Mehdi bej Frashëri

Nga Wikipedia, enciklopedia e lirë
Mehdi bej Frashëri
Kryeministër dhe zëvendësisht Ministër i Drejtësisë i Shqipërisë
Në detyrë
21 tetor, 1935 – 5 mars, 1936
Paraprirë ngaPandeli Evangjeli; Vasil Avrami si min. i Drejtësisë
Pasuar ngaKostaq Kota; Thoma Orollogaj si min. i Drejtësisë
Ministër i Punëve të Brendshme (edhe zv. i F. Dibrës 1920-1921)
Në detyrë
25 dhjetor, 1918 – 25 dhjetor, 1918
Paraprirë ngaEshref Frashëri, drejtor i Punëve Botore
Pasuar ngaAhmet Zogu
Ministër i Punëve Botore, pas 10 gushtit Ministër i Bujqësisë
Në detyrë
11 korrik – 16 tetor, 1921
Paraprirë ngaSami bej Vrioni
Pasuar ngaZija Dibra
Ministër i Ekonomisë Kombëtare
Në detyrë
6 mars, 1930 – 11 prill, 1931
Paraprirë ngaMusa Juka
Pasuar ngaPandeli Evangjeli, korrik Sait bej Toptani
Të dhëna vetjake
U lind më28 shkurt, 1872
Frashër, Perandoria Osmane, sot Shqiperia
Vdiq më25 maj, 1963
Roma, Itali
NënshtetësiaShqiptare
Partia politikePartia Popullore
Bashkëshortja/etNejre Frashëri-Biçaku (25 maj 1885 – 13 gusht 1969)
FëmijëtRagipi, Medihaja e Vehbiu
ArsimimiMülkiye, Stamboll
PunësimiPolitikan, Diplomat
Nënshkrimi

Mehdi bej Frashëri (Frashër, 28 shkurt 1872 ose 1874 - Romë, 20 maj 1963) ishte nëpunës në administratën osmane, politikan e shkrimtar shqiptar.

Sipas të plotfuqishmit të Gjermanisë naziste në Ballkan, Hermann Neubacher, Frashëri sajoi një kategori të re në ligjin ndërkombëtar duke sugjeruar që Gjermania të njihte neutralitetin e Shqipërisë. Që të ishte një "neutralitet relativ", duke bërë kësodore të mundur që përfaqësuesi gjerman t'i njihte Shqipërisë "sovranitet relativ".[1]

Biografia[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Prej degës së Velibejllinjve të familjeve të Frashërit, i ati Ragip beu i martuar me Aishenë e Hasan Çaçit. Patën pesë fëmijë: Mehdiun, Ganiun, Tekiun, Arzikon, dhe Hatixhenë.[2] I ati i tij kishte qenë kajmekamMeçovë ku u vra nga grekët më 1879. Mehdiu ndoqi një shkollë private në Janinë dhe më pas në idadijen e Manastirit, para se të fitonte të drejtën e studimit për në Shkollën Civile të Administratës Mbretërore "Mylkie-i-Sehahané" në Stamboll për Shkenca Politike-Administrative, ku u diplomua në vitin 1897. Gjatë kohës kur ishte student, ndihte në përhapjen e të përkohshmes AlbaniaFaik Konicës.[3]

Stazhin e tij e nisi duke u emëruar së pari si atashe pranë qeveritarit të ishujve të Arkipelagut në Rodos – ku shërbeu deri në 1901, ku dha mësime historie, matematike, algjebre dhe shkencash në medresenë e vendit. Nga 1901 në Peqin me detyrën e kajmekamit/nënprefektit deri në vitin 1903 dhe nënprefekt në Ohër deri në 1906, ku u denoncua nga një grup myslimanësh të vendit si xhonturk dhe nacionalist shqiptar. Nga tetori i 1906 e deri në shpalljen e Kushtetutës pas revolucionit xhonturk, u caktua kajmekam ndër kaza të ndryshme të Trakisë, më pas autoritetet xhonturke e graduan mytesarif. U caktua me shërbim në Senixhe, në sanxhakun e Novi Pazarit, në Serres dhe më pas në Samsun. Më 1912 u caktua në Jeruzalem, por hoqi dorë me t'u shpallur pavarësia e Shqipërisë. Më parë shkoi në Egjipt,[3] ku qe caktuar nënkomisar i perandorisë.[4]

U kthye në Shqipëri prillin e 1913[3] dhe u caktua prefekt i Beratit nga administrata e Qeverisë së Vlorës[4] dhe më tej zgjidhet si përfaqësues i qeverisë pranë Komisionit Ndërkombëtar të Kontrollit, detyrë që e mban deri në shtator të 1914-s, kur dhe u zëvendësua nga Mehmet bej Konica.[5]

Me ardhjen e Princ Vidit emërohet kryebashkiak i Durrësit. Me revoltat, zhvendoset në Lozanë ku gjen Mit'hat beun. Pas një përpjekjeje për kthim në atdhe mbarim të Luftës I Botërore internohet në Shën Mitër Koronë, ku dha gjuhë dhe letërsi shqipe në kolegjin e mirënjohur arbëresh.[6] Me qeverinë Përmeti emërohet ministër i Punëve të Brendshme dhe më pas si delegat i Shqipërisë në Konferencën e Paqes në Paris.[3]

Pas Kongresit të Lushnjës, në funksionin e Ministrit të Brendshëm, dha një kontribut të madh në organizimin e mbajtjen e zgjedhjeve parlamentare të vitit 1921, pas të cilave ai u zgjodh deputet. Në atë kohë ai bashkëpunoi ngushtë me degët ekonomike të vendit dhe me iniciativën e tij personale bëri të mundur ndryshimin e monedhës shqiptare nga "Leka i madh" në "Lek". Në atë periudhë, kur po hidheshin themelet e para të shtetit të ri shqiptar, Frashëri kryesoi të gjitha komisionet parlamentare për hartimin e ligjeve (kodeve) ekonomike dhe ishte i pari që paraqiti nevojën e reformës agrare e themelimin e një Banke në Shqipëri. Nga viti 1923 e deri në vitin 1939, me disa ndërprerje të shkurtra, Frashëri ishte në funksionin e deputetit të Parlamentit shqiptar dhe përfaqësuesit të Shqipërisë pranë Lidhjes së Kombeve në Gjenevë të Zvicrës.

Në vitin 1929 -1930 ka qenë kryetar të Këshillit të Shtetit[4] dhe më 1935, Mbreti Zog e thirri dhe e emëroi në postin e Kryeministrit të Shqipërisë. Dekretimi Frashërit në krye të qeverisë shqiptare, asokohe u përshëndet nëpërmjet shtypit edhe nga Át Gjergj Fishta, u konsiderua si një qeveri me frymë thellësisht liberale dhe e kohës.

Programi i kryeministrit ishte i përbamë prej 16 projekt-ligjesh e prej po aq sqarimesh, por mbi të gjitha po inaguronte një mënyrë krejt të re komunikimi politik në Shqipëri: ai ia bënte të ditur popullit projekt-ligjet e nuk u mjaftonte me shpallë ligjet e aprovuara, siç kishin bërë qeveritë e mëparshme. Reformat që mëtonte të bënte qenë: individualizimi i dhjetë plagëve të bujkut shqiptar, organizimin e shoqërive bujqësore, luftën kundër fajdexhijve dhe spekulatorëve, krijimin e Bankës Bujqësore, transformimin e të dhjetave në detyrime fiskale, stabilizimin e çmimeve në tregun e mbrendshëm, krijimi i kapitalit industrial në një klimë shoqnore e politike liberale. Qeveria dështoi e Zogu ngarkoi Koço Kottën me formue një qeveri të re.[6]

Më 6 prill të vitit 1939 kur Italia filloi agresionin fashist ndaj Shqipërisë, në atë kohë ishte deputet i Parlamentit Shqiptar, u takua me Mbretin Zog dhe i kërkoi që të fillonte rezistenca e armatosur ndaj italianëve duke i thënë që Shqipëria nuk duhej të ndiqte shembullin e Tunizisë, e cila nuk shtiu asnjë pushkë kur u pushtua nga Italia. Pas takimit me Mbretin Zog, Frashëri shkoi dhe kreu një takim me Ministrin Fuqiplotë të Italisë në Tiranë, duke i kërkuar atij që të ndërhynte pranë Qeverisë së tij që Musolini të tërhiqte ultimatumin që i kishte dhënë Qeverisë shqiptare. Mbasi nuk e bindi dot atë, Mehdi beu ndërmori dhe disa takime të tjera me trupin diplomatik të akredituar në Tiranë, duke u kërkuar atyre që të ndërhynin pranë qeverive përkatëse me qëllim që të dënohej agresioni fashist që Italia po ndërmerrte ndaj një vendi të vogël e sovran siç ishte Shqipëria.

Në mëngjesin e 7 prillit 1939, kur u dha lajmi se anijet luftarake italiane mbërritën në Portin e Durrësit, Frashëri shkoi në Radio-Tirana dhe që andej me anë të një fjalimi iu drejtua gjithë popullit shqiptar duke i bërë thirrje që të ngrihej me armë kundër pushtimit fashist.

Pas atij fjalimi patriotik dhe tepër prekës Mehdi Beu nuk u largua nga Shqipëria, ndonëse i kishte të gjitha mundësitë, por preferoi dhe u fut në Legatën turke në Tiranë, duke u kërkuar atyre strehim politik. Më pas autoritetet italiane që u vendosën në Shqipëri, duke e konsideruar Mehdi beun si një antifashist e person politik me mjaft rrezikshmëri dhe kundërshtar potencial të tyre, e internuan atë në Itali duke e mbyllur në kampet e përqendrimit, ku ai qëndroi deri në vitin 1943. Në 1943 kur kapitulloi Italia dhe në Shqipëri hynë trupat gjermane, disa figura të politikës shqiptare të asaj kohe, si Rexhep Krasniqi, Xhafer Deva, Bedri Pejani etj, gjatë bisedimeve që patën me Neubacher, i kërkuan atij që të ndërhynte pranë Qeverisë së tij që Frashëri, i cili ndodhej i internuar në Itali, të sillej në Tiranë për të kryesuar Këshillin e Lartë të Regjencës, pasi ai konsiderohej si një nga politikanët më të aftë që kishte Shqipëria në atë kohë. Autoritetet gjermane u bindën për këtë dhe e sollën Mehdi Frashërin në Tiranë dhe ai, së bashku me Lef Nosin, at Anton Harapin dhe Fuat Dibrën, të cilët konsideroheshin si persona politikë me të kaluar të pastër, kryesuan Këshillin e Lartë të Regjencës, i cili u zgjodh pas mbajtjes së një Kuvendi Kushtetues, ku për herë të parë morën pjesë me mandat të rregullt dhe përfaqësuesit e Kosovës.

Në funksionin e anëtarit të Këshillit të Lartë të Regjencës, Frashëri qëndroi deri në fillimin e nëntorit të vitit 1944. Gjatë asaj periudhe, si dhe më përpara, në vitet e Monarkisë, Frashëri ka banuar në Tiranë në një shtëpi tek Rruga e Dibrës të cilën ia kishte marrë me qera familjes Petrela, pasi shtëpinë e tij (vila ku sot ndodhet rezidenca e Ambasadës Ruse) ai e kishte lëshuar me qira për të përballuar jetesën e familjes.

Në fillimin e nëntorit 1944, kur forcat partizane u përgatitën të sulmonin Tiranën, Frashëri së bashku me gruan e tij dhe tre fëmijët u larguan nga Shqipëria dhe nëpërmjet Shkodrës kaluan dhe u vendosën në Itali, e cila në atë kohë kontrollohej nga Forcat Aleate.

Në Itali, si familje përfituan statusin e azilantit politik dhe kur mbërritën në Romë u vendosën në një apartament (afër stacionit të trenit) në Piazza "Regina Margherita". Ndërroi jetë në shtëpinë e tij në Romë në 25 maj të vitit 1963 kur ishte 91 vjeç dhe në varrimin e tij, ku fjalën e rastit e mbajti Dhimitër Berati, morën pjesë shumë personalitete politike të diasporës shqiptare në Europë e Amerikë, si dhe disa përfaqësues të trupit diplomatik të akredituar në Itali.[6]

Trashëgimia[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Intelektuale[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Gjatë shërbimit të tij në Samsun, shkroi një libër mbi Kapitulacionet në Perandorinë Osmane (tr. Imtiyazati ecnebiyenin tatbikat-i Haziresi, Samsun, 1325). Më tej, gjatë qëndrimit në Shën Mitër Koronë, shkroi romanin e titulluar Nevruzi në gjuhën shqipe. Shkroi tekste të shumta politike, historike e letrare dhe thuhet të ketë shkruar një libër në gjuhën turke mbi filozofine e Revolucionit Xhonturk. Në gjuhën shqipe shkroi pamflete mbi kulturën greke në Shqipëri (1924) dhe Epir, mbi zgjedhjen e Tiranës kryeqytet dhe mbi bujqësinë. Përktheu nga frëngjishtja veprën e Vaso Pashës, E vërteta mbi Shqipërinë dhe shqiptarët, botuar së pari më 1878. Më tej shkroi një ese historike mbi Lidhjen e Prizrenit më 1927 dhe më pas vëllimin e parë mbi historinë e Shqipërisë më 1928.[3] Arriti të botonte rreth 600 artikuj publicistikë e studimorë në gazeta e revista të ndryshme, si dhe librin "Koka e Prerë e Ali Pashë Tepelenës" dhe në mërgim vijoi të hartonte një tekst të historisë së Shqipërisë, mbetur në dorëshkrim.[6]

Kujtimet e shkruara të tij mbijetuan në dorëshkrim për shumë vjet në familjet e Haki dhe Gani Karapicit dhe u kanë shpëtuar kontrolleve të dy arrestimeve, të fshehura midis librave të fëmijëve të tyre. Rreth vitit 1960 kujtimet iu dërguan nipit të tij të internuar në Gradishtë, Tefik Çelos. Kujtimet u botuan së pari më 2005 me titullin Kujtime (Vitet 1913-1933).[7]

Ka shkruar në kujtimet e tij se qe nismëtari i Protokollit të Korfuzit, me të cilin qeveria shqiptare e Durrësit pranonte autonominë e Vorio-Epirit, Korçë-Gjirokastër, si krahinë greke dhe me një protokoll tjetër autonominë e Himarës. Dihet se këtë akt qeveria shqiptare e Durrësit e konsideroi kapitullim.

Politike[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Ishte përfaqësues i Shqipërisë në Lidhjen e Kombeve në Gjenevë, ku mbrojti me dinjitet të drejtat e minoritetit shqiptarÇamëri që shkeleshin nga qeveria greke.

Hebrenjtë[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Pasi autoritetet ushtarake gjermane kërkuan zyrtarisht jo vetëm listat, por edhe grumbullimin e gjithë hebrenjve në një fushë përqëndrimi. Dy përfaqësues të komunitetit hebre që kishte gjetur strehë në Shqipëri, Rafael Jakohel dhe Mateo Mathatia, iu drejtuan Mehdi Frashërit për ndihmë, i cili i këshilloi të takoheshin me ministrin e Brendshëm Xhafer Devën, i cili më pas mori përsipër të kundërshtonte kërkesën e autoriteteve gjermane.[8]

Referime[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

  1. ^ "Hermann Neubacher, A Nazi Diplomat on Mission in Albania". albanianhistory.net (në anglisht). 1956.
  2. ^ Frashëri, Alfred; Frashëri, Neki (2014). Frashëri në Historinë e Shqiperisë. Tiranë. fq. 181. ISBN 9789994323449.{{cite book}}: Mirëmbajtja CS1: Mungon shtëpia botuese te vendodhja (lidhja)
  3. ^ a b c d e Özdalga, Elisabeth (2013). Late Ottoman Society: The Intellectual Legacy (në anglisht). Routledge. fq. 301–302. ISBN 9781134294732.
  4. ^ a b c Dervishi, Kastriot (2012). Kryeministrat dhe ministrat e shtetit shqiptar në 100 vjet. Tiranë: 55. fq. 125. ISBN 9789994356225.
  5. ^ Vlora, Syrja bej (2013) [1921-1925]. Kujtime, nga fundi i sundimit osman në Luftën e Vlorës. Përkthyer nga Ali Asllani. Tiranë: Iceberg. fq. 272–273. ISBN 978-9928-4140-4-5.
  6. ^ a b c d Ndreca, Ardian (22 maj 2012). "Vorre të harrueme shqiptarësh në Romë: Shefqet Verlaci, Ali Këlcyra, Mehdi Frashëri". Mapo. 578: 11.
  7. ^ Baxhaku, Fatos (3 shkurt 2016). "Kujtimet e Mehdi Frashërit rreth kufijve të Shqipërisë". radiokosovaelire.com. Marrë më 23 mars 2022.{{cite web}}: Mirëmbajtja CS1: Gjendja e adresës (lidhja)
  8. ^ Sinani, Shaban (2009). Hebrenjtë në Shqipëri ─ Prania dhe shpëtimi. Tiranë: Naimi. fq. 142–144. ISBN 978-99956-800-2-2.