Jump to content

Mehmeti I

Nga Wikipedia, enciklopedia e lirë
(Përcjellë nga Sulltan Mehmetit I)
Mehmed I
Sulltani i 5-të i Perandorisë Osmane
Mbretërimi5 korrik 1413 – 26 maj 1421
ParaardhësQeverimi i ndërmjetshëm osman (1402-1413)
Bajaziti I
PasardhësMurati II
ConsortShehzade Hatun
Kumru Hatun
Emine Hatun
FëmijëShih më poshtë
Emri i plotë
Mehmed bin Bajazid Han
DinastiaOsman
I atiBajaziti I
E ëmaDevlet Han
U lind1389
Bursa, Perandoria Osmane
Vdiq26 maj 1421
Bursa, Perandoria Osmane
VarrimiVarri i Gjelbërt, Bursa
Tugra

Mehmed I (1389 – 26 maj 1421), i njohur gjithashtu si Mehmed Çelebi (Turqishtja osmane: چلبی محمد‎, "i linduri fisnik") ose Kirishçi (greqisht: Κυριτζής Kyritzis, "djali i lordit"), ishte sulltan osman nga 1413-1421. Djali i katërt i Sulltan Bajazitit I dhe Devlet Hatun, ai luftoi me vëllezërit e tij mbi kontrollin e mbretërisë osmane në qeverimin osman (1402–1413). Duke u nisur nga provinca e Rumit, ai arriti të vinte nën kontrollin e tij fillimisht Anadollin dhe më pas territoret evropiane (Rumelia), duke e ribashkuar shtetin osman deri në vitin 1413 dhe duke e sunduar atë deri në vdekjen e tij në 1421. I quajtur "Restauruesi", ai rivendosi autoritetin qendror në Anadoll, dhe zgjeroi praninë osmane në Evropë me pushtimin e Vllahisë në 1415. Venecia shkatërroi flotën e tij jashtë Galipolit në 1416, pasi osmanët humbën një luftë detare.[1]

Jeta e herhsme

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Mehmedi lindi në 1386 ose 1387 si djali i katërt i Sulltan Bajazitit I dhe një prej bashkëshorteve të tij, skllave Devlet Hatun. Duke ndjekur zakonin osman, kur arriti adoleshencën në vitin 1399, ai u dërgua për të fituar përvojë si guvernator provincial mbi Ejaletin e Rumit (Anadolli verior qendror), i pushtuar së fundmi nga sundimtarët e tij Eretnidë.

Më 20 korrik 1402, babai i tij Bajaziti u mund në Betejën e Ankarasë nga pushtuesi dhe sundimtari turko-mongol Timur. Vëllezërit (me përjashtim të Mustafait, i cili u kap dhe u çua së bashku me Bajazitin në Semerkand) u shpëtuan nga fusha e betejës, Mehmeti u shpëtua nga Bajazit Pasha, i cili e çoi në vendlindjen e tij në Amasia. Mehmeti më vonë e bëri Bajazit Pashën vezirin e tij të madh (1413–1421).

Perandoria e hershme osmane nuk kishte një trashëgimi të rregulluar dhe sipas traditës turke, çdo djalë mund të pasonte të atin. Nga vëllezërit e Mehmedit, më i madhi, Ertugrul, kishte vdekur në vitin 1400, ndërsa i dyti në radhë, Mustafa, ishte i burgosur i Timurit. Duke lënë mënjanë vëllezërit e motrat e mitura, kjo i la katër princat — Mehmedin, Sylejmanin, Isën dhe Musain, që të luftonin mbi kontrollin e territoreve të mbetura osmane në luftën civile të njohur si "Qeverimi i ndërmjetshëm osman". Në historiografinë moderne, këta princër zakonisht quhen me titullin Çelebi, por në burimet bashkëkohore, titulli u rezervohet Mehmedit dhe Musait. Burimet bizantine e përkthyen titullin si Kyritzes (Κυριτζής), i cili nga ana e tij u adoptua në turqisht si kirişçi, ndonjëherë i keqinterpretuar si güreşçi, "mundës".

Gjatë periudhës së hershme të mbretërimit, Mehmed Çelebi u soll si vasal i Timurit. Krahas princave të tjerë, Mehmedi preu një monedhë, emri i Timurit u shfaq si "Demur han Gürgân" (تيمور خان كركان), krahas të tij si "Mehmed bin Bajazid han" (محمد بن بايزيد خان).[2][3] Kjo ishte ndoshta një përpjekje nga ana e Mehmedit për t'i justifikuar Timurit pushtimin e tij të Bursës pas Betejës së Ulubadit. Pasi Mehmedi u vendos në Rum, Timuri kishte filluar tashmë përgatitjet për kthimin e tij në Azinë Qendrore dhe nuk ndërmori hapa të mëtejshëm për të ndërhyrë në status quo në Anadoll.[2]

Sundimi

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Pasi fitoi qeverimin, Mehmedi u kurorëzua sulltan në qytetin trakian të Edrenesë që shtrihej në pjesën evropiane të perandorisë (zona që ndante anët anadollake dhe evropiane të perandorisë, Kostandinopojën dhe rajonin përreth, mbahej ende nga Perandoria Bizantine), duke u bërë Mehmedi I. Ai konsolidoi pushtetin e tij, e bëri Edrenenë më të rëndësishmin nga kryeqytetet e dyfishta dhe pushtoi pjesë të Shqipërisë, emiratin xhandarid dhe mbretërinë armene të Kilikisë nga Mamelukët. Duke marrë në konsideratë arritjet e tij të shumta, Mehmeti njihet gjerësisht si "themeluesi i dytë" i Sulltanatit Osman.

Menjëherë pasi Mehmedi filloi mbretërimin e tij, vëllai i tij Mustafa Çelebi, i cili fillimisht ishte zënë rob së bashku me babanë e tyre Bajazitin I gjatë Betejës së Ankarasë dhe i mbajtur rob në Semerkand, i fshehur në Anadoll gjatë Interregnum-it, u rishfaq dhe i kërkoi Mehmedit të ndante perandorinë me atij. Mehmeti nuk pranoi dhe takoi forcat e Mustafës në betejë, duke i mundur lehtësisht. Mustafa u arratis në qytetin bizantin të Selanikut, por pas një marrëveshjeje me Mehmedin, perandori bizantin Manuel II Palaiologos e internoi Mustafën në ishullin Limnos.

Megjithatë, Mehmeti ende përballej me disa probleme, fillimisht problemi i nipit të tij Orhanit, të cilin Mehmeti e perceptonte si një kërcënim për sundimin e tij, njësoj si vëllezërit e tij të ndjerë. Thuhet se kishte një komplot që e përfshinte nga Manuel II Palaiologos, i cili u përpoq të përdorte Orhanin kundër Sulltan Mehmedit; megjithatë, sulltani mësoi për komplotin dhe e kishte verbuar Orhanin për tradhti, sipas një praktike të zakonshme bizantine.

Për më tepër, si rezultat i Betejës së Ankarasë dhe luftërave të tjera civile, popullsia e perandorisë ishte bërë e paqëndrueshme dhe e traumatizuar. Një lëvizje shumë e fuqishme shoqërore dhe fetare u ngrit në perandori dhe u bë shkatërruese. Lëvizja u drejtua nga Shejh Bedreddin (1359–1420), një sufi i famshëm myslyman dhe teolog karizmatik. Ai ishte një ulema i shquar, i lindur nga një nënë greke dhe një baba mysliman në Simavna (Kyprinos) në jugperëndim të Edrenesë (ish Adrianopojë). Vëllai i Mehmedit, Musai, e kishte bërë Bedreddinin "kadiun e ushtrisë" ose gjykatësin suprem. Bedreddin krijoi një lëvizje fetare populiste në sulltanatin osman, "përfundime subversive që nxisin shtypjen e dallimeve shoqërore midis të pasurve dhe të varfërve, si dhe barrierat midis formave të ndryshme të monoteizmit".[4] Duke zhvilluar me sukses një revolucion shoqëror popullor dhe sinkretizëm të feve dhe sekteve të ndryshme të perandorisë, lëvizja e Bedreddinit filloi në anën evropiane të perandorisë dhe iu nënshtrua një zgjerimi të mëtejshëm në Anadollin perëndimor.

Në vitin 1416, Shejh Bedreddin filloi rebelimin e tij kundër fronit. Pas një beteje katërvjeçare, ai më në fund u kap nga veziri i madh i Mehmedit, Bajazit Pasha dhe u var në qytetin e Serres, një qytet në Greqinë e sotme, në vitin 1420.[4]

Vdekja

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Mauzoleumi i tij, Varri i Gjelbërt, në Bursa

Sundimi i Mehmedit I si sulltan i perandorisë së ribashkuar zgjati vetëm tetë vjet para vdekjes së tij, por ai kishte qenë gjithashtu vëllai më i fuqishëm që pretendonte për fronin dhe sundimtar de fakto i pjesës më të madhe të perandorisë për pothuajse të gjithë periudhën paraardhëse të 11 vitet e qeverimit osman që kaluan midis robërisë së babait të tij në Ankara dhe fitores së tij përfundimtare ndaj vëllait të tij Musa Çelebi në Betejën e Çamurlusë.[5]

Para vdekjes së tij, për të siguruar kalimin e fronit të sigurt te djali i tij Murad II, Mehmedi verboi nipin e tij Orhan Çelebiun (djalin e Sulejmanit) dhe vendosi të dërgonte dy djemtë e tij Jusufin dhe Mahmudin që të mbaheshin peng nga Perandori Manuel II, me shpresën. për të siguruar kujdestarinë e vazhdueshme të vëllait të tij Mustafa.[6]

Ai u varros në Bursa, në një mauzole të ngritur nga ai vetë pranë xhamisë së famshme që ai ndërtoi atje, dhe e cila, për shkak të dekorimeve të saj me pllaka të gjelbërta me xham, quhet Xhamia e Gjelbërt. Mehmedi I përfundoi gjithashtu një xhami tjetër në Bursa, të cilën e kishte filluar gjyshi i tij Murati I, por që ishte lënë pas dore gjatë mbretërimit të Bajazitit. Mehmeti themeloi në afërsi të Xhamisë së Gjelbër dhe mauzoleut të tij dy institucione të tjera karakteristike, një shkollë dhe tjetra një trapeze për të varfërit, të cilat ai i pajisi me bujari mbretërore.

Familja

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Gratë
  • Shehzade Hatun, vajza e Dividdar Ahmed Pasha, sunduesi i tretë i Kutlushahut të Çanikut;
  • Emine Hatun (m. 1403), vajza e Shaban Syli Bej, sunduesi i pestë i Dulkadirive;[7]
  • Kumru Hatun, nëna e Selçuk Hatun;[7]
Djemtë
  • Sulltan Murad II, djali i Emine Hatun;[7]
  • Shehzade Küçük Mustafa Çelebi[8] (1408 – u vra në tetor 1423);
  • Shehzade Mahmud Çelebi[8] (1413 – gusht 1429);
  • Shehzade Jusuf Çelebi[8] (1414 – gusht 1429);
  • Shehzade Ahmed Çelebi[8] (vdqi në foshnjëri);
Vajzat
  • Selçuk Hatun (vdiq më 25 tetor 1485), u martua me Princin Damat Taxhedin Ibrahim II Bej, sunduesi i Isfendijaridëve (1392 – 30 maj 1443), djali i Princit Isfendijar Bej, sunduesi i Isfendijaridëve;[7]
  • Sultan Hatun (vdiq më 1444), u martua me Princin Damat Kasim Bej (vdiq më 1464), djali i Princit Isfendiar Bej, sunduesi i Isfendijaridëve;[7]
  • Hatixhe Hatun, u martua Damat Karaxha Pasha (vdiq më 10 nëntor 1444);[7]
  • Hafsa Hatun, u martua me Damat Mahmud Bej (vdiq në janar 1444), djali i Çandarllë Halil Pasha;[7]
  • İlaldi Hatun, u martua me Princit Damat Ibrahim II Bej, sunduesi i Karamanidëve (vdiq më 16 korrik 1464), djali i Prince Mehmed II Bej;[7]
  • Një vajzë, u martua me Princin Damat Isa Bej (died 1437), djali i Princit Damat Mehmed II Bej;[7]
  • Ajshe Hatun;[7]
  • Sitti Hatun;[7]
  • Një vajzë, u martua me Princin Damat Alaattin Ali Bej, sunduesi i Karamanidëve, djali i Princit Halil Bej;[7]

Referime

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
  1. ^ , R. Ernest Dupuy and Trevor N. Dupuy, The encyclopedia of military history (1977) pp 437–439.
  2. ^ a b Dimitris J. Kastritsis (2007). The Sons of Bayezid: Empire Building and Representation in the Ottoman Civil War of 1402-1413 (në anglisht). Brill. fq. 49.
  3. ^ Nuri Pere (1968). Osmanlılarda madenî paralar: Yapı ve Kredi Bankasının Osmanlı madenî paraları kolleksiyonu (në turqisht). Yapı ve Kredi Bankası. fq. 64.
  4. ^ a b Europe and the Islamic World: A History. p. 128.Tolan, John. Princeton university Press. (2013) ISBN 978-0-691-14705-5
  5. ^ Halil İnalcık, "Meḥemmed I" (1991). .
  6. ^ Halil İnalcık. "MEHMED I". TDV İslâm Ansiklopedisi (në turqisht).
  7. ^ a b c d e f g h i j k l Uluçay, Mustafa Çağatay (2011). Padişahların kadınları ve kızları (në turqisht). Ankara, Ötüken. fq. 27–30, 27 n. 4.
  8. ^ a b c d Imber, Colin (26 gusht 2009). The Ottoman Empire, 1300–1650: The Structure of Power (në anglisht). Palgrave Macmillan. fq. 77. ISBN 978-1-137-01406-1.
Marrë nga "https://sq.wikipedia.org/w/index.php?title=Mehmeti_I&oldid=2426598"