rihap në fillim të shekullit të XVIII, Kompania Ostend i transportoi ngarkesat e saj të çajit në arka druri të vulosura hermetikisht me plumb. Tetë muaj më vonë, tregut europian mund ti ofrohej një çaj i pasur me erë. Kjo çoi në një revolucion të vërtetë në konsum.

Kompania importoi rreth 1,000 tonë çaj gjatë ekzistencës së saj, 58% e sasisë së çajit të konsumuar në Evropë midis viteve 1725 dhe 1728. VOC-u nuk arriti kurrë përtej nivelit të 13% të tregut. Ajo bleu variete më të mira në Kanton, zgjedhja e dytë transportohej për në Batavia, kur cilësia dëmtohej më tej nga paketimi i dobët dhe mbingarkimi.

Porcelani

Procesi i prodhimit të porcelanit vjen nga Kina dhe daton që nga Dinastia Tang. Porcelani nuk u arrit të imitohej në Evropë deri në fillim të shekullit të XVIII (porcelani i Meissen-it). Megjithatë, porcelani ishte njohur në Evropë nëpërmjet tregtisë së karvaneve që nga shekulli XIII. Ai u bë popullor kur anijet portugeze (shekulli XVI) dhe holandeze (shekulli XVII) e sollën atë nga Kina. Mbyllja e tregut kinez nga viti 1650 e mbrapa, e bëri më të vështirë importimin e tij në Evropë (që çoi në suksesin e qeramikës blu të Delftit). Me rihapjen e tregut kinez, Kompania Ostend qe e aftë ta rinovonte kërkesën. Për shkak të konsumimit në rritje të çajit, kompletet prej porcelani të çajit ishin shumë popullorë. Fillimisht, ato ishin komplete tavoline me motive kineze, por shpejt europianët porositën porcelan me motive evropiane nga Kina. Kjo njohej si chine de commande. Porcelani gjithashtu zgjidhi një problem madhor nautik: çaji ishte një ngarkesë e lehtë (362 kg/m³) kështu që anijet nuk zhyteshin mjaftueshëm thellë në ujë. Porcelani më i rëndë (2400 kg/m³) ishte 'balasti' ideal për këtë.

Tregtia e skllevërve

Një grup tregtarësh kryesisht francezë ishte gjithashtu aktivë në portin e Ostendit, që donin të tregtonin skllevër afrikanë duke sjellë tekstile nga Bengali si mjet shkëmbimi. Meqë navabi i Bengalit u jepte leje vetëm kompanive me patenta privilegji, ata këmbëngulnin mbi një nismë të tillë.

Kompania e Ostendit nuk u angazhua në tregtinë e skllevërve, megjithëse ajo i shfrytëzoi aktivisht mundësitë për ta bërë këtë. Letrat nga drejtorët e Kompanisë së Ostendit, Jacomo de Pret dhe Jean Baptiste Soenens dhe nga investitori Paulo Jacomo Cloots tregojnë se drejtimi i saj hezitonte rreth tregtisë së skllevërve, veçanërisht në fazën fillestare. Është domethënës gjithshtu fakti se në tre ekspeditat në Gana dhe Bregun e Fildisht në 1718 dhe 1719 imbarkacioni zuri vend për një maksimum prej një viti, një tregues se pronarët e anijeve të Ostendit nuk i pajisën anijet e tyre për lundrim trekëndor: pas së gjithash, udhëtimet për skllevër zgjatën 18 muaj. Udhëzimet ishin shumë të qarta për të blerë vetëm arë, fildish, rrëshirë. Në vitin 1726, menaxhimi i Kompanisë Ostend reagoi gjithashtu keq ndaj propozimit të superkargos Andreas Lanszweert për të ndërtuar një stacion furnizimi dhe depo skllevërish në Fort-Dauphin të Madagaskarit. Gjithësesi, në vitin 1728 kompania dërgoi dy anije për në ishullin Fernando de Noronha për të shqyrtuar mundësitë e trafikimit të skllevërve. Ishulli konsiderohej i përshtatshëm për ndërtimin e plantacioneve të kallamsheqerit që do të punoheshin nga katërqind deri në gjashtëqind skllevër, por për shkak të fundit të parakohshëm të kompanisë, planet nuk u zbatuan.

Flamujt

Neni pesë i patentës për shembull, listonte simbolet që Kompania Ostend ishte e lejuar të përdorte. Çdo anije mbante katër flamuj: një në secilin nga tre direkët dhe një te pupa (ose kiçi):

• Në direkun ballor: flamuri Latin: Leo Belgicus në argjend (i bardhë) në një fushë të kuqe; ngjyrat duhet ti referoheshin Austrisë, ndërsa luani ishte simbol i rajoneve flamande.
• Në direkun e mesëm: ndodhej stema e kompanisë që konsistonte në një kryq të rregulluar të Shën Andreas në një brerore të zjarrtë argjendi, në një fushë të artë. Kjo stemë u shfaq edhe te vulat, dokumentet dhe topat e Kompanisë Ostend.
• Në direkun e mbrapëm: një kryq i rregulluar i Shën Andreas i pikturuar mbi një sipërfaqe të bardhë ose argjendi.
• Flamuri Perandorak i Perandorisë së Shenjtë Romake.

• 
  Flamuri Leo Belgicus në argjend në një fushë të kuqe
• 
  Stema e Kompanisë Ostend
• 
  Një kryq i rregulluar burgundas
• 
  Flamuri perandorak i Perandorisë së Shentë Romake

Kompania e Ostendit në letërsi

Nga historia e Kompanisë së Ostendit janë frymëzuar mjaftë shkrimtarë:

• Libri në frëngjisht i Jan Van Dorp (pseudonim i Oscar Van Godtsenhoven, 1908-1988), Flamand des vagues, 1948 (rishtypur në vitin 2013, ISBN 978-236914009-2), i përkthyer në holandisht nën titullin Marinus, ISBN 9789082985658 (2019)
• Libri në holandisht i Johan Ballegeer, De scheepsjongens van de Keyserinne, viti 1969, në Antverp me botues ‘’Standaard Uitgeverij’’.
• Libri në holandisht i Katrien Van Hecke, Oostende is niet ver meer, viti 2022, publikuar në Haselt me botues Clavis).
• Libri në holandisht i Doris Klausing, De smaak van thee: een avontuurlijke expeditie van de Oostendse Compagnie, në holandisht, viti 2023, në Antverp.

Shiko gjithashtu

• Monarkia Hapsburge
• Perandoria Austriake
• Austro-Hungaria
• Politika Koloniale Austriake
• Kompanitë Austriake të Indisë Lindore
• Perandoria Koloniale Belge
• Kompania Mbretërore Prusiane e Azisë
• Historia e Indisë
• Historia e Bengalit
• India Koloniale
  • Kolonizimi Austriak i Arkipelagut Nikobar
  • India Britanike
  • Raxhi i Kompanisë
  • Raxhi Britanik
  • India Portugeze
  • India Hollandeze
  • India Franceze
  • India Daneze
  • Kompania Suedeze e Indisë Lindore

Bibliografia

• Jelten Baguet (2013). De Oostendse Compagnie, haar directeurs en de Oostenrijkse Bewindvoerders. Een casuïstische analyse van hun onderlinge interactie (1722-1731) (PDF) (në holandisht). Universiteit Gent. Marrë më 8 nëntor 2020.
• Jelten Baguet (2015). "Politics and commerce: a close marriage? The case of the Ostend Company (1722-1731)". Tijdschrift voor Sociale en Economische Geschiedenis (në anglisht). 12 (3): 51–76. doi:10.18352/tseg.63.
• Johan Ballegeer (1969). De scheepsjongens van de Keyserinne (në holandisht). Antverp: Standaard Uitgeverij.
• Paul Butel (1997). Européens et espaces maritimes: vers 1690-vers 1790. Par cours universitaires (në frëngjisht). Bordo: Presses Universitaires de Bordeaux. ISBN 978-2-86781-194-4.
• Karl Degryse (1974). "De Oostendse Chinahandel: 1718-1735". Revue belge de Philologie et d'Histoire (në holandisht). 52 (2): 306–347.
• Jan Denuce (1932). "Charles de Proli en de Aziatische Compagnie". Antwerpsch Archievenblad: uitgegeven in opdracht van hft gemeentebestuur door der dienst der stadsarchieven (në holandisht). Antverpen: Veritas. fq. 3–64.
• Frederik Dhondt (2015). "Delenda est haec Carthago. The Ostend Company as a Problem of European Great Power Politics (1722-1727)". Revue belge de philologie et d'histoire (në anglisht). 93 (2): 397–437. doi:10.3406/rbph.2015.8840. hdl:1854/LU-5708224. S2CID 153127918.
• Jan Van Dorp (1948). Flamand des vagues (në frëngjisht). ISBN 978-236914009-2.
• Jan Van Dorp (2019). Marinus (në holandisht). Përkthyer nga Peter Butlink. ISBN 978-908298565-8.
• Gijs Dreijer (16 nëntor 2018). "Een strijd om erkenning. De onderhandelingen over de Oostendse Compagnie (1713–1723)" (PDF). Tijdschrift voor Zeegeschiedenis (Journal of Maritime History) (në holandisht). Amsterdam University Press. 37 (2): 42–58.
• Georges-Henri Dumont (2000). L'Épopée de la Compagnie d'Ostende, 1723-1727 (në frëngjisht). Buksel: Le Cri. ISBN 978-287106256-1.
• George Edmundson (1911). "Ostend Company". përmbledhur nga Hugh Chisholm (red.). Encyclopædia Britannica (në anglisht). Vëll. 20. Cambridge University Press. fq. 356–357.
• John G. Everaert (1975). "Commerce d'Afrique et traite négrière dans les Pays-Bas autrichiens". Revue française d'histoire d'Outre-Mer (në frëngjisht). 62 (226–227): 177–185.
• Holden Furber (2001). "10. East India Companies". përmbledhur nga Paul H. Kratoska (red.). South East Asia, Colonial History: Imperialism before 1800 (në anglisht). Vëll. 1. Londër: Routledge. fq. 269–314. ISBN 978-0-415-21540-4.
• Holden Furber (1976). Rival Empires of Trade in the Orient, 1600-1800. Europe and the World in Age of Expansion (në anglisht). University of Minnesota Press. ISBN 978-081660851-5.
• Katrien Van Hecke (2022). Oostende is niet ver meer (në holandisht). Haselt: Clavis. ISBN 978-904484372-9.
• Gerald B. Hertz (1907). "England and the Ostend Company". English Historical Review (në anglisht). 22 (86): 255–79. doi:10.1093/ehr/xxii.lxxxvi.255.
• Helma Houtman-De Smed (1983). Charles Proli, Antwerps zakenman en bankier, 1723-1786: een biografische en bedrijfshistorische studie. Verhandelingen van de Koninklijke Academie voor Wetenschappen, Letteren en Schone Kunsten van België: Klasse der Letteren; nr. 108 (në holandisht). Bruksel: Academie voor Wetenschappen, Letteren en Schone Kunsten van België. ISBN 978-906569331-0.
• Michel Huisman (1902). La Belgique commerciale sous l'empereur Charles VI. La Compagnie d'Ostende. Étude historique de politique commerciale et coloniale (në frëngjisht). H. Lamertin.
• John Keay (1994). The Honourable Company: A History of the English East India Company (në anglisht). Londër: Macmillan Publishing Company. ISBN 978-002561169-6.
• Doris Klausing (2023). De smaak van thee: een avontuurlijke expeditie van de Oostendse Compagnie (në holandisht). Antverp. ISBN 978-946477624-9.{{cite book}}: Mirëmbajtja CS1: Mungon shtëpia botuese te vendodhja (lidhja)
• John Landwehr (2024) [1991]. Peter van der Krogt (red.). VOC. A Bibliograpy of publications relating to the Dutch East India Company, 1602-1800 (në anglisht). Hes Publishers. fq. 14–46. ISBN 978-900461967-8.
• Norbert Laude (1944). La Compagnie d'Ostende et son activité commerciale au Bengale, 1725-1730 (në frëngjisht). Falk.
• J. Mertens (1980). "Oostende – Kanton – Oostende, 1719–1720". përmbledhur nga Wyffels Carlos (red.). Doorheen de nationale geschiedenis (State Archives in Belgium) (në holandisht). Bruksel: Algemeen Rijksarchief. fq. 224–228.
• L. Michielsen (1937). "Het einde van de Oostendsche Kompagnie". Bijdragen tot de Geschiedenis (në holandisht). 28: 128–129.
• Jan Parmentier. "Ostend East India Company". Encyclopedia.com (në anglisht). Marrë më 8 nëntor 2020.
• Jan Parmentier (1 mars 1990). "De Oostendse Guineavaarders, 1718-1720". Handelingen van het Genootschap voor Geschiedenis (në holandisht). Ghent University. 127 (3–4): 165–197. doi:10.21825/hvgg.v127i3-4.4544.
• Jan Parmentier (1992). De Holle Compagnie, smokkel en legale handel onder Zuid-Nederlandse vlag in Bengalen, ca. 1720-1744. Zeven Provincien reeks (4) (në holandisht). Hilversum: Uitgeverij Verloren. ISBN 978-90-6550-111-0.
• Jan Parmentier (1993). "The Private East India Ventures from Ostend: The Maritime and Commercial Aspects, 1715-1722". International Journal of Maritime History (në anglisht). 5 (2): 75–102. doi:10.1177/084387149300500206. ISSN 0843-8714. OCLC 6869107374.
• Jan Parmentier (1996). Thee van overzee. Maritieme en handelsrelaties tussen Vlaanderen en China tijdens de 18e eeuw (në holandisht). Ludion Press. OCLC 54702524.
• Jan Parmentier (1996). Tea Time in Flanders: The Maritime Trade Between the Southern Netherlands and China in the 18th Century (në anglisht). Port Authority. ISBN 978-905544072-6.
• Jan Parmentier (2002). Oostende en Co. Het verhaal van de Zuid-Nederlandse Oost-Indiëvaart, 1715-1735 (në holandisht). Gent: Ludion. ISBN 978-905544413-7.
• Jan Parmentier (2004). Het gezicht van de Oostendse handelaar: studie van de Oostendse kooplieden, reders en ondernemers, actief in de internationale maritieme handel en visserij tijdens de 18de eeuw (në holandisht). Ostende: Stadsbestuur. OCLC 1399804509.
• Henri Pirenne (1929). Geschiedenis van België (në holandisht). Vëll. 5.
• Henri Pirenne (1926). Histoire de Belgique (në frëngjisht). Vëll. 5. H. Lamertin.
• Franz von Pollack-Parnau (1927). Eine österreich-ostindische Handelskompanie, 1775-1785: Beitrag zur österreichische Wirtschaftsgeschichte unter Maria Theresia und Joseph II. Vierteljahrsschrift für Sozial- und Wirtschaftsgesichte: Beihefte (në gjermanisht). Shtutgart: W. Kohlhammer.
• Michael-Washington Serruys (2005). "Oostende en de Generale Indische Compagnie. De opbloei en neergang van een koloniale handelshaven (1713-1740)" (PDF). Tijdschrift voor Zeegeschiedenis (në holandisht). 24 (1): 43–59.
• Adolf Staring (janar 1958). "Chineesche Portrefiguren". Oud Holland – Journal for Art of the Low Countries (në holandisht). 73 (1): 220–229. doi:10.1163/187501758X00314. ISSN 1875-0176.
• E. Stols (1966). "A companhia de Ostende e os Portos Brazileiris". Estudos Historicos (në portugalisht). Faculdade de Filosofia, Ciências e Letras de Marília. Departamento de História (5): 83–96.
• Suzanne Tassier (1954). "La compagnie d'Ostende". Annales: Histoire, Sciences Sociales; Annales. Économies, Sociétés, Civilisations (në frëngjisht). 9 (3): 378–81. doi:10.3406/ahess.1954.2302. S2CID 163060537.
• P. Vandewalle (1985). "Oostende ten tijde van de Oostendse Compagnie". përmbledhur nga Mark Hutsebaut (red.). Oostende kruispunt van Europa, een koninklijke stad (në holandisht). Mappamundi.
• Michal Wanner (2007). "The Establishment of the General Company in Ostend in the context of the Habsburg Maritime Plans 1714-1723". Prague Papers on the History of International Relations (në anglisht). Pragë: Institute of Word History. fq. 33–62.
• Albert de Burbure de Wesembeek (1963). Une anthologie de la Marine belge (në frëngjisht). Antverp: Lloyd Anversois. fq. 251–292.
• Daan Wybaillie (2004). Het aandeelhouderschap van de Oostendse Compagnie (në holandisht). Onuitgegeven licentiaatsverhandeling VUB.

Lidhje të jashtme

< Përmbajtja < Portale < Gjeografi < Evropa < Kompania e Ostendit

Portal Belgjika
Mirë se vini – Welkom – Bienvenue Mbretëria Belge (flamenisht: Koninkrijk België; frëngjisht: Royaume de Belgique; gjermanisht: Königreich Belgien) ndodhet në pjesën perëndimore të Evropës dhe kufizohet me Holandën, Gjermaninë, Luksemburgun dhe Francën. Belgjika ka mbi dhjetë milion banorë që jetojnë në një sipërfaqe prej rreth tridhjetë e kater mijë kilometra katror. Kane shume lek po shume shume lek ta thyjn koken ne lek pz. Ndikimi i përhershëm i gjermanishtes dhe asaj romake kanë përshkruar dhe ndarë kulturën dhe linguistiken belge. Belgët flasin kryesisht dy gjuhë: gjuhën flame (neederlands) e folur në veri dhe frëngjishtja në regjionin Valon, në jug të Belgjikës. Regjioni kryesor i saj është ai i Brukselit në të cilin zyrtarisht fliten të dy gjuhët. Më shumë...
Artikulli i muajit Albert II (i lindur më 6 qershor 1934 në Bruksel ; më emer te plotë Albert Felix Humbert, Theodor Christian Eugen Maria), që nga viti 1993, është i gjashti Mbreti i Belgjikës nga Dhoma e Saksonisë dhe Koburg-Gotha. Ai pasoi vëllanë e tij pa fëmijë më të moshuar të fronit Baudouin ose ne Hollandisht Baudewijn (1930-1993). Albert II, lindi në 1934 në Kështjellën Stuyvenberg në Bruksel. Ai është djali më i vogël i Mbretit Leopold III dhe gruas së tij të parë princeshës Astrid nga Suedia e cila vdes në nje aksident komunikacioni një vit pasi lindi princi Alberti II.	Fotografia e muajit Beteja e Waterloos
Gjeografia       Historia       Ekonomia & Filozofia       Arti & Kultura       Feja       Shkenca & Teknologjia       Sporti Portali tematik · Indeksi alfabetik · Artikuj sipas kategorive · Artikuj të mirë · Artikuj të përkryer

• The Ostend East-India Company at Paulus Swaen auction and galleries