Kërceni tek përmbajtja

Manchester City F.C.

Nga Wikipedia, enciklopedia e lirë
Manchester City
Manchester City F.C.
Manchester City F.C.
Të dhëna bazë
Emri i plotë Manchester City Football Club
Pseudonimi Citizens, Sky Blues, City
Themelimi 1880; 143 vite më parë si St. Mark's (West Gorton)
Stadiumi City of Manchester Stadium
Kapaciteti 53,000[1]
Pronari City Football Group
Kryetari Khaldoon Al Mubarak
Trajneri Pep Guardiola
Liga Premier League
2023–24 1rë
Uebfaqja http://www.mancity.com
Veshjet
Ngjyra shtëpi
Ngjyra jashtë
Ngjyra e tretë

Manchester City Football Club është një klub anglez futbolli me seli në Manchester, Angli. Klubi garon në Premier Ligë, elita e futbollit anglez. Klubi u themelua në vitin 1880 me emrin St. Mark's (West Gorton), kurse shtatë vite më pas u bënë Ardwick Association Football Club. Në vitin 1894, klubi mori emrin Manchester City. Klubi i luan ndeshjet si vendas në Etihad Stadium në lindje të Manchesterit. Ata u zhvendosën në këtë stadium në vitin 2003 pasi kishin luajtur në Maine Road që nga viti i largët 1923. Në vitin 1894, i pari me emrin Manchester City, klubi vendosi të luante me ngjyrën e kaltër.

Historia

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

1880–1962: Vitet e hershme dhe trofetë e parë

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Artikulli kryesor: Historia e Manchester City F.C.

City mori trofeun e parë në historinë e saj duke fituar divizionin e dytë në vitin 1899; kjo gjë bëri që klubi të ngjitej në divizionin më të lartë të futbollit anglez, divizioni i parë. Klubi më pas arriti të marrë trofeun e parë të madhë më 23 prill 1904, duke mposhtur me rezultatin 1–0 Boltonin në Crystal Palace për të fituar FA Cup; City humbi Kupën e Ligës dhe ligën pasi në këtë të fundit e mbylli në vendin e dytë, megjithatë, City u bë klubi i parë nga Manchesteri që fiton një trofe madhor.[2] Në sezonet e tjera pas triumfit në FA Cup, klubi u ndoq nga akuzat për parregullsi financiare, duke arritur kulmin me pezullimin e shtatëmbëdhjetë lojtarëve në vitin 1906, përfshirë edhe kapitenin Billy Meredith, i cili më pas u zhvendos te rivalët e qytetit Manchester United.[3] Një zjarr i rënë në Hyde Road shkatërroi stadiumin e tyre në vitin 1920, dhe tre vite më vonë ata lëvizën në stadiumin e ri të ndërtuar, të quajtur Maine Road, e cila ndodhej në Moss Side.[4]

Skuadra e Manchester City që fitoi FA Cup në vitin 1904.

Në vitet 1930, Manchester City arriti në dy finale rresht të FA Cup, duke humbur kundër Evertonit në vitin 1933, përpara se të fitonte një vit më vonë trofeun duke mposhtur Portsmouth.[5] Gjatë zhvillimit të FA Cup në vitin 1934, Manchester City theu rekordin për numrin më të madhë të shikueshmërisë të të gjithë historisë së futbollit anglez, pasi 84,569 tifozë ishin akomoduar në Maine Road për ndeshjen e raundit të gjashtë të FA Cup kundër Stoke City në vitin 1934 – një rekord i cili qëndron ende në ditët e sotme.[6] Klubi fitoi titullin e parë të Divizionit të Parë në vitin 1937, por u rrëzuan një divizion më poshtë sezonin tjetër, pavarësisht se shënuan më shumëë gola se çdo skuadër në atë sezon.[7] Njëzet vjet më vonë, skuadra e Cityt e frymëzuar nga një sistem taktik e quajtur Revie Plan arriti dy finale rresht të FA Cup sërisht, në vitet 1955 dhe 1956; njësoj në vitet 1930, ata e humbën finalen e parë, duke u mposhtur nga Newcastle United, por fitoi të dytën. Në finalen e vitit 1956, ku Manchester City mposhti 3–1 Birmingham City, një nga finalet më të famshme të të gjitha kohërave, duke u mbajtur mënd për portierin Bert Trautmann i cili vazhdoi të luajë pavarësisht se nuk e dinte se kishte thyer qafën e tij.[8]

1963–1998: Epoka e artë e parë dhe rënja

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Pas rënjes në Divizionin e Dytë në vitin 1963, e ardhmja dukej e zymtë, me klubin që regjistroi rekordin për numrin më të ulët të shikueshmërisë, pasi vetëm 8,015 tifozë ishin në ndeshjen kundër Swindon Town në janar 1965.[9] Në verën e vitit 1965, klubi vendosi Joe Mercer dhe Malcolm Allison si skuadrën drejtuese të ri të klubit. Në sezonin e ri nën drejtimin e Mercer, City fitoi titullin e Divizionit të Dytë dhe bëri blerje të rëndësishme duke firmosur me Mike Summerbee dhe Colin Bell.[10] Dy sezone më vonë, në 1967–68, Manchester City fitoi ligën për herë të dytë në histori, duke e marrë titullin në ditën e fundit të ligës pas fitores 4–3 kundër Newcastle United, duke lënë në vendin e dytë rivalët e qytetit Manchester United.[11] Pas kësaj, trofe të mëtejshëm erdhën: City fitoi FA Cup në vitin 1969, përpara se të arkivonte suksesin e parë Europian duke fituar European Cup Winners' Cup në vitin 1970, duke mundur në finale Górnik Zabrze me rezultatin 2–1 në Vjenë.[12] City gjithashtu fitoi edhe League Cup në atë sezon, duke u bërë skuadra e dytë angleze që fiton një titull europian dhe vendor në të njëjtin sezon.

Skuadra vazhdoi sfidat për të fituar trofe edhe në vitet 1970, duke e përfunduar ligën vetëm një pikë larg skuadrës kampione në dy raste dhe duke arritur në finalen e League Cup në vitin 1974.[13] Një nga ndeshjet që do të mbahet mend gjatë nga kjo periudhë nga tifozët e Manchester Cityt në ndeshjen e fundit të sezonit 1973–74 kundër rivalëve të qytetit Manchester United, e cila kishte nevojë për një fitore për të shmagur rënjen një divizion më poshtë. Ish lojtari i United Denis Law shënoi një Gol me takë për t'i dhënë Cityt fitoren 1–0 në Old Trafford, duke konfirmuar rënjen e Manchester United një divizion më poshtë.[14][15] Trofeu i fundit e periudhës më të suksesshme të klubit ishte League Cup e fituar në vitin 1976, duke mposhtur në finale Newcastle United me rezultatin 2–1.

Grafika e renditjes së Cityt në ligë vit pas viti.

Një periudhë e gjatë e rënjes e ndoqi klubin pas sukseseve në vitet 1960 dhe 1970. Malcolm Allison u ribashkua me klubin duke u bërë trajner për herë të dytë në vitin 1979, duke shpenzuar shuma të mëdha parash për blerje të pasuksesshme, si Steve Daley.[16] Një varg trajnerësh e pasuan atë – shtatë vetëm në vitet 1980. Nën drejtimin e John Bond, City arriti finalen e FA Cup në vitin 1981, por humbi në finalen e përsëritur nga Tottenham Hotspur. Klubi u rrëzua dy herë nga Divizioni i Parë në vitet 1980 (në vitin 1983 dhe 1987), por u rikthye në nivelin më të lartë të futbollit anglez sërisht në vitin 1989 dhe përfundoi në vendin e pestë në vitet 1991 dhe 1992 nën dretjimin e Peter Reid.[17] Megjithatë, kjo ishte vetëm një lehtësim i përkohshëm, dhe pas largimit Reid, fati i Manchester City filloi të zbehej. City ishte një nga bashk-krijuesit e Premier Leagues në krijimin e saj në vitin 1992, por pasi përfundoi në vendin e nëntë në sezonin e parë, dhe luftuan në tre sezone rresht për të mbijetuar, klubi u rrëzua në vitin 1996. Pas dy sezoneve në Divizionin e Parë, City arriti në pikën më të ulët të historisë së saj, duke u bërë klubi i dytë fitues i një trofeu evropian që rrëzohet në kategorinë e tretë, pas gjermanëve të 1. FC Magdeburg.

1999–2009: Ndërrimet e pronësisë dhe rikuperimi

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Pas rënjes, klubi hasi rrëmë të madhe jashtë fushave të lojës, me presidentin e ri David Bernstein i cili kishte probleme fiskale.[18] Nën drejtimin e trajnerit Joe Royle, City u promovua që në mundësinë e parë, duke arritur në një play-off dramatik kundër Gillingham. City u rikthye në divizionin më të lartë, por megjithatë qëndrimi nuk do të zgjaste shumë pasi klubi do të rrëzoheshe sërisht në vitin 2001. Kevin Keegan zëvëndëoi Royle si trajner në fund të sezonit, dhe arriti një kthim të menjëhershëm duke fituar Divizionin e Parë 2001–02, duke thyer rekordet e klubit për numrin e pikë të marra dhe golave të shënuar.[19] Sezoni 2002–03 do të ishte i fundit në Maine Road, ku ata fituan 3–1 kundër rivalëve të Manchester United duke marrë fitoren e parë në derbi pas 13 vitesh.[20] City gjithashtu u kualifikua për në kompeticionet evropiane për herë të parë pas 25 vitesh. Në fund të sezonit 2002–03, klubi lëvizi në City of Manchester Stadium. Në katër sezonet e para në stadiumin e ri, klubi i përfundonte sezonet në mesin e tabelës. Ish trajneri i Anglisë Sven-Göran Eriksson u bë trajneri i parë i huaj i klubit në vitin 2007.[21] Pas një fillimi të venitur në gjysmën e dytë të sezonit, Eriksson u shkarkua në qershor 2008.[22] Ai u zëvëndësua vetëm pas dy ditësh më 4 qershor nga Mark Hughes.[23]

Nga viti 2008, klubi ishte në një situatë të pasigurtë financiare. Thaksin Shinawatra mori kontrollin e klubi një vit më parë, por mundimet e tij politike bënë që t'i bllokoheshin asetet.[24] Pas kësaj, në gusht 2008, klubi u ble nga Abu Dhabi United Group. Blerja u ndoq menjëherë nga oferta marramëndëse për të blerë lojtarë të kalibrit të lartë; klubi theu rekodin britanik të transferimit duke blerë lojtarin ndërkombëtar brazilian Robinho nga Real Madrid për 32.5 milion £.[25] Megjithatë, performancat e skuadrës nuk kishin ndonjë ndryshim nga sezoni i kaluar pavarësisht fluksit të madhë të parave, me skuadrën që e përfundoi ligën në vendin e dhjetë, dhe duke arritur në çerek–finale të Kupës UEFA. Gjatë verës së vitit 2009, klubi shpenzoi shifra të mëdha parash për të kryer transferime – me një shumë prej 100 milion £ – për të blerë Gareth Barry, Roque Santa Cruz, Kolo Touré, Emmanuel Adebayor, Carlos Tevez dhe Joleon Lescott.[26] Në dhjetor 2009, Mark Hughes – i cili ishte vendosur si trajner pak pasi klubi ishte blerë nga pronarët e rinj – u zëvëndësua nga Roberto Mancini.[27] City e përfundoi sezonin në Premier Ligë në vendin e pestë, duke humbur mundësinë për t'u kualifikuar për në Ligën e Kampioneve, por duke u kualifikuar në Ligën e Evropës për sezonin 2010–11.[28]

2010–vazhdon: Epoka e artë e dytë dhe mbërritja e Pep Guardiolës

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Manchester City kundër Bayern München në UEFA Ligën e Kampioneve në vitin 2011.

Vazhdimsia e blerjeve të lojtarëve me cilësi solli edhe vazhdimin e sezoneve të suksesshme, duke bërë që rezultatet të përputheshin me cilësinë e lojtarëve. City arriti në finalen e FA Cup 2011, finalja e tyre e parë për një trofe madhor pas tridhjetë vitesh, duke mposhtur në gjysëm–finale rivalët e qytetit Manchester United,[29] duke i eliminuar për herë të parë në një kupë që pas vitit 1975. Ata mposhtën Stoke City me rezultatin 1–0 në finale, duke fituar trofeun e parë madhor që nga viti 1976 dhe kupën e 5të në histori. Në të njëjtën javë, klubi u kualifikua në UEFA Ligën e Kampioneve për herë të parë që pas vitit 1968 pasi mposhti me rezultatin 1–0 rivalët e Tottenham Hotspur.[30] Në ditën e fundit të sezonit 2010–11, City parakaloi Arsenalin në garën për vendin e tretë në Premier Ligë, duke siguruar kualifimin direkt në fazën e grupeve të Ligës së Kampioneve. Ekipi e nisi sezonin 2011–12 duke siguruar disa fitore historike, përfshirë atë 5–1 kundër Tottenhamit në White Hart Lane dhe 6–1 kundër Manchester United në Old Trafford.[31] Pavarësisht nisjes së fortë të sezonit, City pësoi rënje dhe ishte në një fazë të sezonit tetë pikë larg Unitedit të vendit të parë me gjashtë ndeshje nga fundi. Megjithatë, Djajtë e Kuq pësuan një rënje drastike, duke bërë që City t'a barazonte me pikë dy ndeshje nga fundi, duke bërë që klubet të kishin finale emocionuese në ndeshjen e fundit të sezonit. Pavarësisht se Blutë kishin nevojë për një fitore në shtëpi kundër Queens Park Rangers, një ekip që luftonte për mbijetesë, ata po humbisnin 2–1 deri në minutën e 90të. Megjithatë, dy gola në shtesë – përfshirë edhe goli i Sergio Agüeros në minutën e katërt shtesë – vulosi titullin e dytë në historinë e klubit, duke u bërë të parët që e fitojnë kampionatin vetëm me golavarazh.[32]

Në sezonin e ardhshëm, City nuk mundi të përsëriste suksesin e sezonit të kaluar. Pasi e mbylli kampionatin në vendin e dytë, njëmbëdhjetë pikë mbarapa United, si dhe humbi finalen e FA Cup kundër Wigan Athletic,[33] Mancini u shkarkua.[34] Ai u zëvëndësua nga trajneri kilian Manuel Pellegrini,[35] i cili fitoi Kupën e Ligës dhe kampionatin në sezonin e tij të parë në krye.[36][37] Pas këtij suksesi, ekipi pësoi rënje në formë, duke arritur një vend të dytë në kampionat në sezonin 2014–15 dhe një vend të katërt në sezonin 2015–16. Megjithatë, ata arritën të fitonin Kupën e Ligës sërisht si dhe arritën gjysëm-finalen e parë të Ligës së Kampioneve.[38]

Disa nga lojtarët kryesor të ekipit në sezonin 2022–23, gjatë së cilës City arriti një Tripletë historike.

Më 1 shkurt 2016, klubi njoftoi se Pep Guardiola do të bëhej trajneri i ri i ekipit duke nisur nga sezoni i ardhshëm, edhe pse Pellegrini ishte ende në detyrë.[39] Sezoni i parë i Guardiolës u mbyll pa trofe; ekipi u rendit në vendin e tretë në kampionat.[40] Megjithatë, sezoni 2017–18 ishte i suksesshëm për ekipin, i cili fitoi Premier Ligën me një numër rekord pikësh si dhe vendosi disa rekorde gjatë sezonit.[41] Nën drejtimin e Guardiolës, City nisi një cikël suksesi, duke fituar pesë nga gjashtë kampionatet e rradhës, duke humbur vetëm titullin e sezonit 2019–20 ndaj Liverpoolit.[42] Ekipi i Guardiolës ishte i suksesshëm edhe në kupat kombëtare, duke fituar Kupën e Ligës katër herë rresht në periudhën 2018–2021.[43] Në sezonin 2018–19, City fitoi kampionatin, kupën kombëtare dhe kupën e ligës, duke arritur një Tripletë vendore.[44] Ata gjithashtu fituan edhe FA Community Shield, duke u bërë ekipi i parë që fiton të gjithë titujt anglez në një sezon.[45] Në skenën kontinentale, City arriti finalen e Ligës së Kampioneve për herë të parë në histori,[46] por u mposht nga Çelsi në një finale angleze.[47] Sezoni 2022–23 ishte më i miri në historinë e klubit; City fitoi kampionatin sërisht, kupën kombëtare kundër Manchester United si dhe Ligën e Kampioneve, duke mposhtur Interin në finale.[48] Falë këtyre sukseseve, City arriti një tripletë kontinentale historike. Gjatë fushatës së Ligës së Kampioneve, City eliminoi disa nga klubet më të mëdha evropiane, përfshirë Bayern München dhe Real Madridin.[49][50]

Identiteti

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Ngjyrat

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Artikulli kryesor: Fanellat e Manchester City F.C.

Ngjyrat e uniformës së Manchester Cityt për ndeshjet si vendas janë bojëqielli dhe e bardha. Ngjyrat tradicionale të fanellës si mysafir kanë qënë (nga vitet 1960) e kuqja dhe e zeza; megjithatë, në vitet e fundit janë përdorur shumë ngjyra për fanellën e dytë. Origjina e ngjyrave të uniformës së parë janë ende të paqarta, por ka prova se klubi ka veshur ngjyrën blu nga viti 1892 ose edhe më herët. Një broshurë me titull Famous Football Clubs – Manchester City, i botuar në vitin 1940, tregon se West Gorton (St. Marks) ka luajtur në fillim me ngjyrë të kuqe dhe të zezë, dhe raportet që datojnë që nga viti 1884 përshkruajnë se ekipi vishte fanella të zeza me kryq të bardhë, duke treguar origjinën e klubit.[51] Uniforma e dytë me ngjyrat kuq e zi erdhi nga ndihmës-trajneri Malcolm Allison, i cili besonte se duke vendosur ngjyrat e klubit italian A.C. Milan, do t'a frymëzonte ekipin drejtë sukseseve.[52] Teoria e Allison funksionoi, pasi City fitoi finalen e FA Cup 1969, finalen e League Cup 1970 dhe finalen e Kupës Evropiane të Fituesve të Kupës 1970 duke veshur uniformën kuq e zi në vend të uniformës blu.

Stema

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Stema e parë në historinë e klubit.

Stema aktuale e klubit është vendosur në vitin 2016. Përpara kësaj, klubi ka përdorur tre stema të tjera. E para, e pezantuar në vitin 1970, ishte bazuar në një modelim e cila ishte përdorur në dokumentacionin zyrtar të klubit në mesin e viteve 1960. Stema ishte rrethore dhe kishte të njëjtat detaje si stema aktuale (përfshirë një anije, bazuar në stemën e qytetit të Manchesterit). Brënda rrethit ishte edhe emri i plotë i klubit. Në vitin 1972, u prezantua një version i ri i stemës: pjesa e poshtëme e mburojës u zëvëndësua me trëndafilin e kuq të Lancashire. Në vitin 1976, një simbol heraldik iu dha Ligës Angleze të Futbolli për përdorim nga City nga Kolegji i Armëve. Stema përbëhej nga një anije e ngjashme sipër një trëndafili të kuq, por në një pajisje rrethore në vend të një mburoje (e shënuar: "A roundel per fess azure and argent in chief a three masted ship sails set pennons flying or in base a rose gules barbed and seeded proper").[53]

Në rastet kur Manchester City luajti në një finale të madhe kupe, klubi mbante uniforma me stemën e qytetit të Mançesterit, si një simbol i krenarisë në përfaqësimin e qytetit në një ngjarje të madhe. Kjo praktikë filloi nga një kohë kur bluzat e lojtarëve zakonisht nuk mbanin stema të asnjë lloji.[54] Megjithatë, klubi e ka braktisur këtë praktikë; për finalen e Kupës FA 2011, e para për klubin në shekullin e 21të, City përdori stemën e zakonshëm me një legjendë të veçantë, por stema e Manchesterit u përfshi si një logo e vogël njëngjyrëshe në numrat në pjesën e pasme të bluzave të lojtarëve.[55]

Klubi prezantoi një stemë të re në vitin 1997, për shkak se stema e vjetër ishte e papërshtatshme për regjistrim si markë tregtare. Kjo stemë bazohej në krahët e qytetit të Manchesterit dhe përbëhej nga një mburojë përballë një shqiponje të artë. Shqiponja është një simbol i vjetër heraldik i qytetit të Manchesterit; një shqiponjë e artë iu shtua simbolit të qytetit në vitin 1958 (por që atëherë ishte hequr), duke përfaqësuar industrinë në rritje të aviacionit. Mburoja paraqiste një anije në gjysmën e saj të sipërme që përfaqësonte Kanalin e Anijes së Manchesterit dhe tre vija diagonale në gjysmën e poshtme që simbolizonin tre lumenjtë e qytetit – Irwell, Irk dhe Medlock. Fundi i stemës mbante moton "Superbia in Proelio", që përkthehet "Krenaria në betejë" në latinisht. Mbi shqiponjën dhe mburojën ishin tre yjet, të shtuar për qëllime dekorative.[56]

Më 15 tetor 2016, pasi ishin kritikuar për disa vite nga tifozët rreth dizanjit të stemës së vitit 1997,[57] klubi njoftoi se do të bënte një konsultim me tifozët nëse do ta mbanin stemën aktuale ose do të vendosnin një të re.[57] Pas konsultimit me tifozët, klubi njoftoi se do të krijonte një stemë të re e cila do të ishte rrethore e bazuar nga versionet e vjetra.[58] Një model e cila ishte stema e re e klubit u zbulua aksidentalisht dy ditë para prezantimit zyrtar nga Intellectual Property Office kur modeli u bë markë tregtare më 22 dhjetor.[59] Stema e re u prezantua zyrtarisht më 26 dhjetor në ndeshjen në shtëpi kundër Sunderlandit.[60]

Prodhuesit e fanellës dhe sponsorët

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Stadiumi dhe fanella e Manchester Cityt është sponsorizuar nga Etihad Airways që nga viti 2009.
Periudha Prodhuesi Sponsori (përpara) Sponsori (krahë)
1974–1982 Umbro Pa sponsor Pa sponsor
1982–1984 Saab
1984–1987 Philips
1987–1997 Brother
1997–1999 Kappa
1999–2002 Le Coq Sportif Eidos
2002–2003 First Advice
2003–2004 Reebok
2004–2007 Thomas Cook
2007–2009 Le Coq Sportif
2009–2013 Umbro Etihad Airways
2013–2017 Nike
2017–2019 Nexen Tire
2019–2023 Puma
2023–vazhdon OKX
Prodhuesi Periudha Data e njoftimit Kohëzgjatja e kontratës Vlera Shënime
Le Coq Sportif
2007–2009
13 maj 2007[61]
 2007–2011 (4 vite) Rreth 2.5 £ në vit[62] I zëvëndësuar nga kontrata e Umbros
Umbro
2009–2013
4 qershor 2009
 2009–2019 (10 vite) Rreth 2.5 £ në vit[63] Kontrata e Umbros u transferua te kompania prind Nike në vitin 2013
Nike
2013–2019
4 maj 2012
 2013–2019 (6 vite) Rreth 20 £ në vit[64]
Puma
2019–2029
28 shkurt 2019
 2019–2029 (10 vite) Rreth 65 £ në vit[65]

Stadiumi

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Artikulli kryesor: City of Manchester Stadium

Stadiumi i Manchester Cityt, City of Manchester Stadium, ndodhet në lindje të qytetit të Manchesterit, dhe nga korriku i vitit 2011 ka emrin Etihad Stadium për shkak të sponsorizimit. Ky stadium i është dhënë klubit me qera për 200 vite nga Bashkia e Manchesterit. Ekipi i ka luajtur ndeshjet si vendas në këtë stadium që nga fillimi i sezonit 2002–03, pas largimit nga Maine Road.[66] Para se të kalonin te stadiumi aktual, klubi shpenzoi 30 milion € për t'a kthyer në kushte për të luajtur futboll: niveli i fushës u ul si dhe u ndërtua një tribunë tjetër, duke rritur kapacitetin.[67] Në ndeshjen përuruese, ekipi fitoi 2–1 kundër Barcelonës në një ndeshje miqësore.[68] Para nisjes së sezonit 2015–16, në pjesën e tribunës jugore u shtuan edhe 7,000 ulëse të tjera, duke e rritur kapacitetin e stadiumit në 55,097. E njëjta gjë ndodhi edhe në krahun verior, duke bërë që stadiumi të kishte një kapacitet të ri prej 61,000 ulësesh.[69]

Pasi i luajtën ndeshjet në shtëpi në pesë stadiume të ndryshme nga viti 1880 e deri në vitin 1887, klubi u zhvendos përfundimisht në Hyde Road Football Stadium, e cila do të ishte shtëpia e klubit për 36 vitet e ardhshme.[70] Një zjarr shkatërroi tribunën kryesore në vitin 1920, duke bërë që klubi të zhvendosej në Maine Road me 84,000 ulëse tre vite më pas. Maine Road, i quajtur "Wembley i veriut" nga personat që e projektuan, priti ndeshjen me shikueshmërinë më të madhe në historinë e një klubi anglez (84,569 spektatorë) më 3 mars 1954 kur ekipi u përball kundër Stoke Cityt në kupë.[71] Stadiumi u rinovua disa herë gjatë historisë 80-vjeçare të tij. Megjithatë, pas vitit 1995 stadiumi kishte vetëm 32,000 ulëse, duke bërë që klubi të kërkonte një shtëpi të re, e cila kulmoi me kalimin në City of Manchester Stadium në vitin 2003; në vitin 2011, stadiumi u riemëtua "Etihad Stadium".[72]

Një panoramë e City of Manchester Stadium

Tifozët

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Artikulli kryesor: Tifozët e Manchester City F.C.
Tifozët e Cityt duke bërë kërcimin Poznan.

Që pas kalimit në City of Manchester Stadium, mesatarja e tifozëve për ndeshje ka qënë mes gjashtë më të lartave në Angli, mesatarisht duke kaluar 40,000 tifozë.[73] Edhe gjatë viteve 1990', kohë kur klubi ra tre herë nga kategoria, duke përfunduar edhe në ligën e tretë, mesatarja e tifozëve për ndeshje ishte rreth 30,000, kurse mesatarja e klubeve të tjera ishte 8,000.[74] Një studim i kryer nga City në vitin 2005 doli në përfundimin se klubi kishte 886,000 tifozë në Mbretinë e Bashkuar dhe rreth 2 milion në të gjithë botën. Megjithatë, pas emërimit të Sheikut Mansour dhe investimeve të mëdhaja të kryera gjatë viteve të fundit, numri i tifozëve është shumëfishuar.[75]

Klubi zyrtar i tifozëve të Manchester Cityt është Manchester City F.C. Supporters Club (1949), e formuar nga bashkimi i dy organizatave në vitin 2010: Official Supporters Club (OSC) dhe Centenary Supporters Association (CSA).[76] Kënga e preferuar e tifozëve të qytetit është një interpretim i këngës "Blue Moon", e cila pavarësisht nga përmbajtja e saj melankolike, është e lidhur me ëndje sikur të ishte një himn heroik. Tifozët e Cityt priren të besojnë se paparashikueshmëria është një tipar i natyrshëm i ekipit të tyre dhe i etiketojnë rezultatet e papritura si "tipik City".[77][78] Ngjarjet që tifozët i konsiderojnë si "tipik City" përfshijnë klubin që është i vetmi kampion në fuqi i Anglisë që ka rënë nga kategoria (në vitin 1938), i vetmi ekip që ka shënuar dhe pësuar mbi 100 gola në të njëjtin sezon (1957–58),[79] ose shembulli i fundit ku Manchester City ishte i vetmi ekip që mundi Çelsin në sezonin rekord 2004–05 të Londinezëve;[80] megjithatë, në të njëjtin sezon City u eliminua nga FA Cup nga Oldham Athletic, një ekip dy divizione më poshtë.[81]

Në fund të viteve 1980', tifozët e Cityt filluan një mani për të sjellë në ndeshje objekte që fryhen, kryesisht banane të mëdha. Një shpjegim i diskutueshëm për fenomenin është se në një ndeshje kundër West Bromwich Albion, brohoritjet nga tifozët që bënin thirrje për futjen e Imre Varadi si një zëvendësues u ndryshuan në "Imre Banana".[82] Tarracat e mbushura me tifozë që valvisnin objekte që fryhen u bë një pamje e shpeshtë në sezonin 1988–89, pasi mania u përhap edhe në klube të tjera (peshqit me fryrje u panë në Grimsby Town). Mania arriti kulmin në ndeshjen e Cityt kundër Stoke City më 26 dhjetor 1988, një ndeshje e shpallur nga revistat si një festë me veshje të zbukuruara.[83] Në vitin 2010, Tifozët e Manchester Cityt adoptuan një kërcim të tepruar, të quajtur The Poznań, nga tifozët e klubit polak Lech Poznań, që luajtën në Ligën e Evropës.[84] Në vitin 2022, Manchester City propozoi lëshimin e Connected Scarf, që do të përmbante një sensor që gjurmonte të dhënat fiziologjike dhe emocionale të mbajtësit, për tifozët në vitin 2023.[85]

Rivalët

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Manchester United

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Derbi i Manchesterit në Premier Ligë, 6 nëntor 2021.

Rivaliteti kryesor i Manchester Cityt është me klubin tjetër të qytetit, Manchester United; ndeshjet midis këtyre dy ekipeve njihen si Derbi i Manchesterit.[86] Para Luftës së Dytë Botërore, kur udhëtimet në ndeshjet në transfertë ishin të rralla, shumë tifozë në qytetin e Manchesterit i shikonin ndeshjet e të dyja ekipeve edhe pse ishin tifoz të vetëm njërës. Kjo praktikë vazhdoi deri në vitet 1960', periudhë në të cilën udhëtimet u bënë më të lira sëbashku me çmimet për të hyrë në stadium, duke bërë që rivaliteti të intesifikohej.[87][88] Një stereotip i zakonshëm është se tifozët e Cityt vijnë nga Manchesteri, ndërsa tifozët e United vijnë nga vende të tjera. Një raport i vitit 2002 nga një studiues në Manchester Metropolitan University zbuloi se megjithëse ishte e vërtetë që një përqindje më e lartë e mbajtësve të biletave sezonale të Cityt vinin nga zonat e kodit postar Manchester (40% krahasuar me 29% të United), kishte më shumë mbajtës të biletave sezonale të United; përqindja e ulët ishte për shkak të numrit të përgjithshëm më të lartë të mbajtësve të biletave sezonale të United (27,667 krahasuar me 16,481 të Cityt). Raporti vuri në dukje se që nga përpilimi i të dhënave në vitin 2001, numri i mbajtësve të biletave sezonale për Cityn ashtu edhe United ishte rritur; Zgjerimi i fushës së United dhe kalimi i Cityt në City of Manchester Stadium kanë bërë që shitjet e biletave sezonale të rriten më tej.[89]

Liverpool

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
James Milner ka luajtur mbi 100 ndeshje për të dy klubet.

Në vitet e fundit City ka krijuar një rivalitet me Liverpoolin,[90] e cila është një nga më të mëdhatë aktualisht në futboll.[91][92] Pavarësisht se garuan për titullin kampion në sezonin 1976–77, rivaliteti i tyre filloi në vitet 2010', periudhë në të cilën ekipet konkuronin rregullisht për trofe. Të dy ekipet garuan për titullin e Premier Ligës në sezonin 2013–14, e cila u fitua nga City në ndeshjen e fundit me vetëm dy pikë diferencë.[93] Në finalen e Kupës së Ligës 2016, City mposhti Liverpoolin me penallti pasi koha e rregullt u mbyll në barazim 1–1.[94] Ekipet u ndeshën për herë të parë në skenën kontinentale në çerek-finalet e Ligës së Kampioneve 2017–18; Liverpooli fitoi me rezultatin e përgjithshëm 5–1, duke arritur më pas edhe finalen.[95][96] Në sezonin 2018–19, City e fitoi sërisht kampionatin në javën e fundit, mbledhur 98 pikë krahasuar me 97 të Liverpoolit; këto ishin numrat e tretë dhe të katërt më të madh të pikëve në historinë e Premier Ligës.[97] Në sezonin e ardhshëm, Liverpooli e fitoi kampionatin me 99 pikë, duke regjistruar numrin e dytë më të lartë të pikëve; vetëm Manchester City (100 pikë në sezonin 2017–18) ka fituar më shumë pikë.[98] City e fitoi sërisht kampionatin në sezonin 2020–21,[99] si dhe triumfoi sërisht në sezonin 2021–22 pas një tjetër dueli të fortë me Liverpoolin që u mbyll me vetëm një pikë diferencë.[100]

Suksesi i dy ekipeve në vitet 2010' dhe 2020' ka sjellë edhe krijimin e një rivaliteti midis dy trajnerëve të ekipit, Pep Guardiolës dhe Jürgen Klopp. Të dy janë përballur në Der Klassiker si trajnerët e klubeve rivale Bayern München dhe Borussia Dortmund.[101] Në fund të sezonit, Guardiola e përshkroi marrëdhënjen me trajnerin gjerman si një "rivalitet të bukur", duke e konsideruar edhe si kundërshtarin më të "fortë me të cilin është përballur si trajner".[102][103] Në shtator 2019, Klopp gjithashtu deklaroi se Guardiola ishte kundërshtari më i vështirë me të cilin ishte përballur:[104] të dy u nominuan për çmimin FIFA Trajneri i Vitit 2019, e cila u fitua në fund nga Klopp.[105] Në një sondazh të vitit 2019, tifozët e klubit u përgjigjën se Liverpooli, dhe jo Manchester United, është rivali më i madh i Cityt.[106]

Rivalitete të tjera

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Manchester City ka rivalitete të tjera lokale me klube si Bolton Wanderers, Oldham Athletic, dhe Stockport County. Në vitet e fundit, klubi ka krijuar rivalitet kompetitiv edhe me klube si Tottenham Hotspur dhe Chelsea.[107][108]

Lista e rekordeve dhe statistikave

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Artikulli kryesor: Lista e rekordeve dhe statistikave të Manchester City F.C.
Sergio Agüero është golashënuesi më i mirë në historinë e klubit me 260 gola.

Alan Oakes është lojtari me më shumë ndeshje në historinë e klubit.[109] Ai luajti 680 ndeshje në të gjitha kompeticionet në periudhën 1958–76.[110] Ai gjithashtu mban rekordin për numrin e ndeshjeve në kampionat me 564.[110] Në vendin e dytë ndodhet Joe Corrigan, i cili luajti 602 ndeshje si portier.[111] Pas tij renditet Mike Doyle, i cili zhvilloi 563 ndeshje.[112] Gjermani Bert Trautmann është lojtari i huaj me më shumë ndeshje si dhe i katërti gjithsej (545).[113] Fernandinho është lojtari me më shumë ndeshje në kompeticionet evropiane (75).[114]

Sergio Agüero është golashënuesi më i mirë i të gjitha kohërave i klubit me 260 gola në të gjitha kompeticionet.[115] Respektivisht mbrapa tij renditen Eric Brook (177 gola) dhe Tommy Johnson (166 gola).[116][117] Erling Haaland mban rekordin për numrin e golave në një sezon të Premier Ligës (36)[118] dhe për numrin e golave të shënuar në një sezon në të gjitha kompeticionet (52), të dyja të vendosura në sezonin 2022–23.[119][120]

Kevin De Bruyne është asistuesi më i mirë i klubit me 147 asiste në të gjitha kompeticionet.[121] Ai mban rekordin e klubit për numrin e asisteve në Premier Ligë (101)[122] dhe kompeticioneve evropiane (27).[123] Në sezonin 2022–23, ai asistoi 29 gola, duke vendosur një rekord të ri në klub.[124] De Bruyne dhe Leroy Sané mbajnë rekordin për numrin e asisteve në një ndeshje të Premier Ligës (3).[125]

Fitorja rekord e klubit erdhi më 4 tetor 1890 kundër Liverpool Stanley në FA Cup (12–0).[126] Në kampionat, klubi arriti fitoren më të madhe kundër Darwen (10–0) më 18 shkurt 1899, kurse fitorja 11–3 kundër Lincoln City më 23 mars 1895 është ndeshja me më shumë gola në historinë e klubit.[127] Në Evropë, fitorja rekord e klubit është 7–0 kundër ekipeve gjerman Schalke 04 dhe RB Leipzig në Ligën e Kampioneve.[128][129] Jack Grealish është blerja më e kushtueshme e klubit (100 milion £)[130] kurse Leroy Sané është shitja më e kushtueshme (54.8 milion £).[131]

Trofe

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Manchester City është një nga klubet më të suksesshme të Anglisë. Me 33 trofe të fituar, ata renditen si klubi i 5të me më shumë trofe, përpara Tottenhamit (26) dhe mbrapa Çelsit (34).

Trofeu i parë madhor i klubit ishte FA Cup 1904,[132] edhe pse përpara këtij suksesi ata kishin fituar tre Kupa Manchesteri, e cila ishte një kompeticion rajonal.[133] Në sezonin 1936–37, klubi fitoi kampionatin për herë të parë,[134] kurse disa muaj më pas fitoi edhe FA Community Shield.[134] Kupa e Ligës dhe trofeu evropian i parë në historinë e klubit erdhën gjatë sezonit 1969–70; kjo ishte hera e parë që klubi fitonte dy trofe në një sezon.[134] Në sezonin 2018–19, City u bë klubi i parë që i fiton të katër trofet anglez në një sezon, përfshirë edhe Community Shield.[44]

Pas suksesit në Kupën UEFA të Fituesve të Kupës 1970,[135] City fitoi UEFA Ligën e Kampioneve në sezonin 2022–23, gjatë së cilës ata fituan edhe kampionatin dhe kupën, duke arritur një tripletë historike.[136] Klubi ka fituar Divizionin e Dytë shtatë herë, duke qënë sëbashku me Leicester Cityn dy klubet që e kanë fituar më shumë këtë kompeticion.[137] Triumfi i tyre i parë në këtë kompeticion erdhi në sezonin 1898–99 kurse i fundit në sezonin 2001–02.[134]

Trofetë e Manchester Cityt
Tipi Kompeticioni Tituj Sezone
Vendor Divizioni i Parë/Premier League 10 1936–37, 1967–68, 2011–12, 2013–14, 2017–18, 2018–19, 2020–21, 2021–22, 2022–23, 2023–24
Divizioni i Dytë 7 1898–99, 1902–03, 1909–10, 1927–28, 1946–47, 1965–66, 2001–02
FA Cup 7 1903–04, 1933–34, 1955–56, 1968–69, 2010–11, 2018–19, 2022–23
EFL Cup 8 1969–70, 1975–76, 2013–14, 2015–16, 2017–18, 2018–19, 2019–20, 2020–21
FA Community Shield 6 1937, 1968, 1972, 2012, 2018, 2019
Kontinental UEFA Liga e Kampioneve 1 2022–23
Kupa UEFA e Fituesve të Kupës 1 1969–70
UEFA Super Kupa 1 2023


Lojtarët

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Skuadra aktuale

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Redaktuar më 27 gusht 2024[138]
Nr. Kombësia Poz. Lojtari
2 Anglia Mb Kyle Walker (kapiten)
3 Portugalia Mb Rúben Dias (kapiteni i 3të)
5 Anglia Mb John Stones
6 Holanda Mb Nathan Aké
8 Kroacia Mf Mateo Kovačić
9 Norvegjia Sm Erling Haaland
10 Anglia Mf Jack Grealish
11 Belgjika Mf Jérémy Doku
16 Spanja Mf Rodri (kapiteni i 4të)
17 Belgjika Mf Kevin De Bruyne (zëv-kapiten)
18 Gjermania Pt Stefan Ortega
19 Gjermania Mf İlkay Gündoğan (kapiteni i 6të)
20 Portugalia Mf Bernardo Silva (kapiteni i 5të)
Nr. Kombësia Poz. Lojtari
24 Kroacia Mb Joško Gvardiol
25 Zvicra Mb Manuel Akanji
26 Brazil Mf Savinho
27 Portugalia Mf Matheus Nunes
31 Brazil Pt Ederson
33 Anglia Pt Scott Carson
47 Anglia Mf Phil Foden
52 Norvegjia Mf Oscar Bobb
82 Anglia Mb Rico Lewis
87 Anglia Mf James McAtee
97 Anglia Mb Josh Wilson-Esbrand
Argjentina Mf Claudio Echeverri
Egjipti Sm Omar Marmoush

Në huazim

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Nr. Kombësia Poz. Lojtari
7 Portugalia Mb João Cancelo (te Barcelona deri më 30 qershor 2024)
32 Argjentina Mf Máximo Perrone (te Las Palmas deri më 30 qershor 2024)
87 Anglia Mf James McAtee (te Sheffield United deri më 30 qershor 2024)
97 Anglia Mb Josh Wilson-Esbrand (te Reims deri më 30 qershor 2024)

EDS dhe Academia

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Artikulli kryesor: EDS dhe Akademia e Manchester City F.C.

Lojtarët e mëposhtëm kanë bërë më parë paraqitje ose kanë qënë në stolin e rezervave për ekipin e parë.

Nr. Kombësia Poz. Lojtari
75 Anglia Mf Nico O'Reilly
92 Anglia Mf Micah Hamilton
96 Anglia Sm Ben Knight

Numrat e tërhequr

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Artikulli kryesor: Numrat e tërhequr në shoqatën e futbollit

23 Flamuri Marc-Vivien Foé, Mesfushor (2002–03) – nderim pas vdekjes.

Që nga viti 2003, Manchester City e ka tërhequr numrin 23 dhe nuk e ka përdorur. U tërhoq në kujtim të Marc-Vivien Foé, i cili ishte në huazim te klubi nga Lyon në kohën e vdekjes së tij. Ai vdiq gjatë kohës që luante me Kamerunin në Kupën e Konfederatave 2003.[139]

Lojtari i Sezonit

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Në çdo përfundim sezoni që nga sezoni 1966–67, anëtarët e Manchester City Official Supporters Club marrin pjesë në një sondazh ku ata zgjedhin lojtarin të cilin ata besojnë sa ka qënë më i miri gjatë sezonit. Më poshtë është lista e plotë e të gjithë fituesve të çmimit.[140][141][142][143][144]

 
Viti Fituesi
2000–01 Flamuri Danny Tiatto
2001–02 Flamuri Ali Benarbia
2002–03 Flamuri Sylvain Distin
2003–04 Flamuri Shaun Wright-Phillips
2004–05 Flamuri Richard Dunne
2005–06 Flamuri Richard Dunne
2006–07 Flamuri Richard Dunne
2007–08 Flamuri Richard Dunne
2008–09 Flamuri Stephen Ireland
2009–10 Flamuri Carlos Tevez
 
Viti Fituesi
2010–11 Flamuri Vincent Kompany
2011–12 Flamuri Sergio Agüero
2012–13 Flamuri Pablo Zabaleta
2013–14 Bregu i Fildishtë Yaya Touré
2014–15 Flamuri Sergio Agüero
2015–16 Flamuri Kevin De Bruyne
2016–17 Flamuri David Silva
2017–18 Flamuri Kevin De Bruyne
2018–19 Flamuri Bernardo Silva
2019–20 Flamuri Kevin De Bruyne
 
Viti Fituesi
2020–21 Flamuri Rúben Dias
2021–22 Flamuri Kevin De Bruyne
2022–23 Flamuri Erling Haaland

Struktura organizative

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Presidentët

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Presidenti aktual është Khaldoon Al Mubarak.

Manchester City ka pasur gjithsej 17 presidentë në histori. I pari ishte Waltham Forrest, i cili shërbeu në periudhën 1904–05. Ai u zëvëndësua nga John Allison, i cili gjithashtu shërbeu për vetëm një vit. Në qershor 2007, tailandezi Thaksin Shinawatra e bleu klubin dhe u bë presidenti i parë i huaj në historinë e klubit.[145] Një vit e tre muaj më pas, klubi i ble nga miliarderi Mansour bin Zayed Al Nahyan, i njohur si Sheiku Mansour.[146] Mansour tashmë është pronari i klubit, të cilin e drejton si pjesë e City Football Group, e cila është një kompani aksionere e cila ka në pronësi edhe klube të tjera përveç Cityt.[147] Presidenti aktual i klubit është Khaldoon Al Mubarak, i cili gjithashtu është një nga personal që themeluan kompaninë.[148]

Bordi drejtues

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Pozicioni Emri
Presidenti Emiratet e Bashkuara Arabe Khaldoon Al Mubarak
Kryeshefi Ekzekutiv Flamuri Ferran Soriano
Drejtori Sportiv Flamuri Txiki Begiristain
Ambasadorët e klubit Flamuri Mike Summerbee[149]
Flamuri Paul Dickov[150]
Flamuri Micah Richards[151]
Flamuri Pablo Zabaleta[152]
Flamuri Joleon Lescott[153]
Flamuri Shaun Wright-Phillips[154]

Trajnerët

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Artikulli kryesor: Lista e trajnerëve të Manchester City F.C.
Pep Guardiola është trajner i ekipit që nga viti 2017.

Manchester City ka pasur gjithsej 47 trajnerë në histori që nga krijimi si West Gorton (St. Marks).[155] Nëntë trajnerë gjithsej kanë arritur të fitojnë të paktën një trofe me klubin. Trajneri i parë i klubit ishte Frederick Hopkinson, i cili qëndroi në këtë rol për dy vite.[155] Trajneri më jetëgjatë i klubit ishte Wilf Wild, i cili e drejtoi ekipin për 14 vite në periudhën 1932–46. Megjithatë, kjo periudhë mbuloi të gjithë Luftën e Dytë Botërore, gjatë së cilës nuk u luajt asnjë ndeshje.[156] Les McDowall, i cili ishte trajner për 13 vite, ka drejtuar ekipin në 592 ndeshje zyrtare, një rekord në klub.[157] Pas tij është pikërisht Wild me 352 ndeshje. Pep Guardiola është trajneri aktual dhe më i suksesshëm i klubit, duke fituar më shumë trofe, ndeshje dhe duke pasur përqindjen më të madhe të fitoreve.[158]

Stafi teknik

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Burimi: [159]

Pozicioni Emri
Trajneri Flamuri Pep Guardiola
Ndihmës-trajner Flamuri Carlos Vicens[160]
Flamuri Juanma Lillo[161]
Trajneri i fitnesit Flamuri Lorenzo Buenaventura
Trajneri kryesor i portierëve Flamuri Xabier Mancisidor
Trajneri i portierëve Flamuri Richard Wright[162]
Analisti Flamuri Carles Planchart
Head of player support Flamuri Manel Estiarte
Shefi i akademisë Flamuri Thomas Krucken
Trajneri i ekipit nën-23 Flamuri Brian Barry-Murphy
Ndihmës-trajneri i ekipit nën-23 Flamuri Craig Mudd
Trajneri i portierëve i ekipit nën-23 Flamuri Imanol Egaña
Trajneri i ekipit nën-18 Flamuri Ben Wilkinson[163]
Ndihmës-trajner i ekipit nën-18 Flamuri Jamie Carr
Trajneri i portierëve i ekipit nën-18 Flamuri Max Johnson
Shefi i skuatëve Flamuri Carlo Cancellieri

Referime

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
  1. ^ "Premier League Handbook 2018–19" (në anglisht). Premier League. 30 korrik 2018. Marrë më 3 janar 2019.
  2. ^ James, Manchester City – The Complete Record, p32
  3. ^ James, Manchester:The Greatest City, pp 59–65.
  4. ^ Chris Bevan (11 maj 2003). "Maine Road through the ages" [Rruga Maine ndër vite] (në anglisht). BBC Sport. Marrë më 10 shtator 2011.
  5. ^ Ward, The Manchester City Story, pp. 31–33
  6. ^ Gary James (22 prill 2011). "FA Cup special: Thrills, spills and a cast of thousands at Maine Road" [Të veçantat e FA Cup: Të dridhurat dhe e hedhura e mijërave në rrugen Maine]. menmedia.co.uk (në anglisht). Arkivuar nga origjinali më 12 nëntor 2012. Marrë më 23 prill 2011.
  7. ^ "England 1937/38" [Tabela e ligës nga RSSSF.com] (në anglisht). RSSSF. Marrë më 29 dhjetor 2005.
  8. ^ Rowlands, Trautmann – The Biography, pp. 178–184
  9. ^ Ward, The Manchester City Story, p. 57
  10. ^ Penney, Manchester City – The Mercer-Allison Years, pp. 27–36
  11. ^ Penney, Manchester City – The Mercer-Allison Years, pp. 37–56
  12. ^ Gardner, The Manchester City Football Book No. 2, pp. 13–22
  13. ^ James, Manchester City – The Complete Record, pp. 410–420
  14. ^ Rezultatet e tjera tregonin United do të rrëzohej një divizion më poshtë edhe nqs ata barazonin ose fitonin, por asnjë nga skuadrat nuk e dinte këtë gjë në atë kohë.
  15. ^ Ward, The Manchester City Story, p. 70
  16. ^ Tossell, Big Mal, Chapter 18
  17. ^ James, Manchester City – The Complete Record, p. 68
  18. ^ Andy Buckley; Burgess, Richard (2000). Blue Moon Rising: The Fall and Rise of Manchester City [Hëna blu në rritje: Rënja dhe ngritja e Manchester Cityt] (në anglisht). Bury: Milo. ISBN 0-9530847-4-4. f. 177
  19. ^ Manchester City – The Complete Record, p. 265
  20. ^ "Goater double gives City derby win" [Dopieta e Goater i jep Cityt fitoren në derbi] (në anglisht). RTÉ. Arkivuar nga origjinali më 19 dhjetor 2007. Marrë më 28 maj 2007.
  21. ^ "Eriksson named Man City manager" [Eriksson emërohet trajneri i Man City] (në anglisht). BBC Sport. 6 korrik 2007. Marrë më 20 korrik 2007.
  22. ^ "Eriksson's reign at Man City ends" [Epoka e Eriksson tek Man City përfundon] (në anglisht). BBC Sport. 2 qershor 2008. Marrë më 2 qershor 2008.
  23. ^ "Manchester City appoint Mark Hughes" [Manchester City punëson Mark Hughes] (në anglisht). Manchester City F.C. 4 qershor 2008. Arkivuar nga origjinali më 10 tetor 2009. Marrë më 21 tetor 2009.
  24. ^ Ian Winrow (12 gusht 2008). "Thaksin Shinawatra's crisis ends Manchester City's European dream" [Kriza e Thaksin Shinawatra i jep fund ëndërrës europiane të Manchester Cityt] (në anglisht). Londër: Daily Telegraph. Marrë më 4 shtator 2010.
  25. ^ "Man City beat Chelsea to Robinho" [Man City mposht Çelsin për Robinhon] (në anglisht). BBC Sport. 1 shtator 2008. Marrë më 19 shtator 2009.
  26. ^ "Lescott completes Man City move" [Lescott përfundon lëvizjen tek Man City] (në anglisht). BBC Sport. 25 gusht 2009. Marrë më 12 shtator 2009.
  27. ^ "Mark Hughes sacked as Man City appoint Mancini manager" [Mark Hughes shkarkohet me Man Cityn që punëson trajnerin Mancini] (në anglisht). BBC Sport. 19 dhjetor 2009. Marrë më 19 dhjetor 2009.
  28. ^ "City slickers clinch third place" (në anglisht). Sky Sports. 22 maj 2011. Arkivuar nga origjinali më 8 tetor 2019. Marrë më 7 tetor 2019.
  29. ^ "Man City 1 – 0 Man Utd" (në anglisht). BBC Sport. Marrë më 16 prill 2011.
  30. ^ "Man City 1 – 0 Tottenham" (në anglisht). BBC Sport. 10 maj 2011. Marrë më 10 maj 2011.
  31. ^ Nedu Obi (24 tetor 2011). "Man City 6-1 Manchester United: 5 Worst Premier League Losses in United History". Bleacher Report (në anglisht). Marrë më 4 dhjetor 2022.
  32. ^ "Premier League explained" (në anglisht). Premier League. 2022. Marrë më 27 shtator 2023.
  33. ^ "FA Cup final: Manchester City 0-1 Wigan Athletic" (në anglisht). BBC Sport. 11 maj 2013. Arkivuar nga origjinali më 24 tetor 2018. Marrë më 20 nëntor 2019.
  34. ^ "Roberto Mancini: Manchester City sack manager" (në anglisht). BBC Sport. 14 maj 2013. Arkivuar nga origjinali më 2 maj 2021. Marrë më 19 prill 2017.
  35. ^ "Manuel Pellegrini: Manchester City appoint Chilean as manager" (në anglisht). BBC Sport. 12 qershor 2013. Arkivuar nga origjinali më 16 tetor 2013. Marrë më 7 tetor 2013.
  36. ^ Pete O'Rourke (2 mars 2014). "Capital One Cup final: Manchester City win Capital One Cup after beating Sunderland 3–1". Sky Sports (në anglisht). Arkivuar nga origjinali më 29 gusht 2014. Marrë më 11 maj 2014.
  37. ^ "Manchester City crowned Premier League champions with 2–0 victory over West Ham" (në anglisht). Sky Sports. 11 maj 2014. Arkivuar nga origjinali më 28 prill 2015. Marrë më 11 maj 2014.
  38. ^ Jacob Steinberg (23 nëntor 2018). "Manuel Pellegrini stands tall despite looming shadow of Pep Guardiola" (në anglisht). The Guardian. Arkivuar nga origjinali më 28 janar 2019. Marrë më 21 maj 2019.
  39. ^ Jamie Jackson (1 shkurt 2016). "Manchester City to give Pep Guardiola £150m to spend on players" (në anglisht). The Guardian. Arkivuar nga origjinali më 15 tetor 2022. Marrë më 15 tetor 2022.
  40. ^ "Manchester City 2016/17 Premier League season review" (në anglisht). Sky Sports. 21 maj 2017. Marrë më 26 shtator 2023.
  41. ^ "Which records have Man City broken in 2017/18?". premierleague.com (në anglisht). Premier League. Arkivuar nga origjinali më 22 maj 2020. Marrë më 21 maj 2019.
  42. ^ "Man City win third successive Premier League title" (në anglisht). BBC Sport. 20 maj 2023. Marrë më 20 maj 2023.
  43. ^ "Man City beat Spurs to lift Carabao Cup" (në anglisht). BBC Sport. Marrë më 25 prill 2021.
  44. ^ a b Matt Bullin (18 maj 2019). "Man City win treble – how impressive is that achievement?" (në anglisht). BBC Sport. Arkivuar nga origjinali më 18 maj 2019. Marrë më 21 maj 2019.
  45. ^ "Man City 2018/19 season review: Good things come in threes" (në anglisht). One Football. Marrë më 24 tetor 2023.
  46. ^ "Man City reach first Champions League final" (në anglisht). BBC Sport. Arkivuar nga origjinali më 5 maj 2021. Marrë më 12 gusht 2021.
  47. ^ UEFA.com (29 maj 2021). "Man. City 0-1 Chelsea: Havertz gives Blues second Champions League triumph" (në anglisht). UEFA. Arkivuar nga origjinali më 30 maj 2021. Marrë më 12 gusht 2021.
  48. ^ "Man City win Champions League: Rodri goal secures victory against Inter and completes treble" (në anglisht). UEFA. 10 qershor 2023. Marrë më 10 qershor 2023.
  49. ^ Rory Smith (19 prill 2023). "At Manchester City, an Elusive Prize Comes Back Into Focus". The New York Times (në anglisht). Marrë më 19 prill 2023.
  50. ^ Rory Smith (17 maj 2023). "With Stakes at Their Highest, Manchester City Rises Higher Still". The New York Times (në anglisht). Marrë më 20 maj 2023.
  51. ^ James, Manchester: The Greatest City f. 14–15
  52. ^ Georgina Turner (23 nëntor 2005). "Nicking the shirts off their backs" (në anglisht). Londër: The Guardian. Marrë më 18 dhjetor 2006.
  53. ^ David Llewelyn Phillips (pranverë 2015). "Badges and 'Crests': The Twentieth-Century Relationship Between Football and Heraldry" (PDF). The Coat of Arms (në anglisht). XI Pjesa I (229): 40,41,45,46. Arkivuar (PDF) nga origjinali më 24 dhjetor 2021. Marrë më 31 janar 2022.
  54. ^ David Clayton, Everything Under the Blue Moon (Mainstream Publishing, 2002), 21
  55. ^ "Manchester City History". mcivta.com (në anglisht). Arkivuar nga origjinali më 19 maj 2017. Marrë më 19 prill 2017.
  56. ^ "Manchester City logo". logos-world.net (në anglisht). Marrë më 24 tetor 2023.
  57. ^ a b "City's new badge is here!". mancity.com (në anglisht). Manchester City F.C. 2 korrik 2016. Arkivuar nga origjinali më 23 maj 2020. Marrë më 23 prill 2020.
  58. ^ "Manchester City to design new badge following consultation with fans" (në anglisht). The Guardian. 24 nëntor 2015. Arkivuar nga origjinali më 7 korrik 2017. Marrë më 19 prill 2017.
  59. ^ "Manchester City's new club badge design leaked online" (në anglisht). BBC News. 24 dhjetor 2015. Arkivuar nga origjinali më 3 shkurt 2018. Marrë më 24 dhjetor 2015.
  60. ^ Niall McVeigh (26 dhjetor 2015). "Manchester City unveil new club crest before home game against Sunderland" (në anglisht). The Guardian. Arkivuar nga origjinali më 27 dhjetor 2015. Marrë më 26 dhjetor 2015.
  61. ^ "Man city new Le Coq Sportif home & away kits 07/08". footballshirtculture.com (në anglisht). 13 maj 2007. Arkivuar nga origjinali më 29 dhjetor 2021. Marrë më 29 dhjetor 2021.
  62. ^ "City clinch record kit contract" (në anglisht). Manchester Evening News. 17 prill 2010. Arkivuar nga origjinali më 29 dhjetor 2021. Marrë më 29 dhjetor 2021.
  63. ^ "Man City sign Umbro deal" (në anglisht). The Business Desk. 4 qershor 2009. Arkivuar nga origjinali më 1 tetor 2019. Marrë më 1 tetor 2019.
  64. ^ James Ducker (28 shkurt 2019). "Manchester City sign new 10-year kit deal with Puma worth £650 million". The Telegraph (në anglisht). Arkivuar nga origjinali më 10 janar 2022.
  65. ^ "Manchester City replaces Nike with Puma in kit deal" (në anglisht). BBC News. 28 shkurt 2019. Arkivuar nga origjinali më 28 shkurt 2019. Marrë më 1 mars 2019.
  66. ^ Chris Bailey (8 nëntor 2006). "Why Blues must cash in on name game" (në anglisht). Manchester Evening News. Arkivuar nga origjinali më 14 tetor 2009. Marrë më 22 prill 2008.
  67. ^ James, Manchester: A Football History, f391.
  68. ^ "Man City vanquish Barca" (në anglisht). BBC Sport. 10 gusht 2003. Arkivuar nga origjinali më 6 nëntor 2006. Marrë më 28 dhjetor 2005.
  69. ^ "Manchester City seek stadium expansion to hold 61,000" (në anglisht). Manchester: BBC Sport. 11 tetor 2013. Arkivuar nga origjinali më 4 shkurt 2019. Marrë më 29 dhjetor 2013.
  70. ^ Inglis, The Football Grounds of Great Britain, f62
  71. ^ "Club History" (në anglisht). Manchester City F.C. Arkivuar nga origjinali më 7 shtator 2016. Marrë më 19 prill 2017.
  72. ^ "City and Etihad: a historic day for the club" (web video) (në anglisht). Manchester City F.C. 8 korrik 2011. Arkivuar nga origjinali më 7 shkurt 2017. Marrë më 16 nëntor 2011.
  73. ^ "Top 30 English Football Clubs by League Attendances". footballeconomy.com (në anglisht). Arkivuar nga origjinali më 12 janar 2016. Marrë më 30 dhjetor 2005.
  74. ^ "Average Attendances – English Football Divisions – 1994/95–2004/05". footballeconomy.com (në anglisht). Arkivuar nga origjinali më 3 mars 2016. Marrë më 30 dhjetor 2005.
  75. ^ "Customer Success – Manchester City Football Club" (në anglisht). Hewlett-Packard case study. Arkivuar nga origjinali më 25 nëntor 2005. Marrë më 4 prill 2007. (pasqyrë e archive.org)
  76. ^ "About MCFC Supporters Club" (në anglisht). MCFC Supporters Club. Arkivuar nga origjinali më 30 tetor 2016. Marrë më 19 prill 2017.
  77. ^ "FA Cup preview" (në anglisht). ESPN Star. Arkivuar nga origjinali më 19 dhjetor 2007. Marrë më 24 shtator 2009. (pasqyrë e archive.org)
  78. ^ "Typical City!" (në anglisht). Unofficial supporters homepage. Arkivuar nga origjinali më 11 janar 2006. Marrë më 25 mars 2006.
  79. ^ Dave Wallace (2007). Century City – Manchester City Football Club 1957/58 (në anglisht). Leigh: King of the Kippax. ISBN 978-0-9557056-0-1. f. 9
  80. ^ Paul Wilson (16 tetor 2004). "Mourinho up in arms over Chelsea's muted response" (në anglisht). The Guardian. Marrë më 27 tetor 2023.
  81. ^ Stephen Bierley (9 janar 2005). "Keegan's stomach tested by latest upset" (në anglisht). The Guardian. Marrë më 27 tetor 2023.
  82. ^ "Imre Varadi: Goals, value and inflatable bananas". mancity.com (në anglisht). Manchester City F.C. 8 korrik 2023. Marrë më 27 tetor 2023.
  83. ^ "The Inflatables Craze" (në anglisht). Manchester City Football Club Supporters' Homepage. Arkivuar nga origjinali më 23 prill 1999. Marrë më 30 dhjetor 2005.
  84. ^ Jack Pitt-Brooke (20 prill 2011). "Poles apart: how fans of Poznan inspired City's unlikely dance craze". The Independent (në anglisht). Londër. Arkivuar nga origjinali më 26 tetor 2011. Marrë më 7 nëntor 2011.
  85. ^ "Man City fans to sport high-tech scarves next season" (në anglisht). Reuters. 27 korrik 2022. Arkivuar nga origjinali më 1 maj 2023. Marrë më 21 maj 2023.
  86. ^ Gary James, Manchester: The Greatest City (Polar Publishing, 2002), f.12.
  87. ^ Gary James (2008). Manchester – A Football History (në anglisht). Halifax: James Ward. fq. 71–72. ISBN 978-0-9558127-0-5.
  88. ^ Paul Toovey (2009). Manchester City – The Birth of the Blues 1880–1894 (në anglisht). Stockport: Paul Toovey. fq. 90. ISBN 978-0-9561910-0-7.
  89. ^ "Do You Come From Manchester?" (PDF) (në anglisht). Manchester Metropolitan University. Arkivuar nga origjinali (PDF) më 27 shkurt 2008. Marrë më 9 janar 2008.
  90. ^ Malyan, Christy (6 tetor 2018). "Eleven moments that made Liverpool-Manchester City the biggest rivalry in English football". footballfancast.com (në anglisht). Football Fancast. Arkivuar nga origjinali më 7 tetor 2019. Marrë më 7 tetor 2019.
  91. ^ "Liverpool v Man City is now the league's biggest rivalry and the bitterness is growing" (në anglisht). Goal.com. Arkivuar nga origjinali më 17 dhjetor 2019. Marrë më 3 dhjetor 2020.
  92. ^ "'Like going into the Colosseum' - How Liverpool v Man City became the Premier League's biggest rivalry" (në anglisht). Goal.com. Arkivuar nga origjinali më 7 nëntor 2020. Marrë më 3 dhjetor 2020.
  93. ^ "2013/14 Season Review: Man City deny Liverpool". premierleague.com (në anglisht). Premier League. Arkivuar nga origjinali më 24 nëntor 2020. Marrë më 24 tetor 2020.
  94. ^ "Liverpool 1 Man City 1 (Man City win 3-1 on penalties)" (në anglisht). The Guardian. 28 shkurt 2016. Marrë më 8 mars 2016.
  95. ^ "Liverpool vs Manchester City fixture record". 11v11.com (në anglisht). Arkivuar nga origjinali më 9 prill 2022. Marrë më 11 prill 2022.
  96. ^ "Was Leroy Sane offside against Liverpool? The disallowed goal explained". inews.co.uk (në anglisht). 11 prill 2018. Arkivuar nga origjinali më 9 prill 2022. Marrë më 11 prill 2022.
  97. ^ "Man City come from behind at Brighton to clinch title" (në anglisht). BBC Sport. 12 maj 2019. Arkivuar nga origjinali më 5 mars 2020. Marrë më 24 tetor 2020.
  98. ^ "Centurions: The Manchester City team that surpassed Arsenal's Invincibles" (në anglisht). Manchester Evening News. 19 nëntor 2019. Marrë më 26 tetor 2023.
  99. ^ "Man City claim 2020/21 Premier League title" (në anglisht). Premier League. 11 maj 2021. Marrë më 11 maj 2021.
  100. ^ "Man City's dramatic fightback claims sixth title" (në anglisht). Premier League. 22 maj 2022. Marrë më 22 maj 2022.
  101. ^ Paul Wilson (30 dhjetor 2016). "Pep Guardiola says he learned from Jürgen Klopp and praises attacking style" (në anglisht). The Guardian. ISSN 0261-3077. Arkivuar nga origjinali më 3 tetor 2021. Marrë më 16 tetor 2019.
  102. ^ "Will Guardiola vs. Klopp be the next great Premier League rivalry?" (në anglisht). ESPN FC. 2 gusht 2019. Arkivuar nga origjinali më 5 gusht 2019. Marrë më 16 tetor 2019.
  103. ^ "Pep Guardiola says Liverpool are the strongest opponents he's ever faced". GiveMeSport (në anglisht). 20 shtator 2019. Arkivuar nga origjinali më 26 shtator 2019. Marrë më 16 tetor 2019.
  104. ^ Paul Gorst (26 shtator 2019). "Klopp hails 'exceptional' Guardiola as his greatest ever rival". Liverpool Echo (në anglisht). Arkivuar nga origjinali më 2 tetor 2019. Marrë më 16 tetor 2019.
  105. ^ "Ex-Man City star questions why Klopp was named Coach of the Year over Guardiola". talkSPORT (në anglisht). 24 shtator 2019. Arkivuar nga origjinali më 26 shtator 2019. Marrë më 16 tetor 2019.
  106. ^ "The top five rivals of English football's top 92 clubs have been revealed". GiveMeSport (në anglisht). 27 gusht 2019. Arkivuar nga origjinali më 29 shtator 2019. Marrë më 4 dhjetor 2020.
  107. ^ "Rivalry Uncovered!" (PDF). The Football Fans Census (në anglisht). Arkivuar nga origjinali (PDF) më 20 tetor 2013. Marrë më 3 dhjetor 2020.
  108. ^ David Dubas-Fisher; Joe Bray (11 gusht 2019). "Man City fans choose main rival between Liverpool and Man Utd". Manchester Evening News (në anglisht). Arkivuar nga origjinali më 1 tetor 2020. Marrë më 3 dhjetor 2020.
  109. ^ "Alan Oakes". mancity.com (në anglisht). Manchester City F.C. Marrë më 23 tetor 2023.
  110. ^ a b James, Manchester City – The Complete Record, f. 155
  111. ^ "Joe Corrigan". mancity.com (në anglisht). Manchester City F.C. Marrë më 23 tetor 2023.
  112. ^ "Mike Doyle". mancity.com (në anglisht). Manchester City F.C. Marrë më 23 tetor 2023.
  113. ^ David Clayton. "Against All Odds The Bert Trautmann Story". mancity.com (në anglisht). Manchester City F.C. Marrë më 23 tetor 2023.
  114. ^ "StatCity". StatCity.co.uk (në anglisht). Marrë më 23 dhjetor 2020.
  115. ^ "Sergio Agüero". mancity.com (në anglisht). Manchester City F.C. Arkivuar nga origjinali më 16 shkurt 2018. Marrë më 17 shkurt 2018.
  116. ^ "Eric Brook". mancity.com (në anglisht). Manchester City F.C. Marrë më 23 tetor 2023.
  117. ^ "City Top Tens". mancity.com (në anglisht). Manchester City F.C. Arkivuar nga origjinali më 8 shkurt 2008. Marrë më 26 shkurt 2008.
  118. ^ "Haaland breaks Premier League goalscoring record". Manchester City F.C. (në anglisht). Arkivuar nga origjinali më 3 maj 2023. Marrë më 3 maj 2023.
  119. ^ Clayton, Everything Under the Blue Moon, p. 112.
  120. ^ "Record-breaking Haaland hits five in City rout" (në anglisht). ESPN FC. 14 mars 2023. Arkivuar nga origjinali më 14 mars 2023. Marrë më 7 maj 2023.
  121. ^ "2021-2022 Manchester City Player Details". FBref (në anglisht). Marrë më 2 mars 2022.
  122. ^ "Kevin De Bruyne Sets EPL Record By Reaching 100 Assists Faster Than Cesc Fabregas". si.com (në anglisht). 8 prill 2023. Marrë më 23 tetor 2023.
  123. ^ "Player stats | All-time stats | UEFA Champions League" (në anglisht). UEFA. Marrë më 2 mars 2022.
  124. ^ "Kevin De Bruyne Stats 2022/23". Transfermarkt (në anglisht). Marrë më 23 tetor 2023.
  125. ^ "Man City fans praise Leroy Sane after brilliant hat-trick" (në anglisht). Manchester Evening News. 9 maj 2018. Marrë më 2 mars 2022.
  126. ^ James, Manchester City – The Complete Record, f. 511
  127. ^ James, Manchester City – The Complete Record, f. 509
  128. ^ "Manchester City 7–0 Schalke: Champions League at a glance" (në anglisht). UEFA. 12 mars 2019. Arkivuar nga origjinali më 14 nëntor 2019. Marrë më 7 tetor 2019.
  129. ^ "Haaland hits five as Man City reach quarter-finals" (në anglisht). BBC Sport. Marrë më 15 mars 2023.
  130. ^ "Man City sign £100m Grealish from Villa" (në anglisht). BBC Sport. Marrë më 5 gusht 2021.
  131. ^ "Leroy Sane completes Bayern Munich move from Manchester City" (në anglisht). BBC Sport. 3 korrik 2020. Marrë më 3 korrik 2020.
  132. ^ "1904 Manchester City". facupfinals.co.uk (në anglisht). Arkivuar nga origjinali më 20 korrik 2009. Marrë më 23 shtator 2009.
  133. ^ "10 things you need to know about the Manchester clubs' humble beginnings". FourFourTwo (në anglisht). 31 tetor 2014. Arkivuar nga origjinali më 14 tetor 2019. Marrë më 14 tetor 2019.
  134. ^ a b c d "Club History – The Club – Manchester City FC". mancity.com (në anglisht). Manchester City F.C. Arkivuar nga origjinali më 7 shtator 2016. Marrë më 9 shtator 2010.
  135. ^ "European Cup Winners Cup Final Highlights: City 2-1 Gornik Zabrze". mancity.com (në anglisht). Manchester City F.C. 29 prill 2020. Arkivuar nga origjinali më 30 prill 2021. Marrë më 27 mars 2021.
  136. ^ David Hytner (10 qershor 2023). "Rodri breaks Internazionale resistance to seal Manchester City's treble glory" (në anglisht). The Guardian. Arkivuar nga origjinali më 10 qershor 2023. Marrë më 10 qershor 2023.
  137. ^ "England - List of Second Division Champions" (në anglisht). RSSSF. Arkivuar nga origjinali më 8 tetor 2019. Marrë më 14 tetor 2019.
  138. ^ "Squads: Mens' team" [SKuadrat: Ekipi i burrave] (në anglisht). Manchester City F.C. Marrë më 22 korrik 2018.
  139. ^ "Man City retire number 23 shirt" [Man City tërheq fanellën me numrin 23] (në anglisht). BBC Sport. 27 qershor 2003. Marrë më 30 shtator 2008.
  140. ^ "50 YEARS OF MCFC PLAYER OF THE YEAR: PART 1" [50 vite të MCFC Lojtari i Vitit: Pjesa 1]. mancity.com (në anglisht). Manchester City F.C. Marrë më 12 korrik 2017.
  141. ^ "50 YEARS OF MCFC PLAYER OF THE YEAR: PART 2" [50 vite të MCFC Lojtari i Vitit: Pjesa 2]. mancity.com (në anglisht). Manchester City F.C. Marrë më 12 korrik 2017.
  142. ^ "50 YEARS OF MCFC PLAYER OF THE YEAR: PART 3" [50 vite të MCFC Lojtari i Vitit: Pjesa 3]. mancity.com (në anglisht). Manchester City F.C. Marrë më 12 korrik 2017.
  143. ^ "50 YEARS OF MCFC PLAYER OF THE YEAR: PART 4" [50 vite të MCFC Lojtari i Vitit: Pjesa 4]. mancity.com (në anglisht). Manchester City F.C. Marrë më 12 korrik 2017.
  144. ^ "50 YEARS OF MCFC PLAYER OF THE YEAR: PART 5" [50 vite të MCFC Lojtari i Vitit: Pjesa 5]. mancity.com (në anglisht). Manchester City F.C. Marrë më 12 korrik 2017.
  145. ^ Simon Hattenstone (10 korrik 2007). "Why Thaksin's billions are a fan's living nightmare" (në anglisht). The Guardian.
  146. ^ "Man City buyers complete takeover" (në anglisht). BBC Sport. 23 shtator 2008. Marrë më 23 shtator 2008.
  147. ^ "Manchester City owner Sheikh Mansour attends Champions League final" (në anglisht). The Guardian. 10 qershor 2023. Marrë më 27 tetor 2023.
  148. ^ "Man City chairman Khaldoon Al Mubarak: I have strong views on Premier League charges" (në anglisht). Sky Sport. 19 qershor 2023. Marrë më 27 tetor 2023.
  149. ^ "Summerbee Mike". mancity.com (në anglisht). Manchester City F.C. Arkivuar nga origjinali më 27 maj 2022. Marrë më 27 maj 2022.
  150. ^ "The Changing Role of the Media: Paul Dickov – fcbusiness" (në anglisht). FC Business. 6 korrik 2021. Arkivuar nga origjinali më 10 nëntor 2021. Marrë më 27 maj 2022.
  151. ^ "Micah Richards explains earning Roy Keane's respect despite Man City and Man Utd rivalry | Football | Sport | Express.co.uk". Express.co.uk (në anglisht). 29 mars 2021. Arkivuar nga origjinali më 27 maj 2022.
  152. ^ "Zabaleta and Premier League Trophy visit young leaders in Buenos Aires". mancity.com (në anglisht). Manchester City F.C. Arkivuar nga origjinali më 27 maj 2022. Marrë më 27 maj 2022.
  153. ^ "Joleon Lescott is loving his new role at Man City" (në anglisht). Manchester Evening News. 19 korrik 2018. Arkivuar nga origjinali më 27 maj 2022. Marrë më 27 maj 2022.
  154. ^ "Shaun Wright-Phillips names his toughest opponent and delivers verdict on Premier League title race" (në anglisht). Sport Skeeda. 21 prill 2022. Arkivuar nga origjinali më 27 maj 2022. Marrë më 27 maj 2022.
  155. ^ a b "Managers". mcfcstats.com (në anglisht). Marrë më 29 mars 2006.
  156. ^ "Ruth Wishart wonders why so many football managers keep going back" (në anglisht). Sunday Herald. 27 maj 2001. Marrë më 7 tetor 2007.
  157. ^ "Les McDowall - MCFC Managers - Manchester City, Man City - Bluemoon-MCFC" (në anglisht). Marrë më 28 tetor 2023.
  158. ^ Samuel Draper (17 gusht 2023). "Pep Guardiola is the second-most successful manager EVER after Man City's UEFA Super Cup glory... but needs another 13 trophies to catch Sir Alex Ferguson" (në anglisht). Daily Mail. Marrë më 28 tetor 2023.
  159. ^ "Players". mancity.com (në anglisht). Manchester City F.C. Arkivuar nga origjinali më 26 prill 2023. Marrë më 20 korrik 2022.
  160. ^ Simon Bajkowski (1 korrik 2021). "Pep Guardiola to add to Man City backroom staff from club academy" (në anglisht). Manchester Evening News. Arkivuar nga origjinali më 1 korrik 2021. Marrë më 1 korrik 2021.
  161. ^ Rob Pollard (4 gusht 2023). "Juanma Lillo returns to City as part of Pep Guardiola's coaching staff". mancity.com (në anglisht). Manchester City F.C. Marrë më 4 gusht 2023.
  162. ^ "Zach Steffen: I'm proud to be part of City's goalkeeping union". mancity.com (në anglisht). Manchester City F.C. Arkivuar nga origjinali më 30 prill 2021. Marrë më 12 mars 2021.
  163. ^ Simon Bajkowski (1 korrik 2021). "Man City face tricky balancing act with Pep Guardiola's new appointments" (në anglisht). Manchester Evening News. Arkivuar nga origjinali më 1 korrik 2021. Marrë më 1 korrik 2021.

Lidhje të jashtme

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Wikimedia Commons ka media në lidhje me Manchester City FC.
Marrë nga "https://sq.wikipedia.org/w/index.php?title=Manchester_City_F.C.&oldid=2769650"